Wilno: Różnice pomiędzy wersjami

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z aplikacji mobilnej
Linia 352: Linia 352:
* Izba Przemysłowo-Handlowa (1931, Z. Tarasin)
* Izba Przemysłowo-Handlowa (1931, Z. Tarasin)
* Dom Akademicki (1931, Aleksander Kodelski)
* Dom Akademicki (1931, Aleksander Kodelski)
* Bank Gospodarstwa Krajowego (1936-1938, J. Pańkowski, S. Gałęzowski)
* Bank Gospodarstwa Krajowego (1937-1938, Józef Pańkowski, Stanisław Gałęzowski)
* Gmach PKO (1936-1938, Z. Puget, [[Juliusz Żórawski (architekt)|Juliusz Żórawski]], przeb. 1996, A. Nasvytas)
* Gmach PKO (1936-1938, Z. Puget, [[Juliusz Żórawski (architekt)|Juliusz Żórawski]], przeb. 1996, A. Nasvytas)
* Ubezpieczalnia Społeczna (1938-1939, S. Murczyński, [[Jerzy Sołtan]])
* Ubezpieczalnia Społeczna (1938-1939, S. Murczyński, [[Jerzy Sołtan]])

Wersja z 22:47, 24 lut 2015

Wilno
Vilnius
Ilustracja
Widok na nowe centrum miasta nocą
Herb Flaga
Herb Flaga
Dewiza: Unitas, justitia, spes
(Jedność, sprawiedliwość, nadzieja)
Państwo

 Litwa

Okręg

wileński

Rejon

Wilno

Data założenia

1323

Prawa miejskie

1387

Burmistrz

Artūras Zuokas

Powierzchnia

401 km²

Wysokość

112–148 m n.p.m.

Populacja (2012)
• liczba ludności
• gęstość


523 050[1]
1382,9 os./km²

Nr kierunkowy

(+370) 5

Kod pocztowy

LT-01001
(główny urząd pocztowy)

Podział miasta

20 dzielnic + 1 prowincja miejska

Plan Wilna
Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:city}
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Hasło w Wikisłowniku
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa

Wilno (lit. Vilnius ⓘwymowa, biał. Вільня, ros. Вильнюс, Вильна, Вильно, łot. Viļņa, niem. Wilna, jid. ווילנע = Wilne, hebr. וילנה = Wilne, łac. Vilna) – stolica Litwy, do 1795 stolica Wielkiego Księstwa Litewskiego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, od 1920 do 1922 jako stolica Litwy Środkowej, w latach 1922–1939 w granicach II RP (jako stolica województwa wileńskiego), na Pojezierzu Wileńskim, nad Wilią, u ujścia Wilejki. Liczba ludności miasta w 2010 r. wyniosła 560 200 mieszkańców, wraz z aglomeracją ok. 1 mln.

Największe pod względem powierzchni miasto w krajach bałtyckich, duży ośrodek gospodarczy, finansowy, przemysłowy oraz węzeł komunikacyjny (kolejowy i drogowy, port lotniczy, ośrodek kulturalny i naukowy; 8 uniwersytetów, w tym Uniwersytet Wileński (1579); cenny zespół obiektów zabytkowych wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1994.

Wielki ośrodek religijny; ponad 40 kościołów rzymskokatolickich, w tym: sanktuarium Matki Bożej Ostrobramskiej, sanktuarium Miłosierdzia Bożego, Bazylika archikatedralna, a także ok. 20 cerkwi prawosławnych, kościoły protestanckie, 3 synagogi żydowskie, kienesa karaimska, cerkiew staroobrzędowców i meczet (obecnie nieistniejący).

Wilno jest głównym ośrodkiem polskiej kultury i nauki na Litwie, działają tam m.in. Polskie Studio Teatralne w Wilnie (1960), Polski Teatr w Wilnie (1963), Fundacja Kultury Polskiej na Litwie im. Józefa Montwiłła (1989), Stowarzyszenie Naukowców Polaków Litwy (1989), Związek Harcerstwa Polskiego na Litwie (1989), Związek Polaków na Litwie (1990), Uniwersytet Polski w Wilnie (1998), Dom Kultury Polskiej w Wilnie (2001), Wileńskie Spotkania Teatralne Sceny Polskiej (2004), wydział Uniwersytetu w Białymstoku (2007). W Wilnie siedzibę ma także Akcja Wyborcza Polaków na Litwie (AWPL).

Siedziba władz rejonu miejskiego Wilno, w skład której wchodzą gminy tworzące miasto, oraz rejonu wileńskiego, otaczającego miasto.

Miasto posiadało prawo do czynnego uczestnictwie w akcie wyboru króla[2].

Klimat

Szablon:Pogoda infobox

Historia miasta

Mapa topograficzna Wilna, WIG 1934
Wilno (pocz. XX w.)
Ostra Brama w 2008
Plac Ratuszowy
 Osobny artykuł: Historia Wilna.

Pierwsza pewna wzmianka o mieście pochodzi dopiero z 1323 z listu wielkiego księcia Giedymina do papieża Jana XXII. W czasie rządów Olgierda nastąpił w 1365 najazd Krzyżaków na Wilno podczas którego spłonęła większość zabudowy. Następny najazd Krzyżaków miał miejsce w 1383. Po oblężeniu ponownie zdobyli miasto i je spalili. Przełomowym rokiem dla Wilna był 1387. Wielki książę litewski i król polski Władysław Jagiełło w tym właśnie roku w konsekwencji zawartej unii z Polską w Krewie w 1385 zorganizował w Wilnie uroczystość chrztu Litwy. W 1387 roku Wilno uzyskało prawa miejskie magdeburskie[3]. Zaczęto sprowadzać osiedleńców, ustanowiono podporządkowaną Gnieznu katolicką diecezję wileńską na której czele stanął biskup Andrzej Jastrzębiec. Wilno rozwijało się dynamicznie. Jesienią 1390 Krzyżacy i Witold Kiejstutowicz ponownie spalili miasto i Zamek Dolny; Klemens Moskarzewski obronił Zamek Górny. Ponowny najazd miał miejsce w 1394.

W 1413 wielki książę Litwy Jagiełło ustanowił w Wilnie województwo wileńskie które do 1793 roku wchodziło w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Po pożarze w 1419 książę Witold rozpoczął budować pierwszy murowany zamek (zwany później Zamkiem Górnym) na Górze Zamkowej. Potem powstał obok katedry murowany Zamek Dolny. W styczniu 1429 na zjeździe władców Europy Wschodniej i Środkowej w Łucku cesarz Zygmunt Luksemburski złożył propozycję koronowania Witolda na króla Litwy. Planowane na 29 września 1430 uroczystości koronacji Witolda w Wilnie nie doszły do skutku. 27 października 1430 Witold zmarł. Pochowany został w katedrze wileńskiej.

Także po śmierci Witolda (1430) Wilno pozostało siedzibą wielkich książąt litewskich. Po okresie walk wenętrznych za rządów księcia Świdrygiełły i Zygmunta Kiejstutowicza wielkim księciem litewskim został (1440) syn Jagiełły, Kazimierz Jagiellończyk, który nadał miastu kolejne prawa i przywileje. Dla Wilna nastał długotrwały okres pokoju.

W 1441 Kazimierz Jagiellończyk potwierdził prawa miejskie. W latach 1503-1522 wybudowano mury obronne. Najświetniejszy okres w dziejach miasta to czasy zygmuntowskie. Powstała wówczas mennica, arsenał, młyny, most na Wilejce, liczne szpitale i pałace. Pracowali tu architekci i rzeźbiarze włoscy. Wilno stało się miastem wielu narodowości. W 1579[4] król Stefan Batory założył Akademię prowadzoną przez jezuitów, co stało się zalążkiem Uniwersytetu Wileńskiego. Miasto stało się dla Żydów „Jerozolimą Północy” (hebr. Jeruszalaim szel cafon). Działała tu jedna z najwybitniejszych szkół talmudycznych na świecie.

Rozwój miasta poważnie zahamował wielki pożar w 1610[5]. W 1639 miały miejsce zamieszki na tle religijnym; Kalwini zostali zmuszeni do opuszczenia miasta[5]. W dniu 7 sierpnia 1655 w trakcie wojny polsko-rosyjskiej po zajęciu miasta, w którym schroniła się okoliczna ludność z wielu grodów, Rosjanie wymordowali około 25 tysięcy ludzi. Pożary w stolicy Litwy trwały przez 17 dni.

Kolejnym ciosem była III wojna północna. W trakcie insurekcji kościuszkowskiej, w nocy z 22/23 kwietnia 1794 doszło w Wilnie do walk, w trakcie których wyparto z miasta Rosjan. W 1795 miasto znalazło się w zaborze rosyjskim i stało się stolicą guberni. Podczas wojen napoleońskich w 1812 pomimo grabieży armii napoleońskiej był to dla miasta okres ponownej krótkotrwałej wolności (lipiec – grudzień 1812). Już 10 grudnia 1812 Wilno znowu zajęli Rosjanie.

W XIX wieku Wilno było miejscem rozwoju licznych patriotycznych organizacji np. filaretów, filomatów, Związek Patriotyczny i Szubrawców. Po powstaniu listopadowym z 1831 Rosjanie zamknęli uniwersytet. Od 1861 sytuacja w mieście zaczęła być coraz bardziej napięta, gdy podczas polskich pochodów patriotycznych kozacy zaatakowali manifestacje. Wybuchło powstanie styczniowe, podczas którego w okolicy Wilna trwały zacięte walki. Według spisu ludności z 1897, w Wilnie Litwini stanowili 2% ludności, a Polacy 30,1%.

Uroczystość przyłączenia Wileńszczyzny do Polski w 1922 r.

W grudniu 1862 uruchomiono Kolej Warszawsko-Petersburską, której Wilno stało się ważnym węzłem. W 1906 z inicjatywy Alfonsa Parczewskiego powstało Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Wilnie[6], w 1912 Tadeusz Wróblewski założył Bibliotekę Wróblewskich w Wilnie[7].

Uroczystość przyłączenia Wilna do Litwy w pobliżu katedry wileńskiej w 1939 roku

W latach 1915-1918 Wilno było okupowane przez Niemców. Po ustąpieniu Niemców rozgorzał polsko-litewski konflikt o Wilno. Podczas wojny 1920 miasto zostało zdobyte dwukrotnie przez Armię Czerwoną (zob. m.in. zajęcie Wilna). 12 lipca 1920 rząd sowiecki zawarł układ z rządem litewskim na mocy którego m.in. Wilno i Suwalszczyzna miały być oddane Litwie. Sowieci uciekając przekazali Wilno Litwinom. Piłsudski zdecydował się na nietypowe rozwiązanie problemu. Aby zająć Wilno posunął się do podstępu. Zlecił gen. Lucjanowi Żeligowskiemu, dowódcy Litewsko-Białoruskiej Dywizji Piechoty, upozorować „bunt” i wkroczyć do Wilna. 9 października 1920 oddziały Żeligowskiego weszły do miasta. Proklamowano utworzenie Litwy Środkowej. 20 lutego 1922 Sejm Litwy Środkowej przyjął uchwałę o włączeniu Litwy Środkowej do Polski; Wilno zostało stolicą województwa wileńskiego. W 1922 otwarto Państwową Szkołę Techniczną[8], w 1928 odbyły się pierwsze Targi Północne[9].

19 września 1939 Wilno zajęła Armia Czerwona. Patrz: Obrona Wilna 1939. 26 października 1939 Sowieci przekazali miasto Litwinom (okupacja litewska Wileńszczyzny), lecz 15 czerwca 1940, ponownie je zajęli. 14 lipca 1940 zaczęły się wywózki na Syberię. W czasie wojny prześladowania i deportacje objęły ok. 35 tys. mieszkańców Wileńszczyzny, głównie polskiego pochodzenia. 22 czerwca 1941 Niemcy zbombardowali miasto, a 24 czerwca 1941 Wilno zajął Wehrmacht. W latach 1941–1944 we wsi Ponary niemiecka Schutzstaffel (SS) i litewskie Ypatingasis būrys (YB) zamordowało ok. 100 tys. polskich obywateli, głównie polskich Żydów i Polaków[10]. 7 lipca 1944 skoncentrowana pod miastem polska Armia Krajowa rozpoczęła atak na Wilno (Operacja Ostra Brama). W kilka dni po nadejściu Armii Czerwonej NKWD aresztowało wszystkich polskich żołnierzy i oficerów oraz wydarło Wilno z rąk polskich. Następnie Litwę razem z Wilnem ponownie włączono do Związku Radzieckiego. Po 1944 większość polskich mieszkańców została przesiedlona. Od tego czasu w Wilnie zaczęli masowo osiedlać się Litwini i Rosjanie.

Ruchy niepodległościowe zapoczątkowane w czerwcu 1988 przez Litewski Ruch na Rzecz Przebudowy (Sajudis) nasiliły się w 1990, a w styczniu 1991 doszło do starć pod wieżą telewizyjną. Od 17 września 1991 Wilno jest stolicą niepodległej Litwy.

Przynależność państwowa Wilna

Mappa generalna gubernii wileńskiey, Petersburg 1820

Kultura i historia kultury

W 2009 Wilno było Europejską Stolicą Kultury. W tym samym roku miały miejsce obchody 1000-lecia Litwy[11].

Muzyka w dawnym Wilnie

Organy w kościele św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Wilnie, na których grał Stanisław Moniuszko

W XIV wieku w Wilnie działał chór katedralny oraz kapela na dworze książęcym. W 1387 powstał cech muzyków. W XVI wieku miasto stało się ważnym ośrodkiem budowy organów. Przy kościele św. Janów powstała szkoła muzyczna (śpiewu) dla chłopców, w Akademii nauczano śpiewu wielogłosowego. Znakomitą opinią cieszyła się kapela dworska Władysława IV, w której śpiewali włoscy soliści. W 1634 w Wilnie wystawiono pierwszą operę. Była to Il ratto di Helena, której kompozytorem przypuszczalnie był Marco Scacchi.

Poczynając od końca XVIII wieku coraz częściej organizowano publiczne koncerty i przedstawienia operowe. W 1827 powstał pierwszy stały zespół operowy, wystawiający głównie repertuar włoski, a w latach 1835–1844 działał niemiecki zespół operowy.

W latach 1802–1826 w Akademii wileńskiej nauczał Jan Dawid Holland. W latach 1840–1858 główną postacią wileńskiego życia muzycznego był Stanisław Moniuszko. To właśnie w Wilnie wystawiona była po raz pierwszy Halka: w 1848 w wersji estradowej, w 1854 w wersji scenicznej. Miasto odwiedzali wybitni wirtuozi, m.in. Henryk Wieniawski i Antoni Kątski. W 1867 powstała pierwsza szkoła muzyczna.

Wydarzeniem ważnym dla kultury litewskiej było wystawienie w 1906 sztuki teatralnej Biruta z muzyką Mikasa Petrauskasa, uważanej za pierwszą litewską operę narodową. W 1907 w Wilnie zamieszkał na kilka lat Mikalojus Konstantinas Čiurlionis, który przez Litwinów ceniony jest jako twórca narodowej sztuki litewskiej.

W latach 1919–1939 w Wilnie dominowało środowisko polskich i żydowskich muzyków. Działało Konserwatorium (od 1921) i Żydowski Instytut Muzyki (od 1924). Najbardziej aktywnymi postaciami w środowisku polskim byli: Tadeusz Szeligowski, Stanisław Szpinalski, Witold Rudziński[12].

Demografia

Wilno zamieszkuje ok. 527 tys. osób (2011), a skład narodowościowy mieszkańców w 2011 wynosił: Litwini 63,2%, Polacy 16,5% (co daje ponad 87 tys. Polaków w Wilnie); Rosjanie 12%; Białorusini 3,5%; Żydzi 0,4%; inne narodowości 4,4%[13].

Pierwszego spisu ludności miasta dokonano w 1873r. Według tego spisu ówczesne Wilno liczyło 96 tys. mieszkańców w czym więcej niż połowa Żydów[14].

Według spisu dokonanego przez okupacyjne władze niemieckie 14 grudnia 1916 w Wilnie mieszkało 74 466 (53,67%) Polaków, 57 516 (41,45%) Żydów, 2909 (2,09%) Litwinów, 2219 (1,59%) Rosjan, 611 (0,44%) Białorusinów, 880 (0,63%) Niemców i 193 (0,13%) osób innych narodowości. Łączna liczba ludności wyniosła wówczas 138 794[15].

Według spisu powszechnego z 9 grudnia 1931 Polacy stanowili 65,9% mieszkańców miasta (128,6 tys. osób), Żydzi 28% (54,6 tys. osób), Rosjanie 3,8% (7,4 tys. osób), Białorusini 0,9% (1,7 tys. osób), Litwini 0,8% (1579 osób), Niemcy 0,3% (600 osób), Ukraińcy 0,1% (200 osób), inni 0,2% (ok. 400 osób). Wiarygodność spisu jest podważana przez niektórych historyków[16][17].

Podział administracyjny

 Osobne artykuły: Podział administracyjny Wilna i Wilno (rejon miejski).
Mapa podziału administracyjnego Wilna

Wilno dzieli się na 20 dzielnic (gmin):

Zabytki

Kościół św. Mikołaja - najstarsza gotycka budowla miasta
Wieża Giedymina - pozostałości Zamku Górnego
Gotycki kościół św. Anny
Zrekonstruowany - renesansowy Zamek Dolny
Kościół św. Kazimierza w Wilnie - pierwsza barokowa świątynia miasta
Barokowy kościół uniwersytecki św. Jana
Klasycystyczna katedra wileńska
Cerkiew monastyczna św. Ducha
Cerkiew św. Michała i Konstantyna
Kienesa karaimska

W 1994 Stare Miasto w Wilnie zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

 Osobny artykuł: Stare Miasto w Wilnie.

W Wilnie jest 40 kościołów, z których najbardziej okazały, to barokowy kościół św. Piotra i Pawła na Antokolu (1668-1676) zawierający ponad 2000 rzeźb oraz kaplica w Ostrej Bramie (Bramie Miednickiej) ze słynnym obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej. Miasto leży na trasie Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego.

Zabytki gotyckie

Zabytki renesansowe

Zabytki barokowe

Zabytki klasycystyczne

Zabytki eklektyczne i neostylowe

Zabytki modernistyczne sprzed 1939

Inne zabytki

Nekropolie

Transport

Wilno stanowi największy węzeł transportowy kraju[potrzebny przypis].

Miasto posiada bezpośrednie połączenie kolejowe z Kownem, Szawlami, Kłajpedą, Kiejdanami, Turmontem, Mariampolem, Szostakowem, Święcianami, Oranami, Trokami i in. Ważniejsze połączenia międzynarodowe to Moskwa, Kaliningrad, Mińsk i Mohylów. Nie istnieje bezpośrednie połączenie kolejowe Wilna z Polską, jednak można dotrzeć pociągiem z przesiadką w Szostakowie.

Dworzec autobusowy zapewnia połączenia bezpośrednie ze wszystkimi ważniejszymi miastami Litwy. Można stąd dotrzeć również m.in. do Warszawy, Gdańska, Suwałk, Białegostoku, Rygi, Tallinna, Dyneburga, Mińska, Kijowa, Lwowa, Poznania, Berlina i in. Główni przewoźnicy autobusowi to Polski Bus, TOKS, Kautra, Eurolines, Busturas, Svirka, Meteorit, Simple Express (Lux Express), Ecolines i in.

Istnieje możliwość zakupu biletu na autobus przez Internet. W 2009 wprowadzono połączenia autobusowe z podwyższonym komfortem na linii Wilno – Ryga oraz na linii Wilno – Kowno – Warszawa – Poznań – Berlin.

 Zobacz też: Port lotniczy Wilno, Vilnius (stacja kolejowa) i Metro w Wilnie.

Oświata

W mieście Wilnie w składzie okręgu wileńskiego ZCZW w roku szkolnym 1919/1920 działało 128 szkół powszechnych, 14 szkół średnich, 6 szkół zawodowych, 3 seminaria nauczycielskie i 4 kursy. Ogółem w szkołach uczyło się 21 302 dzieci i pracowało 732 nauczycieli[19].

Media

Na terenie Wilna swą działalność prowadzą wszystkie ważniejsze wydawnictwa czasopism i gazet litewskich, a także pisany w języku polskim Kurier Wileński. Swą siedzibę w Wilnie mają także liczne stacje telewizyjne, m.in.:

i radiowe, m.in.:

a także nadawane w języku polskim Radio znad Wilii.

Sport

Wilno jest siedzibą wielu klubów sportowych, m.in. koszykówki – Lietuvos Rytas Wilno, piłki nożnej – FC Wilno, FK Vėtra, Žalgiris Wilno.

W Wilnie istnieje też polski klub Polonia Wilno[20].

W czasach II RP w Wilnie istniały też kluby piłkarskie:

Niektóre osoby związane z miastem

Ważniejsze rody

Ważniejsze rody mieszkające w Wilnie i jego okolicach:[potrzebny przypis]

Wilno z lotu ptaka

Panorama Wilna
Plik:Vilnius skyline at night.Lithuania.JPG
Centrum Finansowe Wilna nocą

Miasta partnerskie

Współpraca miast bez umowy

Zobacz też

  1. ↑ Population of Vilnius in 2012. 27.07.2012, 27.07.2012. [dostęp 27.07.2012]. (ang.).
  2. ↑ Polska Encyklopedia Szlachecka, t. I, Warszawa 1935, s. 42.
  3. ↑ Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII wieku, w: Acta Baltico-Slavica, t. VII, Białystok 1970, s. 48.
  4. ↑ Władysław Konopczyński, Dzieje Polski nowożytnej, t. I, 1936, s. 163.
  5. ↑ a b Wilno. Przewodnik krajoznawczy Juljusza Kłosa Prof. Uniwersytetu St. Batorego. Wydanie trzecie poprawione, Wydawnictwo Wileńskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, Wilno 1937, s. 21 i 140.
  6. ↑ Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Wilnie, Wilno s.d., s. 2.
  7. ↑ S. Rygiel, H. Drège, Bibljoteka im. Wróblewskich w Wilnie: 1912–1931, Wilno 1934, s. 2.
  8. ↑ Marian Balul: Państwowa Szkoła Techniczna w Wilnie im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1991, s. 21. ISBN 83-213-3603-5.
  9. ↑ Paweł Krasnopolski (red.): Wilno i Województwo Wileńskie: Informator społeczno-gospodarczy i księga adresowa m. Wilna i Województwa Wileńskiego. Wilno: Wiktoria Krasnopolska, 1937, s. 7.
  10. ↑ Piotr Niwiński: Ponary. Miejsce ludzkiej rzeźni. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2011, s. 26.
  11. ↑ Zob. Dominik Szulc, Wilno – centrum obchodów Tysiąclecia Litwy i Europejska Stolica Kultury w 2009 roku, „Histmag.org”, 5 lipca 2009.
  12. ↑ „Wilno”, [w:] The Grove Dictionary of Music and Musicians, London 2001.
  13. ↑ Litewski Departament Statystyczny.
  14. ↑ Czarkowski, Ludwik: Wilno w latach 1867-1885 (Ze wspomnień osobistych). Wilno 1929, s. 21.
  15. ↑ [1].
  16. ↑ Marian Siemiakowicz. Spisy ludności a zagadnienie narodowościowe z uwzględnieniem spraw szkolnictwa dla mniejszości białoruskiej w II Rzeczypospolitej.
  17. ↑ Bronisław Makowski. Litwini w Polsce 1920-1939.
  18. ↑ Zob. Wilno – przewodnik turystyczny, opr. L. Dowdo, Wydawnictwo Polskie w Wilnie 2008, s. 130-132.
  19. ↑ Joanna Gierowska-Kałłaur: Rozdział VII. Szkolnictwo na ziemiach podległych Zarządowi Cywilnemu Ziem Wschodnich. W: Joanna Gierowska-Kałłaur: Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (19 lutego 1919 – 9 września 1920). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, Instytut Historii PAN, 2003, s. 242. ISBN 83-88973-60-6. (pol.).
  20. ↑ Klub sportowy „Polonia” Wilno. [dostęp 23.04.2010]. (pol.).
  21. ↑ Miestai partneriai. (lit.).

Linki zewnętrzne

Architektura Wilna
Ogólne
Architektura sakralna
Kościoły
Cerkwie
Synagogi
Inne
Architektura świecka
Zamki
Budowle
militarne
Pałace
Muzea
Inne
Cmentarze
Architekci




Dzielnice Wilna

  1. ↑ Wchodzi w skład rejonu miejskiego Wilno, jednak nie w skład samego miasta Wilna.
Powiat wileński (do 1922)
  • Siedziba powiatu – Wilno
Przynależność wojewódzka
Miasta (1919-22 →)
Gminy wiejskie (1919-22 →)
Ziemia Wileńska (II Rzeczpospolita)
  • miasto wojewódzkie – Wilno
Powiat miejski
Powiaty ziemskie
Województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)
  • miasto wojewódzkie – Wilno
Powiat miejski
Powiaty ziemskie

herb województwa wileńskiego

Stolice państw Europy
Stolice niepodległych państw
Stolice terytoriów zależnych
i państw nieuznawanych
Miasta wojewódzkie II Rzeczypospolitej

Polska

Europejskie Stolice Kultury
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilno&oldid=41943269”