Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn

Polska

Godło Rzeczypospolitej Polskiej
Przydomek	Biało-Czerwoni, Orły
Związek	Polski Związek Piłki Nożnej
Sponsor techniczny	Nike
Trener	Adam Nawałka (od 2013)
Asystent trenera	Bogdan Zając (od 2013)
Skrót FIFA	POL
Ranking FIFA	10. (1118 pkt.)
Miejsce w rankingu Elo	19. (1831 pkt.)
Zawodnicy
Kapitan	Robert Lewandowski (od 2014)
Najwięcej występów	Michał Żewłakow (102)
Najwięcej bramek	Robert Lewandowski (52)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz Węgry 1:0 (1:0) Polska (Budapeszt, Węgry; 18.12.1921)
Najwyższe zwycięstwo Polska 10:0 (4:0) San Marino (Kielce, Polska; 01.04.2009)
Najwyższa porażka Dania 8:0 (4:0) Polska (Kopenhaga, Dania; 26.06.1948)
Medale
Igrzyska olimpijskie
1972 1976, 1992
Mistrzostwa świata
1974, 1982
Strona internetowa

Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn – męska drużyna piłkarska reprezentująca Rzeczpospolitą Polską w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Polski Związek Piłki Nożnej, organ zarządzający piłką nożną w Polsce. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie. Drużyna potocznie nazywana jest Biało-Czerwonymi.

Reprezentacja Polski swój pierwszy mecz międzypaństwowy rozegrała w 1921 przeciwko Węgrom. Głównym stadionem, na którym podejmuje obecnie rywali w roli gospodarza jest Stadion Narodowy w Warszawie. Z kolei jedynym obiektem posiadającym nadane przez PZPN miano narodowego jest Stadion Śląski w Chorzowie. Obecnym managerem zespołu (selekcjonerem) jest Adam Nawałka.

Polska bierze udział w rozgrywkach Pucharu Świata FIFA (mistrzostw świata) oraz mistrzostw Europy UEFA (EURO), które odbywają się naprzemiennie co dwa lata. Polska uczestniczyła w siedmiu z dwudziestu turniejów finałowych MŚ oraz w trzech z piętnastu turniejów finałowych ME. Najlepszym wynikiem osiągniętym w turnieju FIFA jest dwukrotnie trzecie miejsce osiągnięte w 1974 i 1982, a w ME ćwierćfinał w 2016. W 1974 polski napastnik Grzegorz Lato został królem strzelców MŚ (7 trafień). W 2012 Polska wraz z Ukrainą organizowała ME 2012.

W przeszłości Polacy w ramach reprezentacji A sześciokrotnie brali również udział w turniejach olimpijskich, zdobywając w nich mistrzostwo w 1972 oraz wicemistrzostwo w 1976. Od 1992 w IO startują jednak tylko reprezentacje do lat 23 (w tej kategorii Polacy sięgnęli po wicemistrzostwo w 1992).

Reprezentacja błędnie nazywana jest również często kadrą, która jest szerszym pojęciem. Kadra powoływana jest przez właściwego trenera lub selekcjonera w kategorii klubu, okręgu lub związku i stanowi bazę do wyłonienia reprezentacji. Z kolei reprezentacja to grupa wyłoniona spośród członków kadry, czynnie uczestnicząca w rozgrywce sportowej.

Historia

1921–1939: Początki i pierwsze sukcesy

Reprezentacja Polski przed swoim pierwszym meczem w historii, 18 grudnia 1921.

Mecz Brazylii i Polski podczas MŚ 1938.

Koncepcja utworzenia piłkarskiej reprezentacji Polski pojawiła się w 1919 podczas założycielskiego zgromadzenia Polskiego Związku Piłki Nożnej. Za jeden ze swoich głównych celów władze PZPN postawiły sobie udział drużyny narodowej w turnieju piłkarskim igrzysk olimpijskich w Antwerpii. Planom olimpijskiego debiutu przeszkodziła jednak agresja bolszewicka, dlatego ze startu zrezygnowano. Swój inauguracyjny pojedynek międzypaństwowy piłkarska reprezentacja Polski rozegrała 18 grudnia 1921 na stadionie Hungária körúti w Budapeszcie, w towarzyskim meczu przeciwko Węgrom, zakończonym porażką 0:1.

Pierwsze swoje zwycięstwo Polacy odnieśli 28 maja 1922 w towarzyskiej potyczce na Stadionie w Sztokholmie nad Szwecją (2:1). Historyczną pierwszą bramkę uzyskał z rzutu karnego Józef Klotz. Podczas kongresu FIFA w Genewie, 20 kwietnia 1923 PZPN stał się członkiem tej organizacji. W maju 1924 reprezentacja Polski zadebiutowała na światowej imprezie – Letnich Igrzyskach Olimpijskich. W Paryżu Polacy rozegrali jedno spotkanie, ulegając Węgrom 0:5. W październiku 1933 Biało-Czerwoni po raz pierwszy przystąpili do eliminacji mistrzostw świata, w których walczyli z Czechosłowacją. W pierwszym spotkaniu na warszawskim Stadionie WP goście okazali się lepsi, zwyciężając 2:1. Bramkę dla Polski zdobył Henryk Martyna z rzutu karnego. Polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zakazało polskim piłkarzom wyjazdu do Pragi na mecz rewanżowy.

Cztery lata później, w eliminacjach MŚ 1938 Polacy wyeliminowali Jugosławię. Debiut w finałach mistrzostw świata miał miejsce 5 czerwca 1938 na Stade de la Meinau w Strasburgu w przegranym po dogrywce 5:6 spotkaniu 1/8 finału z Brazylią. W 1936 Polacy prowadzeni przez Józefa Kałużę wywalczyli 4. miejsce w turnieju olimpijskim w Berlinie. Największą gwiazdą przedwojennej reprezentacji był Ernest Wilimowski, zdobywca czterech goli w jednym meczu MŚ, co pozostawało rekordem mundiali do 1994. Sukcesem polskiej reprezentacji było również pokonanie w sierpniu 1939 wicemistrzów świata Węgrów 4:2.

1947–1970: Niespełnione nadzieje

Pierwszy po II wojnie światowej mecz polska reprezentacja rozegrała 11 czerwca 1947 w Oslo, przegrywając 1:3 z Norwegią. Największym sukcesem Polaków w pierwszych powojennych latach było towarzyskie zwycięstwo 3:1 nad jedną z czołowych wówczas drużyn europejskich, Czechosłowacją (1948). W tym samym roku, 26 czerwca 1948 w Kopenhadze reprezentacja Polski doznała najwyższej porażki w swojej historii, przegrywając z Danią 0:8.

Do połowy lat 50. reprezentacja narodowa rozegrała tylko jedno spotkanie o wyższą stawkę. Doszło do niego w 1952 w 1/8 finału igrzysk olimpijskich w Finlandii przeciwko Danii, a zakończył się on porażką 0:2 (wcześniej Polska pokonała występujący w kategorii amatorskiej zespół Francji). Jednym z najważniejszych piłkarzy w składzie reprezentacji był wówczas Gerard Cieślik. Polska miała przystąpić do eliminacji MŚ 1954, ale po wylosowaniu Węgier (jednej z najsilniejszych drużyn na świecie) wycofała się. Dnia 2 marca 1955 w Wiedniu PZPN przystąpił do nowo zawiązanej Europejskiej Unii Piłkarskiej.

W 1957 drużyna prowadzona m.in. przez Henryka Reymana rywalizowała ze Związkiem Radzieckim o awans do finałów MŚ 1958. Po porażce w Moskwie i rewanżowej wygranej w Chorzowie, w dodatkowym meczu na neutralnym terenie w Lipsku Polacy przegrali i nie wystąpili w MŚ. W 1959 zespół zadebiutował w eliminacjach do Pucharu Narodów Europy 1960, przegrywając rywalizację z Hiszpanią. Jesienią powodzeniem zakończyły się z kolei eliminacje do IO 1960, w których Polacy nie wyszli z grupy. Ważną postacią zespołu był wówczas napastnik Ernest Pol.

W 1961 reprezentacja Polski wzięła udział w eliminacjach do MŚ 1962, przegranych po dwumeczu z Jugosławią. Rok później Polacy dwukrotnie przegrali z Irlandią Północną w eliminacjach Pucharu Narodów Europy 1964. 4 września 1963 w Szczecinie Polacy pokonali Norwegów 9:0, co przez następne 45 lat było najwyższym zwycięstwem polskiego zespołu. Swojego pierwszego gola w reprezentacji strzelił wtedy Włodzimierz Lubański, czołowa postać tej drużyny w kolejnych latach. Polska przegrała również kolejne eliminacje, tym razem do MŚ 1966. W decydującym meczu uległa w Rzymie Włochom 1:6.

W następnych latach piłkarze zaliczali kolejne przegrane eliminacje, kolejno do PNE 1968 oraz IO 1968. W 1969 w zespole pojawił się Kazimierz Deyna. Pomimo obecności w składzie kilku klasowych graczy, Polska nie przebrnęła fazy eliminacji MŚ 1970.

1971–1986: Złota era

Kazimierz Górski (z prawej) podczas spotkania z dziennikarzami (1985).

Początek nowej dekady stał się początkiem serii sukcesów polskiego futbolu. Jesienią 1970 ze stanowiskiem selekcjonera kadry narodowej pożegnał się ostatecznie Ryszard Koncewicz. 1 grudnia władze PZPN po raz drugi powierzyły tę funkcję Kazimierzowi Górskiemu, tym razem miał podejmować samodzielne decyzje (wcześniej był członkiem trzyosobowego kapitanatu). Pierwszym sprawdzianem były rozgrywane równolegle eliminacje ME 1972 oraz IO 1972. W tych pierwszych Polacy zanotowali kolejną porażkę, lepiej wiodło im się w meczach o awans na olimpiadę w Monachium. W decydujących o promocji Polski spotkaniach zawodnicy Górskiego pokonali Bułgarów, a amatorska reprezentacja Hiszpanii z nimi zremisowała. W pierwszej rundzie igrzysk Polacy odnieśli komplet zwycięstw, pokonując Kolumbię, Ghanę i NRD. W drugiej rundzie zremisowali z Danią oraz pokonali ZSRR i Maroko. W rozegranym 10 września 1972 finale Polacy wygrali z drużyną Węgier 2:1 i zdobyli tytuł mistrza olimpijskiego. Kazimierz Deyna z 9 bramkami został królem strzelców turnieju. Po powrocie do kraju wszyscy piłkarze kadry i trenerzy zostali odznaczeni Złotymi Odznakami PZPN, a władze centralne związku podjęły uchwałę o ustanowieniu 10 września „Dniem Polskiego Piłkarza”.

Polacy w meczu o 3. miejsce mistrzostw świata, lipiec 1974.

Grzegorz Lato w walce o piłkę z Marinho Chagasem, lipiec 1974.

W 1973 Polacy rywalizowali Walijczykami i Anglikami o awans do MŚ 1974. Eliminacje rozpoczęli od przegranej w Cardiff, natomiast w kolejnym meczu, 6 czerwca 1973 na Stadionie Śląskim w Chorzowie pokonali faworyzowanych Anglików 2:0. Jesienią w rewanżowym spotkaniu z Walią zwyciężyli 3:0 i do awansu potrzebowali już tylko remisu w Londynie. Mecz na Wembley zakończył się remisem 1:1 po bramce Jana Domarskiego. Znacznie więcej okazji do zdobycia bramki mieli gospodarze, lecz dzięki skutecznej postawie bramkarza Jana Tomaszewskiego, który otrzymał po meczu przydomek Człowieka, który zatrzymał Anglię, udało im się uzyskać tylko jedno trafienie. Mundial Biało-Czerwoni rozpoczęli od wygranej z Argentyną 3:2. W kolejnych spotkaniach ograli Haiti 7:0 oraz wicemistrzów świata Włochów 2:1. W drugiej rundzie okazali się lepsi od Szwedów (1:0) i Jugosłowian (2:1). W spotkaniu ze Szwecją Tomaszewski obronił rzut karny wykonywany przez Staffana Tappera. O awansie do finału decydował mecz Polski z Niemcami. Toczył się on w trudnych warunkach, na zalanym po ulewnym deszczu boisku – z tego względu spotkanie to przeszło do historii jako Mecz na wodzie (niem. Wasserschlacht von Frankfurt). Tomaszewski znów obronił rzut karny, tym razem wykonywany przez Uliego Hoeneßa. Na kwadrans przed końcem decydujące trafienie uzyskał Gerd Müller. Polacy tym samym odpadli z rywalizacji o złoty medal. Kilka dni później, w grze o 3. miejsce polscy piłkarze pokonali obrońców tytułu, drużynę Brazylii 1:0 po golu Grzegorza Laty, który z 7 bramkami został królem strzelców turnieju. Prócz niego, do najlepszych zawodników mistrzostw zaliczano Deynę i Roberta Gadochę.

Niepowodzeniem dla Polaków zakończyły się kolejne eliminacje do ME 1976 w silnie obsadzonej grupie z m.in. Włochami i Holandią. 10 września 1975 drużyna Górskiego wygrała u siebie z wicemistrzami świata Holendrami 4:1. W rewanżu w Amsterdamie lepsi okazali się jednak Pomarańczowi, którzy wygrali 3:0. Oba mecze Polaków z Włochami zakończyły się wynikiem bezbramkowym. Latem 1976 Polacy wzięli udział w IO 1976 w Montrealu, w których jako obrońcy tytułu mieli zapewniony udział. Na inaugurację bezbramkowo zremisowali z Kubą, potem pokonało kolejno Iran, Koreę Północną, a w półfinale amatorską Brazylię. W finałowym spotkaniu z NRD przegrali 1:3 i zdobyli ostatecznie srebrny medal. Andrzej Szarmach z 6 bramkami został królem strzelców turnieju. Wyniki zmagań uznano w kraju za porażkę i w tej atmosferze Kazimierz Górski odszedł ze stanowiska.

Nowym selekcjonerem wybrano Jacka Gmocha. W eliminacjach do MŚ 1978 Biało-Czerwoni tylko raz stracili punkty (po remisie 1:1 w ostatnim spotkaniu z Portugalią). Na turniej finałowy do Argentyny jechali z aspiracjami sięgającymi mistrzowskiego tytułu. W meczu otwarcia z broniącymi złota Niemcami zremisowali 0:0. W kolejnych spotkaniach piłkarze wygrali z Tunezją 1:0 i z Meksykiem 3:1, dzięki czemu awansowali do drugiej rundy mistrzostw. Trafili w niej do grupy z gospodarzami turnieju Argentyną oraz z Peru i Brazylią. Mecz z Argentyńczykami przegrali 0:2, nie wykorzystując rzutu karnego. Mecz z Peru wygrali 1:0, a w kolejnym ulegli 1:3 Brazylijczykom i zostali ostatecznie sklasyfikowani poza strefą medalową. Gmocha obarczono odpowiedzialnością za słaby względem wysokich oczekiwań występ reprezentacji i wkrótce potem opuścił stanowisko.

Kolejnym selekcjonerem władze PZPN wybrały Ryszarda Kuleszę. Pod jego kierunkiem drużyna przystąpiła do eliminacji EUROPA 80. Tak jak cztery lata wcześniej, decydujące były spotkania ze znów będącymi wicemistrzami świata Holendrami. W Chorzowie gospodarze wygrali 2:0, lecz po stratach punktowych w meczach z NRD, w ostatnim spotkaniu eliminacji w Amsterdamie Polacy musieli wygrać. Długo utrzymywał się korzystny wynik, jednak mecz ostatecznie zakończył się remisem 1:1. W ostatnim meczu tej fazy Holendrzy pokonali NRD, zdobywając promocję do finałów ME. Po wydarzeniach afery na Okęciu Kulesza w grudniu 1980 przestał pełnić funkcję selekcjonera, a zastąpił go Antoni Piechniczek.

W 1981 zawodnicy wznowili grę w eliminacjach hiszpańskiego mundialu. W maju w Chorzowie pokonali NRD, ponownie lepsi okazali się w październikowym spotkaniu rewanżowym w Lipsku. Awans Polacy zapewnili sobie po wygranej z Maltą. W międzyczasie pokonali też 2:1 w towarzyskim spotkaniu w Buenos Aires obrońców tytułu, Argentyńczyków. Premierowy pojedynek MŚ 1982 z Włochami zakończył się bezbramkowym remisem, podobnie jak następne spotkanie z Kamerunem. W ostatnim meczu pierwszej rundy z Peru Polacy wygrali 5:1. W drugiej rundzie ich przeciwnikami byli Belgowie i Związek Radziecki. W wygranym 3:0 meczu z Belgami wszystkie trzy bramki zdobył Zbigniew Boniek. Decydujące o awansie do półfinału spotkanie z ZSRR zakończyło się bezbramkowym remisem, co premiowało do dalszej gry Polaków. W grze o finał nie byli oni jednak w stanie zatrzymać Włochów (0:2), przyszłych mistrzów świata, a zwłaszcza Paolo Rossiego, autora dwóch bramek. 10 lipca w Alicante drużyna Piechniczka zmierzyła się z Francuzami w spotkaniu o 3. miejsce, które zakończył się zwycięstwem Polski 3:2.

Drużyna słabo zagrała się w eliminacjach ME 1984 wygrywając tylko jeden mecz. Sukcesem po raz czwarty z rzędu zakończyły się za to eliminacje MŚ 1986. W decydującym spotkaniu we wrześniu 1985 Polacy bezbramkowo zremisowali z Belgią, co premiowało ich awansem do finałów. W listopadzie w towarzyskim spotkaniu wygrali ponadto 1:0 z mistrzami świata Włochami. Meksykański turniej zaczęli od bezbramkowego remisu z Marokiem. Jedyna bramka strzelona przez Polaków w tej imprezie padła w kolejnym meczu z Portugalią (1:0). W ostatnim meczu grupowym Polacy przegrali 0:3 z Anglią. Mimo zajęcia 3. miejsca w grupie, dzięki korzystnemu bilansowi reprezentacji udało się uzyskać awans do 1/8 finału. W tejże ulegli jednak wysoko Brazylii (0:4). Piechniczek podał się do dymisji, która została przyjęta.

1986–1999: Czas niemocy

Po dymisji Piechniczka stanowisko selekcjonera zostało po raz pierwszy w historii obsadzone w drodze konkursu. Jego zwycięzcą został Wojciech Łazarek. Bez sukcesu prowadził on reprezentację w eliminacjach Euro 1988 i MŚ 1990. Po wyjazdowej porażce z Anglią w czerwcu 1989 selekcjoner złożył dymisję.

Przed kolejnymi grami eliminacyjnymi stanowisko objął Andrzej Strejlau. Polacy mieli jeszcze szanse awansu na mundial, lecz nie udało im się go wywalczyć – w turnieju finałowym zabrakło ich po raz pierwszy od 1970. Jesienią 1990 prowadzeni przez Strejlaua zawodnicy przystąpili do eliminacji Euro 1992. Tym razem również nie udało się wywalczyć awansu do turnieju finałowego. W eliminacjach do MŚ 1994 szanse promocji Polacy stracili w przegranych meczach wyjazdowych z Anglią i Norwegią we wrześniu 1993. Strejlau przegrywając trzecie z rzędu eliminacje do turnieju mistrzowskiego podał się do dymisji, a w ostatnich spotkaniach tamtej fazy mistrzostw drużynę prowadził jego dotychczasowy asystent, Lesław Ćmikiewicz.

Jego następcą został mianowany Henryk Apostel, który również bez powodzenia prowadził piłkarzy w eliminacjach Euro 1996. O ostatecznej przegranej zdecydowała porażka 1:4 ze Słowacją w Bratysławie.

W pierwszej połowie 1996 cztery towarzyskie mecze bez zwycięstwa reprezentacja rozegrała pod wodzą Władysława Stachurskiego. Selekcjoner odszedł po remisie z Białorusią, a zastąpił go Antoni Piechniczek. Drugie podejście do pracy z kadrą tego trenera nie było tak udane jak pierwsze, a Polacy odpadli w eliminacjach do finałów MŚ 1998. Po domowej porażce w maju 1997 z Anglią, zakończyła się druga kadencja Piechniczka. Tymczasowo funkcję selekcjonera powierzono jego asystentowi, Krzysztofowi Pawlakowi. Pod jego wodzą Polacy pokonali Gruzję w meczu eliminacyjnym.

Pod koniec lipca 1997 władze PZPN ogłosiły decyzję o powierzeniu funkcji selekcjonera Januszowi Wójcikowi. Szkoleniowiec ten od czasu zdobycia przez prowadzoną przez niego w 1992 reprezentację U23 srebrnego medalu olimpijskiego w Barcelonie wielokrotnie był faworytem mediów do objęcia stanowiska trenera dorosłej kadry. Po dokończeniu przegranych eliminacji MŚ 1998 Polacy rozpoczęli udział w eliminacjach Euro 2000. O końcowym niepowodzeniu zdecydowały porażki w meczach z Anglikami i Szwedami. Po wyjazdowej porażce ze Skandynawami w ostatnim spotkaniu eliminacji PZPN zrezygnował z usług Wójcika.

2000–2013: Turnieje bez sukcesów

Po odejściu Wójcika władze federacji podjęły współpracę z Jerzym Engelem, który swoją pracę prowadził pod hasłem futbol na tak. Eliminacje MŚ 2002 w wykonaniu prowadzonego przezeń zespołu zakończyły się powodzeniem po raz pierwszy od 16 lat; dodatkowo Polacy wywalczyli promocję do finałów jako pierwsza drużyna z Europy. Awans zapewnili sobie wygraną 3:0 z Norwegią we wrześniu 2001. Mundialowe mecze zawiodły jednak oczekiwania kibiców: Polacy przegrali w fazie grupowej z Koreą Południową 0:2 oraz z Portugalią 0:4. W ostatnim spotkaniu z USA grająca w rezerwowym składzie polska reprezentacja okazała się lepsza, pokonując rywali 3:1. Po powrocie do kraju drużynę i selekcjonera poddano mocnej krytyce, domagano się dymisji Engela. Trener odpierał zarzuty i zgłaszał chęć kontynuowania pracy. Federacja zdecydowała się jednak zakończyć współpracę.

Maciej Żurawski (z lewej) podczas meczu z Kostaryką na MŚ 2006.

Następcą Engela został Zbigniew Boniek. Już po pięciu spotkaniach reprezentacji, w grudniu 2002 przebywający za granicą ogłosił on swoją dymisję. W tym samym miesiącu zdecydowano o zatrudnieniu Pawła Janasa. Nowy szkoleniowiec kontynuował rywalizację w eliminacjach Euro 2004. Przed ostatnią kolejką spotkań Polacy mieli jeszcze szansę zająć miejsce barażowe, lecz mimo pokonania w wyjazdowym meczu Węgrów, w tym samym czasie Łotysze nieoczekiwanie wygrali 1:0 z pewnymi awansu Szwedami i tym samym zajęli drugie miejsce w grupie. Jesienią 2004 Polska rozpoczęła eliminacje MŚ 2006. W dziesięciu spotkaniach odniosła osiem zwycięstw i pomimo dwóch porażek z Anglią, dzięki korzystnym rezultatom w innych grupach, awansowała do turnieju głównego bezpośrednio z drugiego miejsca. Rozgrywany w Niemczech mundial nie był dla polskich zawodników udany. Przegrali wówczas z Ekwadorem 0:2 oraz z Niemcami 0:1. Jedyne zwycięstwo Polacy odnieśli w ostatnim meczu fazy grupowej przeciwko Kostaryce 2:1.

Radość Polaków po zdobyciu zwycięskiej bramki w meczu el. ME 2008 z Armenią, marzec 2007.

Mecz Polski z Czechami podczas ME, 16 czerwca 2012

PZPN zwolnił Janasa i zatrudnił na stanowisku selekcjonera reprezentacji Holendra Leo Beenhakkera, któremu postawiono za cel awans do finałów Euro 2008. Po słabych pierwszych spotkaniach, reprezentacja zaczęła odnosić lepsze wyniki (m.in. wygrywając ze znacznie wyżej notowaną Portugalią oraz Belgią, co poprawiło wizerunek zespołu oraz trenera. Decydująca runda meczów eliminacyjnych przyniosła pierwszy w historii awans Polski do finałów mistrzostw Europy. Stało się tak m.in. po wrześniowym remisie wyjazdowym z Portugalią oraz listopadowej wygranej z Belgią. W samym turnieju Polacy zagrali jednak słabo; przegrali pierwszy mecz z Niemcami 0:2, a następnie zremisowali z Austrią 1:1. W trzecim meczu przegrali z Chorwacją 0:1, kończąc udział w turnieju na rundzie grupowej. Po nieudanych mistrzostwach Europy Polacy przystąpili do eliminacji MŚ 2010. Notowali w nich jednak dużo gorsze wyniki niż w poprzednich eliminacjach. 1 kwietnia 2009 w Kielcach Polska pokonała 10:0 San Marino, ustanawiając tym samym najwyższe zwycięstwo w swojej historii. Po wrześniowej porażce w Mariborze ze Słowenią zarząd PZPN zwolnił Beenhakkera i zastąpił go Stefanem Majewskim. Dwa ostatnie mecze eliminacyjne pod jego wodzą zostały przez Polaków przegrane i nie uzyskali oni awansu do finałowych rozgrywek.

Reprezentanci Polski przed meczem z Irlandią, 19 listopada 2013

W październiku 2009 wybrano nowego selekcjonera kadry, którym został Franciszek Smuda. Miał on przygotować i poprowadzić zespół w finałach Euro 2012, którego współorganizatorem miała być Polska i do którego nie musiała się ona kwalifikować. Mecz otwarcia tego turnieju rozegrany na Stadionie Narodowym w Warszawie zakończył się remisem 1:1 z Grecją. W drugiej połowie rzut karny dla gości został wybroniony przez Przemysława Tytonia. Kolejny mecz, tym razem z Rosją również zakończył się wynikiem 1:1. Biało-Czerwoni aby awansować do ćwierćfinału musieli wygrać w ostatnim spotkaniu z Czechami we Wrocławiu; przegrali go jednak 0:1. Franciszek Smuda podał się do dymisji.

Po zakończeniu mistrzostw PZPN wybrał nowego selekcjonera, którym został Waldemar Fornalik. Prowadzona przez niego drużyna brała udział w eliminacjach MŚ 2014, które zakończyły się dla niej porażką. Definitywnie szansę awansu stracili w październiku 2013 po porażce z Ukrainą. Dzień po przegranym meczu z Anglią prezes PZPN zdymisjonował trenera.

2014–: Powrót do elity

Łukasz Piszczek i Cristiano Ronaldo, 30 czerwca 2016.

Nowym selekcjonerem kadry został Adam Nawałka. We wrześniu 2014 Biało-Czerwoni rozpoczęli eliminacje Euro 2016. W ramach tych rozgrywek 11 października 2014 reprezentacja Polski pierwszy raz w historii pokonała zespół Niemiec (2:0). Awans do finałów Polacy zapewnili sobie wygraną z Irlandią 2:1 w październiku 2015. Pierwszy mecz fazy grupowej ME Polska rozegrała z Irlandią Północną i zwyciężyła 1:0. W kolejnym spotkaniu z Niemcami drużyna Nawałki zremisowała 0:0, a w ostatnim meczu fazy grupowej z Ukrainą wygrała 1:0. W meczu 1/8 finału Polacy zmierzyli się ze Szwajcarią (1:1). O ich awansie do ćwierćfinału zdecydowała zwycięska seria rzutów karnych (5-4). W kolejnej rundzie Polacy zagrali z Portugalią, a ten mecz również zakończył się wynikiem 1:1. Rzuty karne lepiej wykonali tym razem przeciwnicy, którzy wygrali w nich 5-3.

W eliminacjach MŚ 2018 Polska zajęła pierwsze miejsce w grupie, wygrywając osiem spotkań, jedno remisując i jedno przegrywając. W decydującym meczu zwyciężyła Czarnogórę. Robert Lewandowski zdobył w całych eliminacjach 16 bramek, co było najlepszym wynikiem na świecie. 1 grudnia 2017 w Moskwie odbyło się losowanie grup MŚ 2018. Polacy znaleźli się w grupie z Senegalem, Kolumbią i Japonią.

24 stycznia 2018 w Lozannie odbyło się z kolei losowanie grup nowopowstałej Ligi Narodów UEFA. Polacy (przydzieleni do Dywizji A na podstawie rankingu FIFA z października 2017 roku) znaleźli się w grupie trzeciej razem z Włochami i Portugalią.

Identyfikacja zespołu

Barwy i stroje

Polscy kibice podczas ME 2012, Plac Defilad w Warszawie.

Kolorystyka ubiorów reprezentantów Polski jest odzwierciedleniem barw państwowych RP oraz flagi i herbu państwa, a więc związana z barwą białą i czerwoną.

Stroje domowe tradycyjnie składają się z białej koszulki, czerwonych spodenek i białych getrów, natomiast najczęściej wszystkie elementy zestawu wyjazdowego są czerwone (choć w przeszłości niekiedy na wyjazdach grano w białych spodenkach). Na przestrzeni lat różnice w projekcie i kolorystyce strojów dotyczyły zwykle szczegółów, a ogólny wzór ubioru pozostaje niezmienny od 1921. W latach 1948–1970 stosowana była biało-czerwona, pasiasta wersja getrów.

W rzadkich przypadkach używano odmiennego od dwóch podstawowych zestawu kolorystycznego. W 1961 Polacy w meczu z ZSRR zagrali w błękitnych strojach, w 1998 z Chorwacją w granatowych koszulkach i czerwonych spodenkach, również w tym samym roku z Luksemburgiem w czarnych koszulach i białych szortach, następnie w 2002 z Danią w jednolitym granatowym stroju, w 2005 z Austrią w białych koszulkach i czarno-granatowych spodenkach, a w 2006 z Chorwacją w jednolicie niebieskich kostiumach. Po raz ostatni Polacy zagrali w innych, niż białe i czerwone barwach w 2010 z Bułgarią (jednolite granatowe z czerwono-białymi rękawkami).

Koszulki reprezentacji Polski (2015).

Tradycyjne stroje reprezentacji Polski

Zestaw domowy.

Zestaw wyjazdowy.

W latach 2014–2015 domowe stroje reprezentacji Polski były białe z pionowym czerwonym pasem pośrodku, spodenki natomiast były jednolicie białe. Na zestaw wyjazdowy składały się koszulka w kolorze czerwonym z białym pasem pośrodku oraz czerwone spodenki. Pierwszy występ w odzieży z tym wzorem Polacy zanotowali 5 marca 2014 na Stadionie Narodowym w Warszawie w meczu ze Szkocją.

Od 2016 reprezentacja występuje w białych koszulkach i czerwonych spodenkach (zestaw domowy) oraz w czerwonych koszulkach i spodenkach (zestaw wyjazdowy).

Producent	Okres
Polsport	–1974
Adidas	1974–1992
Admiral	1992
Adidas	1993
Lotto	1993–1994
Puma	1994–1996
Nike	1996–1999
Adidas	1999
Puma	1999–2000
Tico	2000
Puma	2001–2008
Nike	2009–

w latach 1992–1993 reprezentacja Polski występowała ponadto w strojach polskiej produkcji nieznanej marki

Historia strojów

Stroje domowe

MŚ 1974

MŚ 1978

MŚ 1982

MŚ 1986

1990–1991

1992

1994–1995

1996

1998

MŚ 2002

2004–2005

MŚ 2006

ME 2008

2009

2010–2011

ME 2012

2014–2015

ME 2016

MŚ 2018

Stroje wyjazdowe

MŚ 1974

MŚ 1978

MŚ 1982

MŚ 1986

1990–1991

1992

1994–1997

1998

MŚ 2002

2004

MŚ 2006

ME 2008

2009

2010–2011

ME 2012

2014–2015

ME 2016

MŚ 2018

Logo

Ubiór reprezentacji tradycyjnie ozdabiany jest polskim herbem państwowym. Odróżnia to polski zespół od wielu innych drużyn narodowych, u których umieszcza się na piersiach graczy znaki krajowych federacji piłkarskich (oprócz reprezentacji Polski stroje ozdobione znakiem państwowym, a nie logotypem krajowego związku używają m.in. Słowacy i Węgrzy, a do niedawna także Czesi). Jedynie na początku istnienia reprezentacji Polski na koszulkach umieszczano nie herb, a samo godło (orła).

W latach 20. orzeł (bez tarczy, niebędący dokładnym odwzorowaniem ani godła ani herbu RP) umieszczany był na lewej piersi piłkarzy i zajmował całą jej powierzchnię. W latach 30. orzeł uległ zmniejszeniu, upodobniono go też do oficjalnego wzoru ustawowego. W latach 50. doszło do kolejnej zmiany i symbol został przesunięty z wysokości serca na środek torsu. Od połowy lat 90. orzeł umieszczany był naprzemiennie na środku lub z lewej strony koszulki, na wysokości serca stale zaczęto umieszczać go od 2002. Podczas meczu z Holandią w 1975 Polacy przez pomyłkę producenta wystąpili w koszulce z czerwonym orłem.

Na początku lat 60. w tarczy nad godłem (orłem) pojawił się napis „POLSKA”, wpisywano go w tarczę herbową do końca 2005. W latach 2006–2007 koszulki zawierały z przodu motyw husarza, a prócz herbu Polski, po prawej stronie piersi umieszczono ówczesny logotyp reprezentacji: piłkę i skrzydło z napisem „POLSKA” pod spodem. Znak ten pojawił się również na kolejnym wzorze koszulek, obowiązującym w 2008.

Po raz pierwszy polskiego herbu lub godła zabrakło na koszulkach reprezentantów w 1992. Ich producent (Admiral) zastąpił znak państwowy wariacją ówczesnego logotypu PZPN ze zmienionym graficznie wyglądem orła (ptak był skierowany w swoją lewą stronę, lecz z przekręconym w prawo łbem). W listopadzie 2011 na Stadionie Miejskim we Wrocławiu zaprezentowano nowy wzór ubiorów, w których reprezentacja Polski rozgrywać miała spotkania ME 2012 (zestaw wykorzystano po raz pierwszy podczas meczu z Włochami 11 listopada we Wrocławiu). Na koszulkach znalazło się nowe logo PZPN, z napisem „POLSKA” (zamiast „PZPN”) pod spodem, logo producenta odzieży, a na ramieniu okrągła naszywka z marką EURO 2012. Wygląd nowych trykotów (umieszczenie związkowego znaku zamiast herbu było pomysłem działaczy PZPN) spotkał się z ogromną falą krytyki wśród kibiców, którzy zapowiedzieli bojkot nowych strojów. W wyniku protestów kibiców (w trakcie meczu z Włochami oraz cztery dni później z Węgrami w Poznaniu skandowano Gdzie jest orzeł?) symbol państwowy został przed kolejnymi meczami naszyty pomiędzy logotypem związku i marką producenta stroju. Kilka miesięcy później umieszczanie godła państwowego na strojach reprezentantów kraju stało się obowiązkiem ustawowym.

Od 2014 koszulki reprezentacji nie zawierają już marki PZPN. Dotyczy to całego sprzętu meczowego zawodników, logo pozostało na niektórych elementach ubioru członków sztabu, marynarkach i dokumentach.

Stadion domowy

Stadiony reprezentacji Polski

Stadion Narodowy w Warszawie przed półfinałowym meczem ME 2012 Niemców z Włochami.

Stadion WP w Warszawie (2015).

Stadion Śląski w Chorzowie w trakcie przebudowy (2011).

Stadion Dziesięciolecia w Warszawie (lata 60.).

Polska drużyna podejmowała dotąd rywali na 51 obiektach rozmieszczonych w 30 polskich miastach. Najwięcej spotkań w roli gospodarza piłkarska reprezentacja Polski rozegrała na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie (72); po raz pierwszy wystąpiła na nim 26 października 1930 w meczu z Łotwą, a po raz ostatni jak dotąd 2 czerwca 2012 z Andorą.

Drugą pozycję wśród polskich stadionów pod względem liczby rozegranych spotkań międzypaństwowych zajmuje Stadion Śląski w Chorzowie (56 meczów; pierwszy 22 lipca 1956 z NRD, ostatni 27 marca 2018 z Koreą Południową). Obiekt ten najbardziej ze wszystkich krajowych aren kojarzony jest z sukcesami reprezentacji, m.in. ze zwycięstwami nad ZSRR (1957), Anglią (1973), Holandią (1975 i 1979), Włochami (1985) i Portugalią (2006); również w spotkaniach na Śląskim polska drużyna zapewniała sobie awanse na MŚ 1978, MŚ 1986, MŚ 2002 i ME 2008. Po meczu z Anglią w 1973 brytyjscy dziennikarze określili stadion Kotłem Czarownic, co do dziś pozostaje w użyciu wśród dziennikarzy i kibiców. W latach 2009–2017 obiekt był w przebudowie, po ponownym otwarciu posiada pojemność 54 378 miejsc.

Z kolei 25 spotkań Polska rozegrała na warszawskim Stadionie Dziesięciolecia (pierwszy 28 października 1956 z Norwegią, ostatni 17 kwietnia 1983 z Finlandią). Po tym meczu obiekt ten nie był już wykorzystywany w celach sportowych, a w latach 90. na jego koronie powstało targowisko. W latach 2008–2012 stadion zburzono i w jego miejscu postawiono Stadion Narodowy o pojemności 58 500 miejsc. Na nowym obiekcie reprezentacja rozegrała dotąd 21 spotkań.

Stadion Śląski decyzją Polskiego Związku Piłki Nożnej z 10 lipca 1993 posiada, jako jedyny w kraju, status stadionu narodowego. Określenie narodowy nie jest jednak częścią oficjalnej nazwy tej areny. Z kolei oddany do użytku w 2012 obiekt, pomimo faktu zarejestrowania pod nazwą Stadion Narodowy w Warszawie, nie posiada nadawanej z woli PZPN godności stadionu narodowego.

Co najmniej 10 spotkań domowych polska reprezentacja rozegrała także na Stadionie Miejskim w Poznaniu (15 gier w latach 1986–2016), Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu (14 gier w latach 1950–1987), Stadionie Henryka Reymana w Krakowie (13 gier w latach 1956–2016), Stadionie ŁKS w Łodzi (10 gier w latach 1924–1983) oraz na Stadionie Zdzisława Krzyszkowiaka w Bydgoszczy (10 gier w latach 1972–2009).

Najwyższą frekwencję na domowym meczu Polaków zanotowano 28 czerwca 1959 na Stadionie Śląskim – mecz el. ME 1960 z Hiszpanią obserwowało ponad 100 000 widzów. Z kolei najwyższa frekwencja w meczu za granicą to ponad 130 000 widzów w Rio de Janeiro podczas towarzyskiej gry Brazylii z Polską 8 czerwca 1966.

Zasięg medialny

Polskie Radio transmituje mecze polskiej drużyny od lat 30. XX wieku.

Pierwsze relacje ze spotkań reprezentacji Polski publikowane były w prasie sportowej, m.in. w Przeglądzie Sportowym, który na początku swego istnienia był oficjalnym organem PZPN. Z kolei pierwsze bezpośrednie transmisje radiowe zaczęto przeprowadzać w latach 30. Jednym ze sprawozdawców Polskiego Radia był wtedy Michał Frank, który komentował na żywo rozgrywane w 1938 we francuskim Strasburgu spotkanie mistrzostw świata Polska−Brazylia. Jego relację emitowaną z odbiorników wystawianych na ulicach i zainstalowanych na stadionach głośników śledziły w Polsce miliony osób. PR od lat jest jedynym nadawcą radiowym transmitującym w całości spotkania polskiej drużyny. Na przełomie XX i XXI wieku głównymi sprawozdawcami byli Tomasz Zimoch (do 2016) i Andrzej Janisz.

TVP1 emituje mecze reprezentacji od 1957 (z okresowymi przerwami).

Pierwszym meczem polskiej reprezentacji transmitowanym przez telewizję był pojedynek Polska−Turcja z 19 maja 1957 (TVP, dziś TVP1). Komentowali je Stefan Rzeszot, Karol Hig i Zbigniew Smarzewski. W kolejnych latach liczba spotkań drużyny narodowej emitowanych w telewizji rosła. Największą popularność wśród widzów osiągnęły w czasie sukcesów piłkarzy na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata w latach 70. i 80. Mecz otwarcia mundialu w 1978 Polska−Niemcy miało w polskiej telewizji śledzić 23 miliony widzów. Czołowym sprawozdawcą w tym okresie był Jan Ciszewski, który komentował m.in. mecz eliminacji mundialu Anglia−Polska (1973) oraz spotkania Polaków na IO 1972, MŚ 1974, IO 1976, MŚ 1978 i MŚ 1982. Dziś uznawany jest za najsłynniejszego polskiego komentatora sportowego. Spotkania reprezentacji Polski w TVP na przestrzeni lat komentowali również m.in. Andrzej Zydorowicz, Dariusz Szpakowski, Tomasz Jasina i Jacek Laskowski.

Po raz pierwszy mecz drużyny narodowej poza TVP transmitowano na antenie Wizja TV, a miało to miejsce 6 września 1998 (Bułgaria−Polska). Stacja ta przeprowadzała transmisje ze spotkań reprezentacji do końca 2001 (od jesieni 1999 na antenie kanału Wizja Sport). W TVP niektóre ze spotkań w tym czasie było retransmitowanych z opóźnieniem, transmitowanych równocześnie lub nieemitowanych w ogóle. W 1999 mecz Anglia−Polska został nadany na żywo przez Canal+.

Polsat Sport – nadawca spotkań reprezentacji w latach 2002, 2006, 2008 i 2014–2017.

Występy Polaków na MŚ 2002 i MŚ 2006 były pokazywane jednocześnie w kanałach Polsatu oraz w TVP2. W drugim programie Telewizji Polskiej nadawano w tamtym okresie wszystkie mecze reprezentacji (na początku 2008 przeniesiono je ponownie do programu pierwszego; wyjątkiem były ME 2008, do których prawa miał tylko Polsat). W latach 2014−2017 wszystkie mecze eliminacji ME i MŚ oraz finałów mistrzostw kontynentu emitowano w Polsacie (w tym w Polsacie Sport, którego podstawowym komentatorem był Mateusz Borek). Z kolei wszystkie gry towarzyskie w tym czasie pokazywała TVP. Mecze Polski na ME 2016 były transmitowane przez TVP i Polsat równocześnie. W tym samym roku Telewizja Polska zakupiła prawa emisji wszystkich spotkań polskiej drużyny w latach 2018−2022.

Obecnie wszystkie mecze reprezentacji Polski transmitowane są w całości na żywo na antenach PR Program I oraz TVP1 i TVP Sport.

Sztab szkoleniowy

Wg stanu na 21 grudnia 2017

Adam Nawałka, obecny selekcjoner reprezentacji Polski.

Stanowisko	Osoba
Selekcjoner	Adam Nawałka
Dyrektor reprezentacji	Tomasz Iwan
Rzecznik prasowy	Jakub Kwiatkowski
II trener	Bogdan Zając
Trener asystent, trener bramkarzy	Jarosław Tkocz
Trener asystent, szef banku informacji	Hubert Małowiejski
Trener asystent	Robert Góralczyk
Trener przygotowania fizycznego	Remigiusz Rzepka
Trener asystent	Marcin Prasoł
Trener analityk	Gerard Juszczak
Analityk, statystyk	Dawid Zajączkowski
Lekarz reprezentacji	Jacek Jaroszewski
Fizjoterapeuta	Bartłomiej Spałek
Fizjoterapeuta	Paweł Ptak
Masażysta	Wojciech Herman
Kucharz	Tomasz Leśniak
Kierownik techniczny	Paweł Kosedowski
Asystent kierownika technicznego	Paweł Sidorowicz

Zawodnicy

Obecny skład

Następujący piłkarze zostali powołani przez selekcjonera Adama Nawałkę do kadry na towarzyskie mecze z reprezentacją Nigerii (23 marca 2018) i reprezentacją Korei Południowej (27 marca 2018).

Mecze i gole wg stanu z 27 marca 2018 po meczu z Koreą Południową.

Nr	Zawodnik	Data urodzenia (wiek)	Mecze	Gole	Klub
Bramkarze
1	Wojciech Szczęsny	18 kwietnia 1990 (28 lat)	33	0	Juventus FC
12	Łukasz Skorupski	5 maja 1991 (26 lat)	2	0	AS Roma
21	Bartosz Białkowski	6 lipca 1987 (30 lat)	1	0	Ipswich Town
22	Łukasz Fabiański	18 kwietnia 1985 (33 lata)	43	0	Swansea City
Obrońcy
3	Artur Jędrzejczyk	4 listopada 1987 (30 lat)	35	3	Legia Warszawa
4	Thiago Cionek	21 kwietnia 1986 (31 lat)	17	0	SPAL 2013
15	Kamil Glik	3 lutego 1988 (30 lat)	58	4	AS Monaco
20	Łukasz Piszczek	3 czerwca 1985 (32 lata)	61	3	Borussia Dortmund
21	Tomasz Kędziora	11 czerwca 1994 (23 lata)	3	0	Dynamo Kijów
23	Marcin Kamiński	15 stycznia 1992 (26 lat)	5	0	VfB Stuttgart
	Paweł Jaroszyński	2 października 1994 (23 lata)	0	0	ChievoVerona
2	Michał Pazdan	21 września 1987 (30 lat)	31	0	Legia Warszawa
Pomocnicy
5	Krzysztof Mączyński	23 maja 1987 (30 lat)	31	2	Legia Warszawa
6	Jacek Góralski	21 września 1992 (25 lat)	3	0	Łudogorec Razgrad
10	Rafał Kurzawa	29 stycznia 1993 (25 lat)	3	0	Górnik Zabrze
11	Przemysław Frankowski	12 kwietnia 1995 (23 lata)	1	0	Jagiellonia Białystok
13	Maciej Rybus	19 sierpnia 1989 (28 lat)	49	2	Lokomotiw Moskwa
19	Piotr Zieliński	20 maja 1994 (23 lata)	31	4	SSC Napoli
11	Kamil Grosicki	8 czerwca 1988 (29 lat)	56	12	Hull City
10	Grzegorz Krychowiak	29 stycznia 1990 (28 lat)	49	2	West Bromwich Albion
	Sławomir Peszko	19 lutego 1985 (33 lata)	43	2	Lechia Gdańsk
30	Taras Romanczuk	14 listopada 1991 (26 lat)	1	0	Jagiellonia Białystok
Napastnicy
15	Jakub Świerczok	28 grudnia 1992 (25 lat)	3	0	Łudogorec Razgrad
9	Robert Lewandowski	21 sierpnia 1988 (29 lat)	93	52	Bayern Monachium
7	Arkadiusz Milik	28 lutego 1994 (24 lata)	38	12	SSC Napoli
14	Łukasz Teodorczyk	3 czerwca 1991 (26 lat)	15	4	RSC Anderlecht

Ostatnio powołani

Następujący piłkarze zostali również powołani do polskiej kadry w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy i wzięli udział w jej zgrupowaniach.

Zawodnik	Data urodzenia (wiek)	Mecze	Gole	Klub	Ostatnie powołanie
Bramkarze
Artur Boruc 2	20 lutego 1980 (38 lat)	65	0	AFC Bournemouth	vs. Urugwaj, 10 listopada 2017
Przemysław Tytoń	4 stycznia 1987 (31 lat)	14	0	Deportivo La Coruña	vs. Czarnogóra, 8 października 2017
Obrońcy
Bartosz Bereszyński>1	12 lipca 1992 (25 lat)	6	0	UC Sampdoria	vs. Nigeria, 23 marca 2018
Jarosław Jach	17 lutego 1994 (24 lata)	2	0	Crystal Palace	vs. Meksyk, 13 listopada 2017
Jan Bednarek	12 kwietnia 1996 (22 lata)	1	0	Southampton FC	vs. Kazachstan, 4 września 2017
Igor Lewczuk	30 maja 1985 (32 lata)	2	0	Girondins Bordeaux	vs. Rumunia, 10 czerwca 2017
Pomocnicy
Damian Kądzior 1	16 czerwca 1992 (25 lat)	0	0	Górnik Zabrze	vs. Nigeria, 23 marca 2018
Karol Linetty 1	2 lutego 1995 (23 lata)	19	1	UC Sampdoria	vs. Nigeria, 23 marca 2018
Jakub Błaszczykowski	14 grudnia 1985 (32 lata)	97	19	VfL Wolfsburg	vs. Meksyk, 13 listopada 2017
Maciej Makuszewski	29 września 1989 (28 lat)	5	0	Lech Poznań	vs. Meksyk, 13 listopada 2017
Rafał Wolski	10 listopada 1992 (25 lat)	7	1	Lechia Gdańsk	vs. Meksyk, 13 listopada 2017
Paweł Wszołek	30 kwietnia 1992 (25 lat)	11	2	Queens Park Rangers	vs. Meksyk, 13 listopada 2017
Filip Starzyński	27 maja 1991 (26 lat)	4	1	Zagłębie Lubin	vs. Kazachstan, 4 września 2017
Damian Dąbrowski	27 sierpnia 1992 (25 lat)	1	0	Cracovia	vs. Rumunia, 10 czerwca 2017
Napastnicy
Dawid Kownacki	14 marca 1997 (21 lat)	1	0	UC Sampdoria	vs. Nigeria, 23 marca 2018
Mariusz Stępiński	12 maja 1995 (22 lata)	4	0	ChievoVerona	vs. Meksyk, 13 listopada 2017
Kamil Wilczek	14 stycznia 1988 (30 lat)	3	0	Brøndby IF	vs. Meksyk, 13 listopada 2017

¹ wycofany z kadry z powodu kontuzji
² zakończył karierę w reprezentacji

Składy w turniejach międzynarodowych

Składy na mistrzostwach świata

Składy na mistrzostwach Europy

Składy na igrzyskach olimpijskich

Kapitanowie

Lista zawodników, którzy wyprowadzali reprezentację Polski na boisko w co najmniej 10 spotkaniach:

Zawodnik	Lata	Uwagi
Józef Kałuża	1925–1928
Jerzy Bułanow	1931–1935
Władysław Szczepaniak	1934–1947	Kapitan na MŚ 1938
Tadeusz Parpan	1947–1950
Gerard Cieślik	1950–1958	Kapitan na IO 1952
Edmund Zientara	1956–1961	Kapitan na IO 1960
Lucjan Brychczy	1960–1969
Henryk Szczepański	1961–1965
Stanisław Oślizło	1966–1971
Bernard Blaut	1968–1971
Włodzimierz Lubański	1970–1980	Kapitan na IO 1972 (złoty medal)
Kazimierz Deyna	1973–1978	Kapitan na MŚ 1974 (brązowy medal), IO 1976 (srebrny medal) oraz na MŚ 1978
Antoni Szymanowski	1975–1979
Grzegorz Lato	1976–1980
Władysław Żmuda	1980–1985	Kapitan na MŚ 1982
Zbigniew Boniek	1985–1988	Kapitan na MŚ 1986
Waldemar Prusik	1987–1991
Zbigniew Kaczmarek	1990–1991
Jerzy Brzęczek	1992–1999	Kapitan na IO 1992 (srebrny medal, reprezentacja IO)
Roman Kosecki	1993–1995
Tomasz Wałdoch	1993–2002	Kapitan na MŚ 2002 (dwa mecze)
Tomasz Łapiński	1994–1999
Jacek Zieliński	1996–2003	Kapitan na MŚ 2002 (jeden mecz)
Jacek Bąk	2002–2008	Kapitan na MŚ 2006 oraz na ME 2008 (jeden mecz)
Tomasz Kłos	2004–2005
Michał Żewłakow	2006–2011	Kapitan na ME 2008 (jeden mecz)
Maciej Żurawski	2006–2008	Kapitan na ME 2008 (jeden mecz)
Jakub Błaszczykowski	2010–2013	Kapitan na ME 2012
Robert Lewandowski	2013–	Kapitan na ME 2016

Rekordzistą w liczbie występów z kapitańską opaską od początku spotkania jest Deyna (57 meczów).

Obecnym kapitanem reprezentacji jest Lewandowski (wyznaczony przez trenera Adama Nawałkę w grudniu 2014).

Mecze i wyniki

2017

Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Rank.	Wynik	Uwagi	Strzelcy bramek dla Polski
809.	10.06	Warszawa, Polska	Rumunia	46	3:1 (1:0)	el. MŚ 2018	Lewandowski  29' (k.), 57', 62' (k.)
810.	01.09	Kopenhaga, Dania	Dania	46	0:4 (0:2)	el. MŚ 2018
811.	04.09	Warszawa, Polska	Kazachstan	105	3:0 (1:0)	el. MŚ 2018	Milik  11', Glik  74', Lewandowski  86' (k.)
812.	05.10	Erywań, Armenia	Armenia	83	6:1 (3:1)	el. MŚ 2018	Grosicki  2', Lewandowski  18', 26', 64', Błaszczykowski  58', Wolski  90'
813.	08.10	Warszawa, Polska	Czarnogóra	37	4:2 (2:0)	el. MŚ 2018	Mączyński  6', Grosicki  16', Lewandowski  85', Stojković  87' (sam.)
814.	10.11	Warszawa, Polska	Urugwaj	17	0:0 (0:0)	towarzyski
815.	13.11	Gdańsk, Polska	Meksyk	16	0:1 (0:1)	towarzyski

2018

Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Rank.	Wynik	Uwagi	Strzelcy bramek dla Polski
816.	23.03	Wrocław, Polska	Nigeria	52	0:1 (0:0)	towarzyski
817.	27.03	Chorzów, Polska	Korea Południowa	59	3:2 (2:0)	towarzyski	Lewandowski  32', Grosicki  45', Zieliński  90'
818.	08.06	Poznań, Polska	Chile			towarzyski
819.	12.06	Warszawa, Polska	Litwa			towarzyski
820.	19.06	Moskwa, Rosja	Senegal			MŚ 2018
821.	24.06	Kazań, Rosja	Kolumbia			MŚ 2018
822.	28.06	Wołgograd, Rosja	Japonia			MŚ 2018
	07.09		Włochy			LN 2018/2019
	11.09		Irlandia			towarzyski
	11.10		Portugalia			LN 2018/2019
	14.10		Włochy			LN 2018/2019
	15.11		Czechy			towarzyski
	20.11		Portugalia			LN 2018/2019

Aktualne kwalifikacje i rozgrywki

Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018

Poz.	Zespół	M	W	R	P	GZ	GS	RG	Pkt.	Kwalifikacja
1.	Polska	10	8	1	1	28	14	+14	25	Awans do MŚ 2018
2.	Dania	10	6	2	2	20	8	+12	20	Awans do baraży
3.	Czarnogóra	10	5	1	4	20	12	+8	16
4.	Rumunia	10	3	4	3	12	10	+2	13
5.	Armenia	10	2	1	7	10	26	–16	7
6.	Kazachstan	10	0	3	7	6	26	–20	3

Rumunia	X	0:0	0:3	1:1	1:0	3:1
Dania	1:1	X	4:0	0:1	1:0	4:1
Polska	3:1	3:2	X	4:2	2:1	3:0
Czarnogóra	1:0	0:1	1:2	X	4:1	5:0
Armenia	0:5	1:4	1:6	3:2	X	2:0
Kazachstan	0:0	1:3	2:2	0:3	1:1	X

Strzelcy
Stan na 8 października 2017

Bramki	Strzelcy
16	Robert Lewandowski
3	Kamil Grosicki
1	Jakub Błaszczykowski
	Kamil Glik
	Bartosz Kapustka
	Łukasz Piszczek
	Krzysztof Mączyński
	Arkadiusz Milik
	Rafał Wolski

Asystenci
Stan na 8 października 2017

Asysty	Asystent
3	Kamil Grosicki
	Piotr Zieliński
2	Jakub Błaszczykowski
	Robert Lewandowski
	Łukasz Piszczek
1	Łukasz Teodorczyk
	Artur Jędrzejczyk
	Maciej Makuszewski

Udział w turniejach międzynarodowych

Igrzyska olimpijskie

Przez wiele lat w piłkarskich turniejach olimpijskich mogli brać udział wyłącznie zawodnicy amatorscy, nie profesjonalni. W praktyce jednak niektóre kraje wystawiały swoje najsilniejsze zespoły, inne zaś były reprezentowane przez drużyny znacząco słabsze od potencjalnie najmocniejszej ekipy. Było to związane ze znacznie się od siebie różniącymi przepisami regulującymi kwestię amatorstwa w różnych państwach (FIFA pozostawiła kwestię uznawania piłkarza za amatora federacjom członkowskim), a także z często fikcyjnym amatorstwem (piłkarze-amatorzy otrzymywali nieoficjalnie wynagrodzenie za grę). W latach 20. XX wieku piłkarskie turnieje olimpijskie miały rangę nieoficjalnych mistrzostw świata.

Po odzyskaniu przez Polskę państwowości, jej reprezentacja miała zadebiutować w igrzyskach olimpijskich w 1920, jednak z powodu wojny z bolszewikami na miesiąc przed olimpiadą PKOl zrezygnował ze startu. Po raz pierwszy Polacy wystąpili na igrzyskach w 1924, odpadając w pierwszej rundzie. Cztery lata później, z powodu niskiego poziomu drużyny narodowej i rozbudowanego kalendarza rozgrywek ligowych, nie wystawiono reprezentacji do igrzysk w Amsterdamie. Powrót nastąpił w 1936 – prowadzeni przez Józefa Kałużę Polacy w Berlinie zajęli czwartą pozycję, przegrywając półfinał oraz mecz o trzecie miejsce różnicą jednej bramki.

W pierwszych po II wojnie światowej igrzyskach polska reprezentacja po rezygnacji PZPN nie wzięła udziału – przyznano wówczas walkower drużynie amerykańskiej, z którą Polacy mieli zagrać w pierwszej rundzie. Kolejny start olimpijski nastąpił w 1952 (Polacy odpadli w 1/8 rozgrywek). Cztery lata później po raz pierwszy przeprowadzono eliminacje do turnieju olimpijskiego, z których Polska była zwolniona, ale z wyjazdu do Melbourne i tak zrezygnowała, prawdopodobnie z powodów politycznych bądź finansowych. W 1960 po przejściu eliminacji Polacy zagrali w turnieju we Włoszech, jednak nie wyszli w nim z grupy. W fazie kwalifikacyjnej do kolejnej olimpiady w Tokio polska drużyna okazała się słabsza od Italii. Włosi zostali jednak zdyskwalifikowani za grę w tym dwumeczu profesjonalnych piłkarzy i MKOl przyznał awans Polsce. Piłkarski związek w Warszawie odrzucił jednak możliwość uczestnictwa w igrzyskach. Do igrzysk w Meksyku Polacy również się nie dostali.

Sukcesem zakończyły się za to dwa kolejne starty – w Monachium drużyna trenera Kazimierza Górskiego zdobyła złoty, a cztery lata później w Montrealu srebrny medal (do drugiego z tych turniejów jako obrońca tytułu Polska nie musiała się kwalifikować).

Do 1976 włącznie PZPN wystawiał zarówno w turniejach finałowych, jak i w eliminacjach reprezentację Polski A. Rywale Polaków niejednokrotnie przeciwstawiali jej drużynę kategorii amatorskiej, z tego powodu niektóre mecze w tych rozgrywkach (między zespołami różnych kategorii) uznane są za nieoficjalne. W latach 1980–1988 w eliminacjach olimpijskich brała udział polska reprezentacja olimpijska o innym składzie osobowym od pierwszej drużyny, prowadzona również przez innego selekcjonera (Polska odpadała w eliminacjach do trzech kolejnych igrzysk: 1980, 1984 i 1988). Od 1992 kwalifikacjami do IO są kontynentalne mistrzostwa drużyn do lat 21. Podczas turnieju finałowego w kadrze może się znaleźć tylko trzech graczy w dowolnym wieku, wiek pozostałych w dniu rozpoczęcia igrzysk nie może przekroczyć 23 lat. Od tamtej pory reprezentacje olimpijskie nazywane są też reprezentacjami U23.

Polska drużyna po raz ostatni wzięła udział w igrzyskach w 1992 i w turnieju w Barcelonie zdobyła srebrny medal (trenerem był Janusz Wójcik). Do sześciu kolejnych edycji igrzysk Polakom poprzez ME U21 nie udało się awansować.

Igrzyska olimpijskie
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS
1900	Nie brała udziału (Polska nie istniała)
1904
1908
1912
1920	Wycofała się
1924	1/16 finału	20/22	1	0	0	1	0	5
1928	Nie brała udziału
1936	IV miejsce	4/16	4	2	0	2	11	10
1948	Wycofała się
1952	1/8 finału	13/25	2	1	0	1	2	3
1956	Wycofała się
1960	Faza grupowa	10/16	3	1	0	2	7	5
1964	Nie zakwalifikowała się
1968
1972	Mistrzostwo	1/16	7	6	1	0	21	5
1976	II miejsce	2/13	5	3	1	1	11	5
1980	Nie zakwalifikowała się
1984
1988
1992	II miejsce	2/16	6	4	1	1	17	6
1996	Nie zakwalifikowała się
2000
2004
2008
2012
2016
2020	Eliminacje trwają
Razem	Mistrzostwo	7/26	28	17	3	8	69	39

Mistrzostwa świata

Polska drużyna siedmiokrotnie brała udział w turniejach finałowych MŚ, najlepszy wynik – trzecie miejsce – osiągając w 1974 (w spotkaniu o brązowy medal Polacy pokonali Brazylię 1:0) i w 1982 (w decydującym meczu wygrali z Francją 3:2). Jest jednym z dwudziestu zespołów narodowych, które zdobyły medal MŚ. W najlepszej ósemce turnieju Polska znalazła się też w 1978. Na ostatnim mundialu, w którym Polska brała udział (MŚ 2006) odpadła w fazie grupowej, przegrywając z Ekwadorem 0:2, Niemcami 0:1 oraz zwyciężając Kostarykę 2:1.

Zwycięsko przez eliminacje polski zespół nie przeszedł dziesięciokrotnie, przy czym runda kwalifikacyjna MŚ 1934 nie została przez Polskę dokończona: rewanżowy mecz z Czechosłowacją Polska oddała walkowerem z powodów politycznych (konflikt o Zaolzie). Polacy nie wystartowali w trzech edycjach mundialu: w MŚ 1930 (rozegranych bez eliminacji), MŚ 1950 oraz MŚ 1954 (wycofali się z eliminacji po ich rozlosowaniu).

Mistrzostwa świata									.	Kwalifikacje do mistrzostw świata						.	Selekcjonerzy
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS		M	W	R	P	GZ	GS
1930	Nie brała udziału									–	–	–	–	–	–		–
1934	Nie zakwalifikowała się									1	0	0	1	1	2		Kałuża
1938	1/8 finału	11/15	1	0	0	1	5	6		2	1	0	1	4	1
1950	Nie brała udziału									–	–	–	–	–	–		–
1954	Wycofała się z eliminacji									–	–	–	–	–	–
1958	Nie zakwalifikowała się									5	3	0	2	9	7		Reyman oraz Dyrda i Ziemian
1962										2	0	1	1	2	3		Krug
1966										6	2	2	2	11	10		Motoczyński oraz Koncewicz i Krawczyk
1970										6	4	0	2	19	8		Koncewicz
1974	III miejsce	3/16	7	6	0	1	16	5		4	2	1	1	6	3		Górski
1978	Druga runda	5/16	6	3	1	2	6	6		6	5	1	0	17	4		Gmoch
1982	III miejsce	3/24	7	3	3	1	11	5		4	4	0	0	12	2		Kulesza, Piechniczek
1986	1/8 finału	14/24	4	1	1	2	1	7		6	3	2	1	10	6		Piechniczek
1990	Nie zakwalifikowała się									6	2	1	3	4	8		Łazarek, Strejlau
1994										10	3	2	5	10	15		Strejlau, Ćmikiewicz
1998										8	3	1	4	10	12		Piechniczek, Pawlak, Wójcik
2002	Faza grupowa	25/32	3	1	0	2	3	7		10	6	3	1	21	11		Engel
2006	Faza grupowa	21/32	3	1	0	2	2	4		10	8	0	2	27	9		Janas
2010	Nie zakwalifikowała się									10	3	2	5	19	14		Beenhakker, Majewski
2014										10	3	4	3	18	12		Fornalik
2018	Kwalifikacja									10	8	1	1	28	14		Nawałka
2022
Razem	III miejsce (dwa razy)	7/21	31	15	5	11	44	40		116	60	21	35	228	141

Polska w MŚ
Pierwszy mecz	Polska – Brazylia 5:6 pd. (5 czerwca 1938; Strasburg, Francja)
Najwyższa wygrana	Polska – Haiti 7:0 (19 czerwca 1974; Monachium, Niemcy)
Najwyższa porażka	Brazylia – Polska 4:0 (16 czerwca 1986; Guadalajara, Meksyk) Polska – Portugalia 0:4 (10 czerwca 2002; Jeonju, Korea Południowa)
Najlepsza pozycja	3. miejsce (MŚ 1974, MŚ 1982)
Najgorsza pozycja	25. miejsce (MŚ 2002)

Mistrzostwa Europy

Reprezentacja Polski wzięła udział we wszystkich dotąd rozegranych edycjach mistrzostw kontynentu, lecz w dwunastu z nich nie przechodziła eliminacji. W turnieju finałowym startowała trzykrotnie – w 2008 i w 2012 odpadła w fazie grupowej, z kolei w 2016 doszła do ćwierćfinału, remisując w nim z Portugalią 1:1 i żegnając się z mistrzostwami po przegranych rzutach karnych. W 2012 Polska była wraz z Ukrainą współgospodarzem finałów EURO.

Mistrzostwa Europy									.	Kwalifikacje do mistrzostw Europy						.	Selekcjonerzy
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS		M	W	R	P	GZ	GS
1960	Nie zakwalifikowała się									2	0	0	2	2	7		Krug
1964										2	0	0	2	0	4
1968										6	3	1	2	13	9		Nowak oraz Brzeżańczyk i Górski, Matyas
1972										6	2	2	2	10	6		Koncewicz, Górski
1976										6	3	2	1	9	5		Górski
1980										8	5	2	1	13	4		Gmoch, Kulesza
1984										6	1	2	3	6	9		Piechniczek
1988										8	3	2	3	9	11		Łazarek
1992										6	2	3	1	8	6		Strejlau
1996										10	3	4	3	14	12		Apostel
2000										8	4	1	3	12	8		Wójcik
2004										8	4	1	3	11	7		Boniek, Janas
2008	Faza grupowa	14/16	3	0	1	2	1	3		14	8	4	2	24	12		Beenhakker
2012	Faza grupowa	14/16	3	0	2	1	2	3		Kwalifikacja jako gospodarz							Smuda
2016	Ćwierćfinał	7/24	5	2	3	0	4	2		10	6	3	1	33	10		Nawałka
2020
Razem	Ćwierćfinał	3/15	11	2	6	3	7	8		100	44	27	29	164	110

Polska w ME
Pierwszy mecz	Polska – Niemcy 0:2 (8 czerwca 2008; Klagenfurt, Austria)
Najwyższa wygrana	Polska – Irlandia Północna 1:0 (12 czerwca 2016; Nicea, Francja) Polska – Ukraina 1:0 (21 czerwca 2016; Marsylia, Francja)
Najwyższa porażka	Polska – Niemcy 0:2 (8 czerwca 2008; Klagenfurt, Austria)
Najlepsza pozycja	7. miejsce (ME 2016)
Najgorsza pozycja	14. miejsce (ME 2008, ME 2012)

Pozostałe turnieje

Turniej	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS	Przypisy
Turniej Słowiański 1928 1	Półfinał	4. miejsce	2	0	0	2	2	4
[[{{{1}}}|Puchar Europy Środkowej amatorów 1929/1930]]{{Link-interwiki}} Brakujące pola: 1 oraz Q. Nieznane pola: "tam", "pl" oraz "lang". 2	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	6	3	1	2	15	10
[[{{{1}}}|Igrzyska Bałkańsko-Środkowoeuropejskie 1948]]{{Link-interwiki}} Brakujące pola: 1 oraz Q. Nieznane pola: "tam", "pl" oraz "lang". 3	Faza grupowa	6. miejsce	5	1	2	2	6	9
[[{{{1}}}|Nehru Cup 1984]]{{Link-interwiki}} Brakujące pola: 1 oraz Q. Nieznane pola: "tam", "pl" oraz "lang". 4	Zwycięstwo	1. miejsce	6	4	2	0	7	3
Querétaro Tournament 1985	Faza grupowa	4. miejsce	2	0	1	1	2	7
Israel Tournament 1988	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	2	1	1	0	5	3
[[{{{1}}}|Marlboro Cup 1990]]{{Link-interwiki}} Brakujące pola: 1 oraz Q. Nieznane pola: "tam", "pl" oraz "lang".	Półfinał	3. miejsce	2	1	0	1	3	2
[[{{{1}}}|Carlsberg Cup 1996]]{{Link-interwiki}} Brakujące pola: 1 oraz Q. Nieznane pola: "tam", "pl" oraz "lang". 5	Półfinał	3. miejsce	2	1	0	1	1	5
[[{{{1}}}|Cyprus International Football Tournaments 1997]]{{Link-interwiki}} Brakujące pola: 1 oraz Q. Nieznane pola: "tam", "pl" oraz "lang".	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	3	2	1	0	6	4
Turniej Czterech Narodów 1999 6	Półfinał	3. miejsce	2	0	1	1	0	2
Trofej Marjana 2003	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	2	1	1	0	3	0
Memoriał Walerego Łobanowskiego 2005	Zwycięstwo	1. miejsce	2	2	0	0	6	4
Puchar Króla Tajlandii 2010	Faza grupowa	2. miejsce	3	2	0	1	10	5
Razem		6 zwycięstw	39	18	9	11	66	58

¹ mecz półfinałowy oficjalny, mecz o 3. miejsce nieoficjalny (z reprezentacją amatorską)
² wszystkie mecze nieoficjalne (z reprezentacjami amatorskimi)
³ turniej niedokończony
⁴ oficjalne trzy mecze fazy grupowej oraz finał, dwa mecze fazy grupowej nieoficjalne (z drużyną klubową oraz z reprezentacją U21)
⁵ mecz półfinałowy oficjalny, mecz o 3. miejsce nieoficjalny (z reprezentacją ligi)
⁶ mecz półfinałowy nieoficjalny, mecz o 3. miejsce zakończony rzutami karnymi

Sukcesy

Tomaszewski

Żmuda

Gorgoń

Musiał

Szymanowski

Maszczyk

Deyna

Kasperczak

Gadocha

Szarmach

Lato

Wyjściowe ustawienie reprezentacji Polski podczas MŚ 1974.

Mistrzostwa świata

• Trzecie miejsce (2): 1974, 1982

Mistrzostwa Europy

• Ćwierćfinał (1): 2016

Igrzyska olimpijskie

• Złoty medal (1): 1972
• Srebrny medal (2): 1976, 1992
• Czwarte miejsce (1): 1936

Mistrzostwa				Razem
Mistrzostwa świata	0	0	2	2
Mistrzostwa Europy	0	0	0	0
Igrzyska olimpijskie	1	2	0	3
Total	1	2	2	5

Puchar Europy Środkowej amatorów

• Zwycięstwo (1): 1929/1930 (mecze nieoficjalne)

Nehru Cup

• Zwycięstwo (1): 1984

Israel Tournament

• Zwycięstwo (1): 1988

Marlboro Cup

• Trzecie miejsce (1): 1990

Carlsberg Cup

• Trzecie miejsce (1): 1996

Cyprus International Football Tournaments

• Zwycięstwo (1): 1997

Turniej Czterech Narodów

• Trzecie miejsce (1): 1999

Trofej Marjana

• Zwycięstwo (1): 2003

Memoriał Walerego Łobanowskiego

• Zwycięstwo (1): 2005

Puchar Króla Tajlandii

• Drugie miejsce (1): 2010

Ranking FIFA

Pozycje reprezentacji Polski w rankingu FIFA i w rankingu Elo.

Pod koniec 1990 FIFA po raz pierwszy opublikowała ranking wszystkich reprezentacji narodowych członków światowej federacji za miniony rok. Ranking roczny opublikowano również w 1991 i 1992, natomiast od sierpnia 1993 zestawienie opracowywane jest i publikowane co miesiąc (z rzadkimi wyjątkami, kiedy ranking nie był publikowany). Zestawienie wykorzystywane jest przy ustalaniu koszyków przed losowaniami eliminacji oraz finałów MŚ i ME. Reprezentacja Polski najwyższe miejsce w tym zestawieniu (5.) osiągnęła w sierpniu 2017, z kolei najniższe w listopadzie 2013 (78.). Średnia pozycja zajmowana przez Polskę od czasu utworzenia rankingu to 38. Największy awans Polska zanotowała w październiku 2014 (o 26 pozycji), natomiast największy spadek nastąpił w październiku 2009 (o 20 miejsc).

Pozycje reprezentacji Polski w rankingu FIFA:

Miesiące	I	II	III	IV	V	VI	VII	VIII	IX	X	XI	XII
1990	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	22
1991	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	22
1992	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	20
1993	–	–	–	–	–	–	–	20	22	23	26	28
1994	–	24	24	28	27	32	32	–	33	36	33	29
1995	–	32	–	34	36	29	32	28	28	27	33	33
1996	35	37	–	40	42	–	50	55	56	55	52	53
1997	–	56	–	52	57	57	51	53	50	45	47	48
1998	–	60	61	55	54	–	48	40	34	34	29	31
1999	29	28	27	30	29	23	26	27	29	30	32	32
2000	32	32	32	34	35	36	41	44	36	36	44	43
2001	39	38	32	23	23	23	24	25	27	28	33	33
2002	31	36	33	38	38	–	39	37	35	35	33	33
2003	33	33	32	28	29	33	36	34	31	26	24	25
2004	27	26	24	30	29	26	27	28	29	29	26	25
2005	25	25	27	25	24	23	24	22	17	23	23	22
2006	22	26	26	28	29	–	30	30	35	27	22	24
2007	25	23	24	21	18	18	21	20	16	20	23	22
2008	23	20	24	28	27	28	32	29	30	30	32	34
2009	31	28	29	41	40	39	41	40	36	56	56	58
2010	–	57	59	58	58	–	56	56	66	69	71	73
2011	72	71	70	71	71	67	69	65	65	64	66	66
2012	68	70	75	65	65	62	54	54	56	54	54	55
2013	56	59	61	63	63	65	75	72	65	69	78	76
2014	77	70	73	72	72	69	61	61	70	44	40	41
2015	41	40	34	35	35	32	30	33	34	43	38	34
2016	35	34	31	27	27	27	16	16	17	15	15	15
2017	15	14	12	11	11	10	6	5	6	6	7	7
2018	7	7	6	10

Innym rankingiem stosowanym do określenia mocy reprezentacji narodowych jest ranking Elo, oparty na rankingu szachowym Elo. W przeciwieństwie do rankingu FIFA nie jest on wykorzystywany przez oficjalne władze piłkarskie; ponadto możliwy jest do ustalenia w dowolnym momencie historii od 1872. Reprezentacja Polski największą liczbę punktów miała we wrześniu 1974; zajmowała wtedy drugie miejsce na świecie.

Rekordy

Lista zawodników z największą liczbą oficjalnych gier w polskiej drużynie narodowej w kategorii A (wg stanu z 27 marca 2018 po meczu z Koreą Południową). Pogrubiono piłkarzy obecnie aktywnych w grze reprezentacyjnej. Graczy z taką samą liczbą występów uszeregowano w kolejności chronologicznej.

Najwięcej występów

Michał Żewłakow, rekordzista Polski w liczbie występów reprezentacyjnych (102 gry).

Grzegorz Lato zagrał dla reprezentacji Polski w oficjalnych meczach 100 razy.

Jakub Błaszczykowski zaliczył najwięcej występów w reprezentacji spośród aktywnych graczy (97).

Lp.	Zawodnik	Lata	Mecze	Gole
1.	Michał Żewłakow	1999–2011	102	3
2.	Grzegorz Lato	1971–1984	100	45
3.	Kazimierz Deyna	1968–1978	97	41
	Jakub Błaszczykowski	2006–	97	19
5.	Jacek Bąk	1993–2008	96	3
	Jacek Krzynówek	1998–2009	96	15
7.	Robert Lewandowski	2008–	93	52
8.	Władysław Żmuda	1973–1986	91	2
9.	Antoni Szymanowski	1970–1980	82	1
10.	Zbigniew Boniek	1976–1988	80	24
11.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	75	48
12.	Tomasz Wałdoch	1991–2002	74	2
13.	Maciej Żurawski	1998–2008	72	17
14.	Piotr Świerczewski	1992–2003	70	1
15.	Roman Kosecki	1988–1995	69	19
	Tomasz Kłos	1998–2006	69	6
17.	Mariusz Lewandowski	2002–2013	66	5
18.	Dariusz Dudka	2004–2012	65	2
	Artur Boruc	2004–2017	65	0
20.	Jan Tomaszewski	1971–1981	63	0
	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	63	20
22.	Robert Gadocha	1967–1975	62	16
	Roman Wójcicki	1978–1989	62	2
	Tomasz Hajto	1996–2005	62	6
25.	Henryk Kasperczak	1973–1978	61	5
	Andrzej Szarmach	1973–1982	61	32
	Łukasz Piszczek	2007–	61	3
28.	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	60	13
	Jacek Zieliński	1995–2003	60	1
	Jerzy Dudek	1998–2013	60	0
	Marcin Wasilewski	2002–2013	60	3
32.	Lucjan Brychczy	1954–1969	58	18
	Ryszard Tarasiewicz	1984–1991	58	9
	Kamil Glik	2010–	58	4
35.	Stanisław Oślizło	1961–1971	57	1
	Lesław Ćmikiewicz	1970–1979	57	0
	Jan Urban	1985–1991	57	7
	Kamil Grosicki	2008–	57	11
39.	Jerzy Gorgoń	1970–1978	55	6
	Waldemar Matysik	1980–1989	55	0
41.	Edward Szymkowiak	1952–1965	53	0
	Paweł Janas	1976–1984	53	1
	Marek Dziuba	1977–1984	53	1
	Dariusz Wdowczyk	1984–1992	53	2
45.	Józef Wandzik	1985–1995	52	0
	Kamil Kosowski	2001–2009	52	4
47.	Andrzej Buncol	1980–1986	51	6
48.	Krzysztof Warzycha	1984–1997	50	9

Najlepsi strzelcy

Robert Lewandowski z 52 golami jest najlepszym strzelcem w historii reprezentacji Polski.

Włodzimierz Lubański uzyskał w barwach Polski 48 trafień.

Kazimierz Deyna w polskiej drużynie państwowej zdobył 41 goli.

Lista zawodników z największą liczbą zdobytych bramek w polskiej drużynie narodowej w oficjalnych spotkaniach kategorii A (wg stanu z 27 marca 2018 po meczu z Koreą Południową). Pogrubiono piłkarzy obecnie aktywnych w grze reprezentacyjnej. Graczy z taką samą liczbą goli uszeregowano w kolejności chronologicznej.

Lp.	Zawodnik	Lata	Gole	Mecze	Średnia
1.	Robert Lewandowski	2008–	52	93	0,56
2.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	48	75	0,64
3.	Grzegorz Lato	1971–1984	45	100	0,45
4.	Kazimierz Deyna	1968–1978	41	97	0,42
5.	Ernest Pol	1955–1965	39	46	0,85
6.	Andrzej Szarmach	1973–1982	32	61	0,52
7.	Gerard Cieślik	1947–1958	27	45	0,60
8.	Zbigniew Boniek	1976–1988	24	80	0,30
9.	Ernest Wilimowski	1934–1939	21	22	0,96
10.	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	20	63	0,32
11.	Roman Kosecki	1988–1995	19	69	0,28
	Euzebiusz Smolarek	2002–2010	19	47	0,40
	Jakub Błaszczykowski	2006–	19	97	0,20
14.	Lucjan Brychczy	1954–1969	18	58	0,31
15.	Maciej Żurawski	1998–2008	17	72	0,24
16.	Józef Nawrot	1928–1935	16	19	0,84
	Robert Gadocha	1967–1975	16	62	0,26
18.	Jacek Krzynówek	1998–2009	15	96	0,16
19.	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	13	60	0,22
	Andrzej Juskowiak	1992–2001	13	39	0,33
21.	Arkadiusz Milik	2012–	12	37	0,33
	Kamil Grosicki	2008–	12	56	0,22
22.	Wawrzyniec Staliński	1922–1928	11	13	0,85
	Leonard Piątek	1936–1939	11	17	0,65
	Eugeniusz Faber	1959–1969	11	36	0,31
	Andrzej Jarosik	1965–1972	11	25	0,44
	Andrzej Iwan	1978–1987	11	29	0,38
	Wojciech Kowalczyk	1991–1999	11	39	0,28
	Radosław Kałużny	1997–2005	11	41	0,27
	Emmanuel Olisadebe	2000–2004	11	25	0,44
31.	Zygfryd Szołtysik	1963–1972	10	46	0,22
	Joachim Marx	1966–1975	10	23	0,43
	Jan Furtok	1984–1993	10	36	0,28
	Marek Leśniak	1986–1994	10	20	0,50
	Paweł Kryszałowicz	1999–2004	10	33	0,30
	Tomasz Frankowski	1999–2006	10	22	0,45

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w meczach o punkty (eliminacje i finały MŚ oraz eliminacje i finały ME)

Lp.	Zawodnik	Lata	Razem (fin.)	MŚ (fin.)	ME (fin.)	Wyszczególnienie
1.	Robert Lewandowski	2008–	36 (2)	21 (0)	15 (2)	2010 – 2, 2012 – 1, 2014 – 3, 2016 – 13+1, 2018 – 16
2.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	21 (0)	15 (0)	6 (0)	1966 – 5, 1968 – 2, 1970 – 7, 1972 – 4, 1974 – 1, 1978 – 2
3.	Grzegorz Lato	1971–1984	19 (10)	15 (10)	4 (0)	1974 – 1+7, 1976 – 3, 1978 – 4+2, 1980 – 1, 1982 – 0+1
4.	Euzebiusz Smolarek	2002–2010	15 (0)	6 (0)	9 (0)	2006 – 1, 2008 – 9, 2010 – 5
5.	Zbigniew Boniek	1976–1988	14 (6)	10 (6)	4 (0)	1978 – 1+2, 1980 – 3, 1982 – 1+4, 1984 – 1, 1986 – 2
6.	Kazimierz Deyna	1968–1978	14 (4)	14 (4)	–	1970 – 6, 1974 – 0+3, 1978 – 4+1
7.	Andrzej Szarmach	1973–1982	13 (7)	10 (7)	3 (0)	1974 – 0+5, 1976 – 3, 1978 – 2+1, 1982 – 1+1
8.	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	13 (2)	10 (2)	3 (0)	1982 – 5+1, 1984 – 2, 1986 – 3+1, 1988 – 1
9.	Andrzej Juskowiak	1992–2001	11 (0)	3 (0)	8 (0)	1996 – 7, 1998 – 3, 2000 – 1
10.	Jakub Błaszczykowski	2006–	10 (3)	6 (0)	4 (3)	2010 – 1, 2012 – 1, 2014 – 4, 2016 – 1+2, 2018 – 1
11.	Emmanuel Olisadebe	2000–2004	9 (1)	9 (1)	–	2002 – 9+1
12.	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	9 (0)	4 (0)	5 (0)	1982 – 1, 1984 – 1, 1986 – 3, 1988 – 3, 1992 – 1
13.	Jacek Krzynówek	1998–2009	8 (0)	4 (0)	4 (0)	2006 – 4, 2008 – 4
	Maciej Żurawski	1998–2008	8 (0)	7 (0)	1 (0)	2006 – 7, 2008 – 1
15.	Arkadiusz Milik	2012–	8 (1)	1 (0)	7 (1)	2016 – 6+1, 2018 – 1
16.	Tomasz Frankowski	1999–2006	7 (0)	7 (0)	–	2006 – 7
	Robert Gadocha	1967–1975	7 (0)	2 (0)	5 (0)	1972 – 3, 1974 – 2, 1976 – 2
	Kamil Grosicki	2008–	7 (0)	3 (0)	4 (0)	2016 – 4, 2018 – 3
19.	Lucjan Brychczy	1954–1969	6 (0)	3 (0)	3 (0)	1958 – 2, 1960 – 1, 1962 – 1, 1968 – 2
	Radosław Kałużny	1997–2005	6 (0)	6 (0)	–	2002 – 5, 2006 – 1
20.	Ernest Wilimowski	1934–1939	5 (4)	5 (4)	–	1938 – 1+4
22.	Andrzej Jarosik	1965–1972	5 (0)	4 (0)	1 (0)	1968 – 1, 1970 – 4
	Marek Leśniak	1986–1994	5 (0)	3 (0)	2 (0)	1988 – 2, 1994 – 3

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w mistrzostwach świata (eliminacje i finały)

Lp.	Zawodnik	Lata gry	Razem (fin.)	Wyszczególnienie
1.	Robert Lewandowski	2008–	21 (–)	2010 – 2, 2014 – 3, 2018 – 16
2.	Grzegorz Lato	1971–1984	15 (10)	1974 – 1+7, 1978 – 4+2, 1982 – 0+1
3.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	15 (–)	1966 – 5, 1970 – 7, 1974 – 1, 1978 – 2
4.	Kazimierz Deyna	1968–1978	14 (4)	1970 – 6, 1974 – 0+3, 1978 – 4+1
5.	Andrzej Szarmach	1972–1982	10 (7)	1974 – 0+5, 1978 – 2+1, 1982 – 1+1
6.	Zbigniew Boniek	1976–1988	10 (6)	1978 – 1+2, 1982 – 1+4, 1986 – 2
7.	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	10 (2)	1982 – 5+1, 1986 – 3+1
8.	Emmanuel Olisadebe	2000–2004	9 (1)	2002 – 8+1
9.	Tomasz Frankowski	1999–2006	7 (–)	2006 – 7
	Maciej Żurawski	1998–2008	7 (–)	2006 – 7
11.	Radosław Kałużny	1997–2005	6 (–)	2002 – 5, 2006 – 1
	Euzebiusz Smolarek	2002–2010	6 (–)	2006 – 1, 2010 – 5
	Jakub Błaszczykowski	2006–	6 (–)	2010 – 1, 2014 – 4, 2018 – 1
14.	Ernest Wilimowski	1934–1939	5 (4)	1938 – 1+4
15.	Marcin Żewłakow	2000–2004	4 (1)	2002 – 3+1
16.	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	4 (–)	1982 – 1, 1986 – 3
	Edward Jankowski	1952–1961	4 (–)	1958 – 4
	Andrzej Jarosik	1965–1972	4 (–)	1970 – 4
	Jacek Krzynówek	1998–2009	4 (–)	2006 – 4
	Marek Saganowski	1996–2012	4 (–)	2006 – 2, 2010 – 2
21.	Andrzej Buncol	1980–1986	3 (1)	1982 – 2+1
	Paweł Kryszałowicz	1999–2004	3 (1)	2002 – 2+1
23.	Lucjan Brychczy	1954–1969	3 (–)	1958 – 2, 1962 – 1
	Andrzej Juskowiak	1992–2001	3 (–)	1998 – 3
	Marek Leśniak	1986–1994	3 (–)	1994 – 3
	Jerzy Sadek	1965–1971	3 (–)	1966 – 3
	Krzysztof Warzycha	1984–1997	3 (–)	1990 – 1, 1994 – 1, 1998 – 1
	Łukasz Piszczek	2007–	3 (–)	2014 – 2, 2018 – 1,
	Kamil Grosicki	2008–	3 (–)	2018 – 3,

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w mistrzostwach Europy (eliminacje i finały)

Lp.	Zawodnik	Lata gry	Razem (fin.)	Wyszczególnienie
1.	Robert Lewandowski	2008–	15 (2)	2012 – 1, 2016 – 13+1
2.	Euzebiusz Smolarek	2002–2010	9 (–)	2008 – 9
3.	Andrzej Juskowiak	1992–2001	8 (–)	1996 – 7, 2000 – 1
4.	Arkadiusz Milik	2012–	7 (1)	2016 – 6+1
5.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	6 (–)	1968 – 2, 1972 – 4
6.	Robert Gadocha	1967–1975	5 (–)	1972 – 3, 1976 – 2
	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	5 (–)	1984 – 1, 1988 – 3, 1992 – 1
8.	Jakub Błaszczykowski	2006–	4 (3)	2012 – 1, 2016 – 1+2
9.	Grzegorz Lato	1971–1984	4 (–)	1976 – 3, 1980 – 1
	Zbigniew Boniek	1976–1988	4 (–)	1980 – 3, 1984 – 1
	Roman Kosecki	1988–1995	4 (–)	1992 – 1, 1996 – 3
	Jacek Krzynówek	1998–2009	4 (–)	2008 – 4
	Kamil Grosicki	2008–	4 (–)	2016 – 4
14.	Lucjan Brychczy	1954–1969	3 (–)	1960 – 1, 1968 – 2
	Janusz Żmijewski	1965–1969	3 (–)	1968 – 3
	Andrzej Szarmach	1973–1982	3 (–)	1976 – 3
	Roman Ogaza	1974–1981	3 (–)	1980 – 3
	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	3 (–)	1984 – 2, 1988 – 1
	Ryszard Tarasiewicz	1984–1991	3 (–)	1988 – 1, 1992 – 2
	Tomasz Iwan	1995–2002	3 (–)	2000 – 3
	Radosław Matusiak	2006–2008	3 (–)	2008 – 3

Rekordy krajowe

Zawodnik	Data	Rekord
Włodzimierz Lubański	04.09.1963	Najmłodszy gracz w historii (16 lat i 188 dni).
Jerzy Dudek	04.06.2013	Najstarszy gracz w historii (40 lat i 73 dni).
Włodzimierz Lubański	04.09.1963	Najmłodszy strzelec w historii (16 lat i 188 dni).
Lucjan Brychczy	27.08.1969	Najstarszy strzelec w historii (35 lat i 75 dni).
Włodzimierz Lubański	04.09.1963–24.09.1980	Najdłuższy staż w reprezentacji (17 lat i 21 dni).

• 13 kolejnych meczów bez porażki (16.08.2000–01.09.2001 oraz 06.06.2016–10.06.2017),
• 7 kolejnych zwycięstw (29.05.2005–07.10.2005),
• 5 kolejnych remisów (01.02.1993–31.03.1993),
• 6 kolejnych porażek (15.10.1933–09.09.1934),
• 13 kolejnych meczów bez zwycięstwa (29.06.1995–09.10.1996),
• 14 kolejnych meczów o punkty bez porażki (02.05.1979–04.07.1982 oraz 07.09.2015–10.06.2017).

Rekordy międzynarodowe

Zawodnik	Data	Rekord	Uwagi
Walter Brom	1938	Najmłodszy w historii bramkarz powołany na MŚ (17 lat podczas MŚ 1938).
Ernest Wilimowski	1938	Najwięcej goli w jednym meczu mistrzostw świata (4 bramki na MŚ 1938).	nieaktualny
Ernest Wilimowski	1938	Najwięcej goli w przegranym meczu MŚ (4 bramki podczas MŚ 1938).
Jan Tomaszewski	1974	Pierwszy bramkarz, który obronił dwa rzuty karne w czasie gry w jednym turnieju MŚ.
Władysław Żmuda	1974–1986	Najwięcej meczów rozegranych w MŚ (21).	nieaktualny
Kazimierz Deyna	1974–1978	Najwięcej meczów w MŚ w roli kapitana drużyny (13).	nieaktualny
Zbigniew Boniek	1978–1986	Pierwszy zawodnik, który został napomniany żółtą kartkę w trzech turniejach MŚ.
Przemysław Tytoń	2012	Pierwszy bramkarz, który w ME obronił rzut karny po wejściu na boisko z ławki rezerwowych (ME 2012).
Polska	2002–2006	Pierwsza reprezentacja, która dwa razy z rzędu spotkała się w fazie grupowej z gospodarzem MŚ
Polska	1978–2006	Reprezentacja pięciokrotnie z rzędu w swoim pierwszym meczu MŚ nie oddała celnego strzału na bramkę rywala.
Robert Lewandowski	2014–2015	Najwięcej bramek w jednej edycji eliminacji ME w historii (13).

Bilanse meczów międzypaństwowych

	Bilans dodatni
	Bilans remisowy
	Bilans ujemny

Stan na 28 marca 2018 po meczu z Koreą Południową.

Rywal	M	W	R	P	GZ	GS	RG
Albania	11	7	3	1	14	7	+7
Algieria	2	2	0	0	6	1	+5
Andora	1	1	0	0	4	0	+4
Anglia	19	1	7	11	11	30	−19
Arabia Saudyjska	3	3	0	0	5	2	+3
Argentyna	11	3	2	6	12	18	−6
Armenia	7	5	1	1	15	4	+11
Australia	1	0	0	1	1	2	−1
Austria	8	4	1	3	18	17	+1
Azerbejdżan	6	5	1	0	20	1	+19
Belgia	19	7	6	6	26	20	+6
Białoruś	6	2	2	2	9	10	−1
Boliwia	2	2	0	0	3	1	+2
Bośnia i Hercegowina	3	2	1	0	4	2	+2
Brazylia	12	1	2	9	19	37	−18
Bułgaria	25	12	8	5	47	30	+17
Chiny	2	2	0	0	2	0	+2
Chorwacja	5	1	1	3	3	7	−4
Cypr	7	4	3	0	14	5	+9
Czarnogóra	4	2	2	0	9	6	+3
Czechosłowacja	19	4	5	10	27	43	−16
Czechy	7	4	0	3	10	8	+2
Dania	23	8	2	13	38	49	−11
Egipt	2	0	1	1	0	4	−4
Ekwador	3	1	1	1	5	4	+1
Estonia	9	7	1	1	18	4	+14
Finlandia	32	21	8	3	77	28	+49
Francja	16	3	5	8	16	27	−11
Ghana	1	1	0	0	4	0	+4
Gibraltar	2	2	0	0	15	1	+14
Grecja	17	10	4	3	30	12	+18
Gruzja	5	4	0	1	13	4	+9
Gwatemala	2	1	1	0	3	2	+1
Haiti	3	2	0	1	11	3	+8
Hiszpania	10	1	1	8	8	27	−19
Holandia	15	3	6	6	16	21	−5
Indie	1	1	0	0	2	1	+1
Irak	5	2	2	1	7	3	+4
Iran	3	3	0	0	6	2	+4
Irlandia	27	11	10	6	43	29	+14
Irlandia Północna	10	4	2	4	14	13	+1
Islandia	6	5	1	0	13	5	+8
Izrael	11	5	4	2	22	14	+8
Japonia	6	4	0	2	13	10	+3
Jugosławia	19	6	4	9	39	46	−7
Kamerun	3	0	2	1	0	3	−3
Kanada	6	6	0	0	20	4	+16
Kazachstan	5	4	1	0	12	3	+9
Kolumbia	5	2	0	3	8	7	+1
Korea Południowa	3	1	1	1	5	6	−1
Korea Północna	2	1	1	0	7	2	+5
Kostaryka	3	3	0	0	8	3	+5
Kuba	1	0	1	0	0	0	0
Kuwejt	2	1	1	0	3	1	+2
Libia	1	1	0	0	5	0	+5
Liechtenstein	1	1	0	0	2	0	+2
Litwa	10	4	4	2	13	8	+5
Luksemburg	7	6	1	0	26	5	+21
Łotwa	13	9	2	2	35	15	+20
Macedonia Północna	3	2	1	0	8	2	+6
Malta	4	4	0	0	13	0	+13
Maroko	5	2	2	1	9	3	+6
Meksyk	8	3	2	3	9	13	−4
Mołdawia	6	5	1	0	10	2	+8
Niemcy	21	1	7	13	12	34	−22
Nigeria	1	0	0	1	0	1	−1
Norwegia	19	12	3	4	58	26	+32
Nowa Zelandia	2	1	1	0	2	0	+2
NRD	19	9	4	6	26	27	−1
Paragwaj	1	0	0	1	0	4	−4
Peru	3	3	0	0	9	2	+7
Portugalia	11	3	4	4	10	14	−4
RPA	2	1	0	1	1	1	0
Rumunia	36	7	15	14	57	56	+1
Rosja	4	1	2	1	6	6	0
San Marino	8	8	0	0	33	1	+32
Serbia	5	2	3	0	5	3	+2
Serbia i Czarnogóra	2	2	0	0	7	5	+2
Singapur	1	1	0	0	6	1	+5
Słowacja	8	3	1	4	13	12	+1
Słowenia	6	2	3	1	6	5	+1
Szkocja	10	3	5	2	14	13	+1
Szwajcaria	11	4	6	1	21	12	+9
Szwecja	26	8	4	14	37	56	−19
Tajlandia	1	1	0	0	3	1	+2
Tunezja	4	3	0	1	9	2	+7
Turcja	17	11	3	3	39	12	+27
Ukraina	8	3	2	3	9	9	0
Urugwaj	4	1	2	1	4	5	−1
Stany Zjednoczone	17	7	3	7	36	22	+14
Walia	8	5	2	1	10	5	+5
Węgry	32	8	4	20	39	87	−48
Włochy	14	3	6	5	9	19	−10
Wybrzeże Kości Słoniowej	1	1	0	0	3	1	+2
Wyspy Owcze	3	3	0	0	12	1	+11
Zjednoczone Emiraty Arabskie	2	2	0	0	9	2	+7
ZSRR	14	3	3	8	11	27	−16

kursywą państwa nieistniejące

Zobacz też

• Piłka nożna w Polsce

Bibliografia

• Andrzej Gowarzewski: Biało-Czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017. ISBN 978-83-88232-54-1.
• Andrzej Gowarzewski: Brazil 2014. Księga rekordów mistrzostw świata 1930-2014. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2014. ISBN 978-83-88232-45-9.

Linki zewnętrzne

• Reprezentacja Polski w serwisie pzpn.pl (pol.)
• Historia Polskiej Piłki Nożnej (pol.)
• Portal kibiców reprezentacji narodowych (pol.)
• kadra.pl (pol.)
• Profil na National Football Teams (ang.)