Oficerska Szkoła Wojsk Ochrony Pogranicza
 Odznaka absolwencka OSWOP | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1949 |
| Rozformowanie |
1968 |
| Tradycje | |
| Nadanie sztandaru |
27 września 1962 |
| Rodowód |
Centrum Wyszkolenia Ochrony Pogranicza |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Wilhelm Weber |
| Ostatni |
płk Zbigniew Furgała |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Kryptonim |
Tęcza[a] |
| Dyslokacja |
Kętrzyn |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Główny Inspektor |
Oficerska Szkoła Wojsk Ochrony Pogranicza (OSWOP) – zlikwidowana szkoła kształcąca kandydatów na oficerów Wojsk Ochrony Pogranicza.
Historia szkoły
[edytuj | edytuj kod]Oficerska Szkoła Wojsk Ochrony Pogranicza JW 5216 (Rozkaz NDWP Nr 0210/Org. z 23 listopada 1946)[1]z została utworzona w sierpniu 1949 w miejsce rozformowanego Centrum Wyszkolenia Ochrony Pogranicza[2]. Szkoła podlegała Głównemu Inspektoratowi Ochrony Pogranicza w Warszawie. We wrześniu siedzibę szkoły przeniesiono z Ostródy do Kętrzyna.
Pierwsza promocja odbyła się 22 grudnia 1949. Promocji dokonał wiceminister bezpieczeństwa publicznego, gen. bryg. Konrad Świetlik[3].
W 1950 do etatu szkoły wprowadzono ambulans sanitarny i etat oficerów zwiadu w CW MBP. Zwiększono także liczbę etatów w innych komórkach organizacyjnych. Określono liczbę batalionów szkolnych podchorążych na dwa. W rezultacie etat szkoły wzrósł do 339 etatów stałych i 642 etatów zmiennych[b].
W 1951, w Wydziale Wyszkolenia, zamiast dotychczasowych trzech cykli szkoleniowych utworzono sześć: wyszkolenia granicznego, wyszkolenia politycznego, ogólnowojskowy, ogniowy, wyszkolenia zwiadowczego i ogólnokształcący. Wprowadzono do etatu szkoły ambulans weterynaryjny, sekcję uzbrojenia i sekcję finansową. Liczbę batalionów szkolnych zwiększono do czterech. Stan etatowy szkoły wzrósł do 367 etatów stałych i 832 etatów zmiennych[c]
Początkowo podchorążych kształcono w trybie dwuletnim, a do 1953 przedłużono okres nauki do trzech lat.
W 1954 zmniejszono liczbę batalionów szkolnych podchorążych z czterech do trzech i wprowadzono pluton szkolny obrony przeciwchemicznej. Stan etatowy szkoły wynosił 369 etatów stałych[d].
W 1956, zamiast trzech batalionów, wprowadzono trzy kompanie szkolne podchorążych. Zlikwidowano Cykl Wyszkolenia Zwiadowczego[e]. Odtworzono go w 1959[f].
W 1961 roku dowództwo posiadało kryptonim Tęcza.
W 1962 szkoła otrzymała sztandar nadany przez Radę Państwa. Uroczystość wręczenia odbyła się 27 września 1962. Sztandar wręczył dowódca WOP, gen. bryg. Eugeniusz Dostojewski, a przyjął komendant szkoły, płk Zbigniew Furgała[3].
W 1967 podjęto decyzję o przekształceniu szkół oficerskich Wojska Polskiego na wyższe szkoły oficerskie o czteroletnim profilu nauczania. Kształcenie kadr oficerskich dla WOP powierzono Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych[4]. W związku z tym, w 1968 Oficerską Szkołę WOP rozformowano. W 1969 miała miejsce w Kętrzynie ostatnia, 18 promocja podchorążych OS WOP. Szkoła wykształciła około 3000 oficerów Wojsk Ochrony Pogranicza[3].
W 1970 w Kętrzynie utworzono Ośrodek Szkolenia Wojsk Wewnętrznych, a w 1972 utworzono Ośrodek Szkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza. W 1980 Ośrodek Szkolenia WOP został przeformowany na Centrum Szkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza.
Struktura szkoły (1951)
[edytuj | edytuj kod]
- Komenda szkoły
- Wydział polityczny
- Wydział wyszkolenia
- Cykl wyszkolenia granicznego
- Cykl wyszkolenia zwiadowczego
- Cykl wyszkolenia ogniowego
- Cykl wyszkolenia ogólnowojskowego
- Cykl wyszkolenia politycznego
- Cykl wyszkolenia ogólnokształcącego
- Pododdziały szkolne i kursy
- Kwatermistrzostwo.
Komendanci szkoły
[edytuj | edytuj kod]- płk Wilhlem Weber[5]
- ppłk Mikołaj Aliezarczyk (1949–1951)
- płk Aleksy Romanow (1951–1955)[3]
- ppłk Michał Kobylański (1955–1959)
- płk Sylwester Kościak (1959–1960)
- płk Franciszek Sawicki (1960–1961)
- płk Zbigniew Furgała (1961–1966)
- płk Jerzy Okrzeja (1966–1967).
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zestawienie numerów historycznych jednostek wojskowych. jednostki-wojskowe.pl. [dostęp 2023-03-18]. (pol.).
- ↑ Prochwicz 2011 ↓, s. 189–190.
- ↑ a b c d Jackiewicz 1998 ↓, s. 158–160.
- ↑ Niedziela (red.) 1995 ↓, s. 16.
- ↑ Prochwicz 2011 ↓, s. 190.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Grzegorz Goryński. Plany mobilizacyjne Wojsk Ochrony Pogranicza okresu zimnej wojny – zadania na rzecz MON. „Biuletyn Historyczny Muzeum Marynarki Wojennej”. 36/2021, 2021. Gdynia: Muzeum Marynarki Wojennej. ISSN 0137-5539.
- Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza : (1945–1991): krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
- Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945–1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
- Tadeusz Niedziela (red.): Wojska Ochrony Pogranicza w pięćdziesiątą rocznice objęcia służby w ochronie granicy Polski 1945–1995. Jednodniówka Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych Środowiska WOP. 1995.
- Grzegorz Zaremba, Przyczyny reorganizacji WOP w latach 1946–1948, Biuletyn SG.
| Akademie wojskowe | |
|---|---|
| Szkoły oficerskie | |
| Wyższe szkoły oficerskie | |
| Szkoły chorążych | |
| Ośrodki szkolenia |
| Rodowód | |
|---|---|
| Instytucje centralne | |
| Formacje | |
| Struktura organizacyjna | |
| Działania wojsk |
|
| Stalinizm w wojsku | |
| Szkolnictwo wojskowe |
