68 Pułk Piechoty (II RP)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy 68 Pułku Piechoty (II RP). Zobacz też: 68 Pułk Piechoty – inne pułki piechoty z numerem 68.
68 Pułk Piechoty
Historia
Państwo  II Rzeczpospolita
Sformowanie 1919
Rozformowanie 1939
Tradycje
Święto 16 sierpnia
Nadanie sztandaru 1919 i 1928
Rodowód 1 Pułk Rezerwowy Strzelców Wielkopolskich
10 pułk Strzelców Wielkopolskich
Kontynuacja 17 Brygada Zmechanizowana
Dowódcy
Ostatni płk dypl. Adolf Tytus Nykulak
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja Krotoszyn
Września[1], Jarocin
Rodzaj sił zbrojnych wojsko
Rodzaj wojsk piechota
Podległość 3 Dywizja Strzelców Wielkopolskich
17 Wielkopolska Dywizja Piechoty
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Ofensywa 4lipca1920.png
Bitwa lida lipiec 1920.png
B n Niemnem.png
17 DP w 1938

68 Pułk Piechoty (68 pp) – oddział piechoty Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego II RP.

Formowanie pułku i działania wojenne w latach 1919-1920[edytuj | edytuj kod]

21 stycznia 1919 w Poznaniu, w koszarach na Jeżycach rozpoczęto formowanie jednostki 1 pułku rezerwowego Strzelców Wielkopolskich. Pod tą nazwą brał udział w walkach powstańczych w ramach 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich.

9 marca 1919 z Poznania do Sądowej Wiszni wyjechała kompania ochotnicza pod dowództwem ppor. Jana Ciaciucha. Kompania wzięła udział w wojnie z Ukraińcami. 6 sierpnia 1919 powróciła do Wielkopolski i wcielona została do 9 pułku Strzelców Wielkopolskich[2].

15 marca 1919 jednostka przemianowana została na 10 pułk Strzelców Wielkopolskich[3]. 5 maja 1919 wymaszerował na front wielkopolski. 22 czerwca 1919 pułk wyjechał koleją z Szubina do Bóbrki w Małopolsce Wschodniej. W nocy z 27 na 28 czerwca pułk rozpoczął natarcie na Brzeżany, które zajął 29 czerwca. 17 lipca oddział zajął Husiatyn i przedmoście na wschodnim brzegu Zbrucza. 19 września 1919 jednostka powróciła do Krotoszyna[4].

1 lutego 1920 jednostka otrzymała nazwę – 68 pułk piechoty. Jednocześnie 3 Dywizja Strzelców Wielkopolskich przemianowana została na 17 Wielkopolską Dywizji Piechoty. W składzie tej dywizji pułk pozostawał do 1939. Następnego dnia pułk wyjechał do Mołodeczna, na front litewsko-białoruski by wziąć udział w wojnie z bolszewikami.

16 sierpnia, na początku Bitwy Warszawskiej, pułk w ciężkich walkach zdobył Nasielsk. 18 grudnia 1920 pułk powrócił do Wielkopolski.

 Osobny artykuł: Organizacja pułku piechoty Wojska Polskiego II RP.

Okres międzywojenny[edytuj | edytuj kod]

W Jarocinie stacjonował II batalion[5]

7 września 1922 dowódca OK VII, gen. Kazimierz Raszewski pożegnał pułk, który opuścił Poznań i udał się do garnizonu we Wrześni[6] (II batalion piechoty stacjonował od 1933 w Jarocinie)[7]. W październiku tego w jednostce przeprowadzona została częściowa demobilizacja. Kadra batalionu zapasowego stacjonowała w Koninie[8].

W maju 1926 podczas zamachu stanu pułk opowiedział się po stronie rządowej i wziął udział w walkach.

 Osobny artykuł: Święta wojskowe w Polsce.

19 maja 1927 Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 16 sierpnia, jako datę święta pułkowego[9]. Pułk obchodził swoje święto w rocznicę zdobycia Nasielska w 1920 [10].

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 , w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 68 pułk piechoty zaliczony został do typu I pułków piechoty (tzw. „normalnych”). W każdym otrzymywał około 610 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 56 oficerów oraz 1500 podoficerów i szeregowców. W okresie zimowym posiadał batalion starszego rocznika, batalion szkolny i skadrowany, w okresie letnim zaś batalion starszego rocznika i dwa bataliony poborowych[11]. Po wprowadzeniu w 1930 nowej organizacji piechoty na stopie pokojowej, pułk szkolił rekrutów dla potrzeb batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza[12]. W pułku zorganizowano też specjalną kompanię dla opóźnionych, która szkoliła rekrutów dla potrzeb całego DOK. Żołnierze ci wcześniej z różnych przyczyn opóźnili swoje stawiennictwo w macierzystej jednostce[13].

W sierpniu 1939 pułk uczestniczył w manewrach 17 DP w rejonie Iwno-Kostrzyn. W nocy z 22 na 23 sierpnia wszystkie oddziały odwołano do garnizonów, a 24 sierpnia o godz. 4 do dywizji przyszedł rozkaz o rozpoczęciu mobilizacji.

Kampania wrześniowa 1939[edytuj | edytuj kod]

Bitwa lomianki 1939.png
 Osobny artykuł: Kampania wrześniowa.

Początkowo 68 pułk piechoty (bez II batalionu) wraz z II dywizjonem 17 pułku artylerii lekkiej obsadził linię rzeczki Wrześnicy w rejonie Wrześni. Jednak już 1 września 1939 odszedł do miejscowości Staw – Wólka.

2 i 3 września pułk przemieścił się na linii Strzałkowo-Słupca – Ląd – Zagórów – Trabczyn i ostatecznie staje w lesie na zachód od Szetlewa. 4 i 5 września zatrzymał się w Dąbrowice – Częściowe. Jego batalion marszowy został zbombardowany we wsi Wilczna przez lotnictwo niemieckie. Poległo 26 żołnierzy. Następnie pułk odszedł nocnymi marszami w kierunku operacyjnym na Łęczycę. W nocy z 8 na 9 września oddziały pułku doszły bez większych strat w rejon zgrupowania. Po południu pułk wszedł do walki wraz z innymi jednostkami Armii „Poznań” w rejonie Łęczyca – Piątek. Uderzenie gen. Kutrzeby na lewe skrzydło nacierającej armii niemieckiej kompletnie ją zaskoczyło i odrzuciło nieprzyjaciela. Wieczorem pułk zajął wyznaczoną mu jako kierunek natarcia Górę św. Małgorzaty. 10 września pułk kontynuował pościg za nieprzyjacielem. Z marszu zajął Małachowice. 11 września poniósł znaczne straty w wyniku ponawiających się kontruderzeń niemieckich. W nocy z 12 na 13 września na rozkaz gen. Kutrzeby pułk przerwał natarcie i rozpoczął odejście na północny brzeg Bzury, a stamtąd – w ogólnym kierunku operacyjnym na Warszawę. W dniach 17 i 18 września pułk dostał się w okrążenie w rejonie Puszczy Kampinoskiej i poniósł ciężkie straty, głównie od ognia artyleryjskiego i zmasowanych nalotów. 23 września ocalałe elementy pułku (pod dowództwem mjr. Stanisława Culica) przebiły się do Warszawy i zostały włączone do broniących się tam jednostek. Pułk bronił stolicy aż do jej kapitulacji 28 września 1939.

Za bohaterskie czyny podczas w kampanii wrześniowej orderem Virtuti Militari zostało odznaczonych 15 żołnierzy pułku, a 60 otrzymało Krzyż Walecznych.

Strzelcy wrzesińscy[edytuj | edytuj kod]

Tablica w kościele garnizonowym w Londynie
Dowódcy pułku[14]
Zastępcy dowódcy pułku
Kwatermistrzowie
Oficerowie pułku

Obsada personalna w 1939 roku[edytuj | edytuj kod]

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku[36][b]:

  • dowódca pułku – płk dypl. Adolf Tytus Nykulak
  • I zastępca dowódcy – ppłk Jan Witold Sokołowski
  • adiutant – kpt. Aleksander Salwa
  • starszy lekarz – mjr dr Ryszard Henryk Jawiński
  • młodszy lekarz – vacat
  • II zastępca dowódcy (kwatermistrz) – mjr Alfons Kubosz
  • oficer mobilizacyjny – kpt. adm. (piech.) Walenty Stachowicz
  • z-ca oficera mobilizacyjnego – por. Stanisław Teodor Strupczewski
  • oficer administracyjno-materiałowy – kpt. Jan Józef Świdowski
  • oficer gospodarczy – por. int. Feliks Drabczyk
  • oficer żywnościowy – vacat
  • dowódca kompanii gospodarczej i oficer taborowy – kpt. Julian Rupert Judziński
  • kapelmistrz – ppor. adm. (kapelm.) Kazimierz Donaj
  • dowódca plutonu łączności – por. Władysław Skrzydło
  • dowódca plutonu pionierów – por. Zygmunt Barciszewski
  • dowódca plutonu artylerii piechoty – kpt. art. Ludwik Głowacki
  • dowódca plutonu ppanc. – por. Czesław Zygmunt Falak
  • dowódca oddziału zwiadu – ppor. Rudolf Józef Turber
I batalion
  • dowódca batalionu – mjr Stanisław Culic
  • dowódca 1 kompanii – por. Leon Zygarek
  • dowódca plutonu – ppor. Kazimierz I Nowak
  • dowódca plutonu – ppor. Stanisław Czernicki
  • dowódca 2 kompanii – kpt. dypl. Edmund Ginalski
  • dowódca plutonu – ppor. Karol Edmund Wojtczak
  • dowódca plutonu – ppor. Władysław Tadeusz Mossakowski
  • dowódca 3 kompanii – por. Walerian Chaja
  • dowódca plutonu – por. Franciszek Hybza
  • dowódca plutonu – por. Lucjan Adam Gmachowski
  • dowódca plutonu – ppor. Władysław Łazuta
  • dowódca 1 kompanii km – kpt. Stanisław Marian Dębicki
  • dowódca plutonu – por. Marian Feliks Duczmal
  • dowódca plutonu – chor. Antoni Ciszak
II batalion
  • dowódca batalionu – ppłk Ignacy Pilwiński
  • adiutant batalionu – vacat
  • pomocnik dowódcy batalionu ds. gospodarczych – kpt. Tadeusz Jan Pściuk
  • lekarz batalionu – por. lek. Władysław Pabisiak
  • dowódca 4 kompanii – kpt. Bronisław Magdziarski
  • dowódca plutonu – ppor. Władysław Stanisław Janowski
  • dowódca plutonu – ppor. Andrzej Wilhelm Gawliński
  • dowódca 5 kompanii – kpt. Henryk Bronisław Przędziński
  • dowódca plutonu – por. Szczepan Langner
  • dowódca 6 kompanii – kpt. Walenty Fagasiński
  • dowódca plutonu – ppor. Zbigniew Maksymilian Czerniak
  • dowódca plutonu – ppor. Witold Karol Antoni Dreier
  • dowódca 2 kompanii km – por. Kazimierz Bolesław Zaremba
  • dowódca plutonu – ppor. Jerzy Karol Lewandowski
III batalion
  • dowódca batalionu – vacat
  • dowódca 7 kompanii – kpt. Hospod Feliks
  • dowódca plutonu – ppor. Zbigniew Chechłowski
  • dowódca 8 kompanii – kpt. Lucjan I Jankowski
  • dowódca plutonu – ppor. Jan Kazimierz Szybczyński
  • dowódca 9 kompanii – p o. por. Ignacy Rębiasz
  • dowódca 3 kompanii km – por. Lech Józef Kantecki
  • dowódca plutonu – por. Marian Heliodor Wabiszewski
  • dowódca plutonu – ppor. Marian Ginter
  • na kursie – por. Zbigniew Zygmunt Hirschfeld
  • obwodowy komendant PW nr 68 – kpt. adm. (piech.) Jan Nycz
  • powiatowy komendant PW Września – kpt. adm. (piech.) Łukasz Kowalski
  • powiatowy komendant PW Konin – kpt. adm. (piech.) Juliusz Fetkowski
Obsada personalna pułku we wrześniu 1939 [38][39]
Dowództwo
  • dowódca pułku – płk dypl. piech. Adolf Tytus Nykulak
  • I adiutant – kpt. Lucjan Jankowski
  • II adiutant – kpt. Aleksander Salwa
  • oficer informacyjny – por. Zygmunt Barciszewski
  • oficer łączności – por. Władysław Skrzydło
  • kwatermistrz – kpt. Julian Ruper Judziński
  • oficer płatnik– ppor. rez. Franciszek Jaworowski
  • oficer żywnościowy – ppor. rez. Mieczysław Dylong
  • naczelny lekarz – por. rez. Lek. Stanisław Jakubowski
  • kapelan – ks. Jan Jankowski
I batalion
  • dowódca I batalionu – mjr Stanisław Culic
  • adiutant batalionu – ppor. rez. Józef Krzywania
  • dowódca 1 kompanii strzeleckiej – ppor. rez. Stefan Czarliński
  • dowódca 2 kompanii strzeleckiej – por. Franciszek Hybza
  • dowódca 3 kompanii strzeleckiej – kpt. Bronisław Magdziarski
  • dowódca 1 kompanii ckm – por. Marian Duczmal
II batalion
  • dowódca II batalionu – ppłk Ignacy Pilwiński
  • adiutant batalionu – ppor. rez. Antoni Dąbrowski
  • dowódca 4 kompanii strzeleckiej – por. Ignacy Rębiasz
  • dowódca 5 kompanii strzeleckiej – por. Szczepan Langner
  • dowódca 6 kompanii strzeleckiej – ppor. Zbigniew Czerniak[c]
  • dowódca 2 kompanii ckm – ppor. Jerzy Lewandowski
III batalion
  • dowódca III batalionu – mjr Wojciech Krajewski
  • adiutant batalionu – ppor. rez. Roman Ignacy Roszak
  • dowódca 7 kompanii strzeleckiej – por. Walerian Chaja
  • dowódca 8 kompanii strzeleckiej – ppor. Jan K. Szybczyński
  • dowódca 9 kompanii strzeleckiej – ppor. rez. Henryk Rzeźnik
  • dowódca 3 kompanii ckm – por. Lech Kantecki
pododdziały specjalne
  • dowódca kompanii gospodarczej – por. rez. Franciszek Podemski
  • dowódca kompanii przeciwpancernej – por. Czesław Falak
  • dowódca plutonu artylerii piechoty – kpt. Ludwik Głowacki
  • dowódca kompanii zwiadowców – ppor. Rudolf Turber
  • dowódca plutonu pionierów – ppor. Zbigniew Chechłowski
  • dowódca plutonu przeciwgazowego – ppor. Józef Michalak

Kawalerowie Virtuti Militari[edytuj | edytuj kod]

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę 1918–1920[43]:

Order Virtuti Militari
  1. kpt. Edward Banaszak
  2. sierż. Franciszek Byczyński
  3. st. szer. Wawrzyn Dyczek
  4. kpr. Stanisław Gawron
  5. st. szer. Ludwik Giszczyński
  6. st. szer. Leopold Gołąbek
  7. kpt. Andrzej Kopa
  8. sierż. Stanisław Kordus
  9. sierż. Kazimierz Lis
  10. ppor. Aleksander Jan Mroczkowski
  11. ś.p. kpr. Włodzimierz Miklaszewski nr 4770
  12. mjr Wincenty Nowaczyński
  13. sierż. Franciszek Paczkowski
  14. szer. Stanisław Świejkowski
  15. ś.p. kpt. Wojciech Wężyk
  16. ś.p. por. Mieczysław Wieczorek
  17. ś.p. chor. Nepomucen Wieczorek

Ponadto 32 oficerom i 67 szeregowych zostało odznaczonych Krzyżem Walecznych[43].

Symbole pułku[edytuj | edytuj kod]

Sztandar

30 grudnia 1918 oddział Wojsk Polskich powiatu poznańskiego zachodniego otrzymał sztandar wykonany przez Zofię Plucińską i Wiktorię Wojciechowską z Lusówka. 1 stycznia 1919 sztandar został poświęcony w kościele św. Marcina w Konarzewie. 9 stycznia 1919 oddział kapitana Kopy złożył przysięgę na sztandar. 23 września 1919 sztandar, jako nieprzepisowy, został przekazany Sekcji Naukowej Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim celem złożenia w muzeum wojskowym. Był to pierwszy sztandar w Armii Wielkopolskiej[44].

4 lutego 1919 1 Pułkowi Rezerwowemu Strzelców Wielkopolskich uroczyście wręczono chorągiew ufundowaną przez pp. Wadzyńskich z Poznania, a żołnierze złożyli przysięgę[45].

28 maja 1928 we Wrześni Prezydent Prezydent RP Ignacy Mościcki wręczył pułkowi chorągiew, ufundowaną przez społeczeństwo powiatów wrzesińskiego, konińskiego, kolskiego i słupeckiego oraz miasta Wrześni. Na płatach chorągwi, wykonanej przez Zakład SS. Magdalenek w Warszawie, umieszczone zostały herby wymienionych miast powiatowych. Uroczystość wręczenia chorągwi połączona została z otwarciem „Domu Żołnierza”, ofiarowanego przez hr. Ponińską[7]. Orzeł sztandaru znajduje się obecnie w Muzeum Ziemi Sochaczewskiej[46]

Odznaka pamiątkowa

20 stycznia 1930 Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 68 Pułku Piechoty[47]. Odznaka ma kształt tarczy, pokrytej białą emalią ze złoconymi promieniami. Na tarczy czarny krzyż wielkopolski z nałożonym mieczem. Na mieczu znajduje się okrągła granatowo emaliowana tarcza z numerem „68” w otoku złotego wieńca laurowego. Większy wieniec, pokryty zieloną emalią, łączy trzy ramiona krzyża. Odznaka oficerska - dwuczęściowa, wykonana w srebrze, emaliowana. Na rewersie próba srebra, imiennik AN i nazwisko grawera NAGALSKI i SKA[1].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

We Wrześni, miejscu stacjonowania pułku w latach 1922–1939, jednostkę upamiętnia:

W innych miejscowościach:

  • Pomnik 68 Pułku Piechoty we Wrześni

  • Zbiorowa mogiła powstańców wielkopolskich na Cmentarzu Farnym we Wrześni poświęcona również żołnierzom 68 Pułku Piechoty

  • Samorządowa Szkoła Podstawowa nr 1 im. 68 Wrzesińskiego Pułku Piechoty

  • Pomnik żołnierzy 68 pułku piechoty z Wrześni na cmentarzu wojennym w Sochaczewie-Trojanowie

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Alfons Kubosz (ur. 27 maja 1896, zm. 7 lipca 1966) podpułkownik piechoty Wojska Polskiego. Był odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi[32]. Dowódca 3 kompanii granicznej „Wojtkiewicze”. W marcu 1931 roku został przeniesiony z KOP do 68 pp we Wrześni[33]. 4 lutego 1934 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[34]. Po awansie został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu[35], a w listopadzie 1935 roku przesunięty na stanowisko kwatermistrza 68 pp. W latach 1939–1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu VII A Murnau. W grudniu 1945 roku był komendantem Obozu Przejściowego Bazy 2 Korpusu.
  2. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[37].
  3. ↑ Podporucznik Zbigniew Maksymilian Czerniak, urodzony 23.07.1912 r. Mianowany podporucznikiem piechoty ze starszeństwem z dniem 15.10.1935 r. i wcielony do 14 pułku piechoty, w którym dowodził plutonem w 2 kompanii strzeleckiej. Następnie przeniesiony do 68 pp. W czasie kampanii wrześniowej dowodził 6 kompanią 68 pułku piechoty. Poległ od pocisku karabinowego w dniu 19.09.1939 r. w Puszczy Kampinoskiej, w pobliżu wsi Zamość. Spoczywa w kwaterze wojennej cmentarza w Kampinosie. W listopadzie 1966 roku za całokształt walk stoczonych podczas kampanii 1939 r. odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Walecznych[40][41][42].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 114.
  2. ↑ Plasota 1929 ↓, s. 9-10.
  3. ↑ Plasota 1929 ↓, s. 10.
  4. ↑ Plasota 1929 ↓, s. 12.
  5. ↑ Zdjęcie koszar z 2010
  6. ↑ Żołnierz Wielkopolski Nr 22 z 21 września 1922 r.
  7. ↑ a b Satora 1990 ↓, s. 131.
  8. ↑ Almanach Oficerski 1923/24 ↓, s. 52.
  9. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 , poz. 174.
  10. ↑ Plasota 1929 ↓, s. 22.
  11. ↑ Jagiełło 2007 ↓, s. 63-65.
  12. ↑ Jagiełło 2007 ↓, s. 64.
  13. ↑ Jagiełło 2007 ↓, s. 67.
  14. ↑ Prugar-Ketling (red.) 1992 ↓, metryka.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 , s. 544.
  16. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 8 kwietnia 1924 roku, s. 191.
  17. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 , s. 274.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 , s. 335.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 , s. 552.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 321, 477.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 320.
  22. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 284.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 , s. 340.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 310.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 297.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 90.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 188, został zatwierdzony na stanowisku kwatermistrza.
  28. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 343.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 415.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 408.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 96.
  32. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 23, 628.
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 122.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 71.
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
  36. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 627-628 i 680.
  37. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  38. ↑ Janicki 2017 ↓, s. 30.
  39. ↑ Rezmer 1992 ↓, s. 486-488.
  40. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 295.
  41. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 9.
  42. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 102, 628.
  43. ↑ a b Plasota 1929 ↓, s. 27.
  44. ↑ Rozkaz dzienny Nr 227 Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z 23 września 1919 .
  45. ↑ Plasota 1929 ↓, s. 7-8, 22.
  46. ↑ Satora 1990 ↓, s. 132.
  47. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 3 z 20 stycznia 1930 , poz. 25.
  48. ↑ Sekcja historyczna (pol.). Wrzesiński Ośrodek Kultury. [dostęp 2018-02-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935 - 1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=68_Pułk_Piechoty_(II_RP)&oldid=61099813”