Lech Kaczyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Marcsawi (dyskusja | edycje) o 01:29, 25 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Lech Kaczyński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1949
Warszawa

Data i miejsce śmierci

10 kwietnia 2010
Smoleńsk

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Okres

od 23 grudnia 2005
do 10 kwietnia 2010

Pierwsza dama

Maria Kaczyńska

Poprzednik

Aleksander Kwaśniewski

Następca

Bronisław Komorowski

Prezes Najwyższej Izby Kontroli
Okres

od 14 lutego 1992
do 8 czerwca 1995

Poprzednik

Piotr Kownacki (p.o.)

Następca

Janusz Wojciechowski

Minister sprawiedliwości, prokurator generalny
Okres

od 12 czerwca 2000
do 5 lipca 2001

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Hanna Suchocka

Następca

Stanisław Iwanicki

Prezes Prawa i Sprawiedliwości
Okres

od 29 maja 2001
do 18 stycznia 2003

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Następca

Jarosław Kaczyński

Prezydent m.st. Warszawy
Okres

od 18 listopada 2002
do 22 grudnia 2005

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Wojciech Kozak

Następca

Mirosław Kochalski (p.f.)

Faksymile
Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Łańcuch Orderu Króla Abdulaziza (Arabia Saudyjska) Łańcuch Orderu Pro Merito Melitensi Order Lwa Białego I Klasy (Czechy) Wielki Order Króla Tomisława (Chorwacja) Narodowy Bohater Gruzji Order Zwycięstwa Świętego Jerzego (Gruzja) Wielki Krzyż ze Złotym Łańcuchem Orderu Witolda Wielkiego (Litwa) Narodowy Order Zasługi I klasy (Malta) Łańcuch Orderu Pro Merito Melitensi Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii (republ.) Order Podwójnego Białego Krzyża I Klasy (Słowacja) Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

Lech Aleksander Kaczyński (ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski polityk i prawnik. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2005–2010.

Działacz opozycji w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Prezes Najwyższej Izby Kontroli w latach 1992–1995, minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządzie Jerzego Buzka w latach 2000–2001, prezydent Warszawy w latach 2002–2005.

Współzałożyciel partii Prawo i Sprawiedliwość i jej pierwszy prezes, senator I kadencji oraz poseł na Sejm I i IV kadencji. Był doktorem habilitowanym nauk prawnych, profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i Uniwersytetu Gdańskiego, specjalistą w zakresie prawa pracy[1]. Zginął w katastrofie rządowego samolotu Tu-154.

Życiorys

Dzieciństwo

Lech Kaczyński urodził się 18 czerwca 1949 w Warszawie przy ulicy Pawła Suzina 3 na Żoliborzu[2]. Ojciec, Rajmund Kaczyński, z zawodu inżynier, był żołnierzem Armii Krajowej, uczestnikiem powstania warszawskiego, kawalerem Orderu Virtuti Militari. Matka, Jadwiga z domu Jasiewicz, z wykształcenia była filologiem polskim (zawodowo związana z Instytutem Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk). Przez matkę był potomkiem rodów szlacheckich z XVI wieku: Olszowskich, Biskupskich i Kurozwęckich[3], ze strony ojca – potomkiem Kaczyńskich herbu Pomian[4]. Był bratem bliźniaczym Jarosława Kaczyńskiego. Przy ich porodzie asystowała jako położna matka poety Tadeusza Gajcego[5]. Rodzicami chrzestnymi Lecha Kaczyńskiego zostali jego wuj, Stanisław Miedza-Tomaszewski[6], oraz Zofia Woźnicka (chrzest odbył się z opóźnieniem, 3 czerwca 1951, z powodu choroby dziadka, Aleksandra Jasiewicza)[7]. Bracia zagrali role Jacka (Lech Kaczyński) i Placka (Jarosław Kaczyński) w ekranizacji powieści Kornela Makuszyńskiego O dwóch takich, co ukradli księżyc z 1962 w reżyserii Jana Batorego[8].

Wykształcenie

Uczęszczał do XLI Liceum Ogólnokształcącego im. Joachima Lelewela w Warszawie, ukończył XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Ludowego Lotnictwa Polskiego na Bielanach (1967)[9].

Był absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (studiował w latach 1967–1971). Na tym samym roku studiowali z nim m.in. jego brat Jarosław, Andrzej Rzepliński, Marek Safjan, Bogusław Wołoszański i Mirosław Wyrzykowski.

W 1980 na podstawie pracy zatytułowanej Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy pisanej pod kierunkiem Romana Korolca (a po jego śmierci pod kierunkiem Czesława Jackowiaka) uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Gdańskim[10]. Rozprawa ta została nagrodzona przez redakcję miesięcznika „Państwo i Prawo”[10].

W 1990 uzyskał stopień doktora habilitowanego w oparciu o rozprawę pt. Renta socjalna[11].

Działalność zawodowa

W latach 1971–1997 był pracownikiem naukowym w Katedrze Prawa Pracy Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 1996–1999 był pracownikiem naukowym Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego (zajmując stanowisko profesora nadzwyczajnego), a od 1999 Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (również na stanowisku profesora nadzwyczajnego, urlopowany w związku z prezydenturą).

Był autorem publikacji z dziedziny prawa pracy: Ocena nowelizacji kodeksu pracy (1996)[12], Przewodnik do nauki prawa pracy (1998)[13]. W trakcie pracy naukowej pod jego kierunkiem powstała jedna rozprawa doktorska (Związkowa zdolność układowa, obroniona w 1999 przez Jakuba Stelinę z UG)[11].

Działalność polityczna

Opozycja demokratyczna

Lech Wałęsa, Andrzej Kołodziej i Lech Kaczyński w Stoczni Gdańskiej, sierpień 1980

W 1971 przeniósł się do Sopotu[14]. Jesienią 1977 za pośrednictwem brata, Jarosława, nawiązał współpracę z Biurem Interwencyjnym Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, kierowanym przez Zofię i Zbigniewa Romaszewskich. Prowadził szkolenia z zakresu prawa pracy dla robotników. Od 1978 działał w Wolnych Związkach Zawodowych. W latach 1978–1980 wraz z Joanną i Andrzejem Gwiazdami prowadził dla robotników wykłady z prawa pracy i historii PRL. Pisywał w niezależnym „Robotniku Wybrzeża” oraz kolportował wśród robotników pisma „Robotnik” i „Biuletyn Informacyjny KSS „KOR””.

W 1981 został delegatem gdańskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” na I Zjazd Krajowy Delegatów związku, wybrano go na członka komisji programowej. Przewodniczył zespołowi do spraw uregulowania stosunków z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą.

W czasie stanu wojennego był internowany w Strzebielinku[15] od 13 grudnia 1981 do 15 października 1982[16]. Od 1983 brał udział w posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej oraz w pracach tajnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”. Od 1985 wchodził w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. W czasie strajków w 1988 w maju i sierpniu był doradcą, razem ze swoim bratem Jarosławem, robotników strajkujących w Stoczni Gdańskiej[17].

Pod koniec lat 80. stał się bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy, lidera „Solidarności” i późniejszego prezydenta Polski. 16 września 1988 brał udział w rozmowach „Solidarności” z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Od grudnia tego roku należał do Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Od lutego do kwietnia 1989 brał udział w obradach tzw. podstolików powstałych w związku z rozmowami Okrągłego Stołu (gdzie zasiadał w zespole do spraw pluralizmu związkowego). Od kwietnia 1989 wchodził w skład prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. W lipcu i sierpniu 1989 był ze strony NSZZ „Solidarność” członkiem zespołu ds. negocjacji ze Stronnictwem Demokratycznym i Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym w sprawie powołania koalicyjnego rządu[18].

Działalność polityczna w latach 90.

W maju 1990 został wybrany na pierwszego wiceprzewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” (kierował praktycznie związkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jego wyborze na stanowisko prezydenta RP). Zrezygnował z funkcji po przegranej walce z Marianem Krzaklewskim o stanowisko przewodniczącego „Solidarności” w lutym 1991. Był później pierwszym przewodniczącym rady nadzorczej Fundacji na rzecz Polskich Związków Kredytowych, związanej z powstającym systemem spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych (SKOK)[19].

Był senatorem I kadencji (1989–1991) i członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego[1]. Następnie sprawował mandat posła na Sejm I kadencji (1991–1993) z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum (nie będąc formalnie członkiem partii Porozumienie Centrum).

Od 12 marca 1991 do 31 października 1991 w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy zajmował stanowisko ministra stanu do spraw bezpieczeństwa nadzorującego pracę Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Z pracy w Kancelarii odszedł po konflikcie z Lechem Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim.

14 lutego 1992 został wybrany przez Sejm na stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli[20]. Sześcioletniej kadencji nie ukończył, gdyż w 1995 uchwałami Sejmu (z 26 maja) i Senatu (z 8 czerwca) został odwołany z tego urzędu. W wyborach parlamentarnych w 1993 startował bez powodzenia z listy komitetu wyborczego PC-Zjednoczenie Polskie w okręgu nowosądeckim.

Był kandydatem na urząd Prezydenta Polski w wyborach w 1995[21]. Zrezygnował jeszcze przed pierwszą turą 30 października, zgłaszając gotowość poparcia każdego, kto – jego zdaniem – miał szansę pokonać Lecha Wałęsę (wymienił wówczas Hannę Gronkiewicz-Waltz, Jana Olszewskiego, a także Jacka Kuronia).

Minister sprawiedliwości i prokurator generalny

14 czerwca 2000 został powołany przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego na urząd ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka jako następca Hanny Suchockiej. Stanowisko to zajmował do 5 lipca 2001. Jako prokurator generalny wydał w 2000 m.in. wytyczne dla prokuratorów, aby w większości spraw określonego rodzaju występowali do sądów o zastosowanie tymczasowego aresztowania dla podejrzanych. Późniejsze stosowanie tymczasowego aresztowania skutkowało w grudniu 2007 tzw. sygnalizacją Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, kwestionującą w opinii tego trybunału zbyt częste i nieuzasadnione orzekanie oraz przedłużanie tymczasowego aresztowania[22].

Założenie Prawa i Sprawiedliwości

W 2001 stanął na czele Prawa i Sprawiedliwości, nowej (współtworzonej z bratem) partii, powstałej na bazie dawnego Porozumienia Centrum, jego współpracowników z NIK i MS oraz niektórych byłych członków Akcji Wyborczej Solidarność. W tym samym roku z listy PiS uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji w okręgu gdańskim[23].

W 2001 w wywiadzie udzielonym Radiu ZET określił Mieczysława Wachowskiego mianem „wielokrotnego przestępcy”. 24 czerwca 2005 Lech Kaczyński w I instancji został uznany za winnego zniesławienia oraz skazany na grzywnę. Orzeczono wobec niego też nawiązkę na cel społeczny i zobowiązano do opublikowania przeprosin w prasie[24]. Po apelacji Lecha Kaczyńskiego Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 14 grudnia 2005 uchylił zaskarżone orzeczenie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania[25]. Postępowanie karne zostało zawieszone (ze wstrzymaniem terminu przedawnienia) na mocy przepisów Konstytucji RP od 23 grudnia 2005 (w związku z objęciem urzędu prezydenta RP i przysługującego mu immunitetu), ostatecznie umorzone wobec śmierci oskarżonego.

Wiosną 2002 doprowadził do zjednoczenia PiS z Przymierzem Prawicy. Był prezesem PiS w latach 2001–2003 (następnie zaś, do 2006, pełnił funkcję prezesa honorowego). Po objęciu urzędu prezydenta RP wystąpił z partii (podczas drugiego kongresu PiS, który odbył się 3 czerwca 2006).

Prezydent Warszawy

Od 18 listopada 2002 do 22 grudnia 2005 zajmował stanowisko prezydenta miasta stołecznego Warszawy, wybranego w pierwszych wyborach bezpośrednich przeprowadzonych w dniach 27 października i 10 listopada 2002 z ramienia PiS. W pierwszej turze otrzymał 49,58% głosów, w drugiej zaś pokonał kandydata koalicji SLD-UP Marka Balickiego, uzyskując 70,54% głosów[26]. W trakcie kampanii wyborczej po spotkaniu z wyborcami użył wobec jednego z – zdaniem Lecha Kaczyńskiego zaczepiających go uporczywie – uczestników słów „Spieprzaj, dziadu!”[27][28], które to sformułowanie było później wykorzystywane m.in. przez satyryków. Lech Kaczyński zrezygnował z funkcji na sesji rady miasta 22 grudnia 2005, w przeddzień objęcia urzędu prezydenta, lecz dopiero 8 lutego 2006, uchwałą zdominowanej przez PiS rady miasta, stwierdzono wygaśnięcie jego mandatu.

Podczas jego kadencji zorganizowano obchody 60. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego. Przy tej okazji prezydent w lipcu 2004 otworzył Muzeum Powstania Warszawskiego[29]. Za jego prezydentury powstały także wydziały obsługi mieszkańców, jak również otwarto pierwsze trasy Szybkiej Kolei Miejskiej[30] i rozstrzygnięto konkurs na projekt budynku Centrum Nauki Kopernik. W styczniu 2005 Lech Kaczyński był jednym z sygnatariuszy umowy dotyczącej finansowania budowy Muzeum Historii Żydów Polskich, m.in. ze środków m.st. Warszawy[31]. W okresie sprawowania urzędu ustanowił również stanowisko pełnomocnika ds. zwierząt[32]. W trakcie kadencji nie uruchomiono natomiast m.in. zapowiadanej budowy Mostu Północnego.

W 2004 i 2005 zabronił przejścia Paradzie Równości ulicami Warszawy, co wywołało kontrowersje związane ze zgodnością tego postanowienia z Konstytucją RP oraz zarzuty homofobii. Początkowo tłumaczył odmowę obroną publicznej moralności, później zaś brakami formalnymi oraz tym, iż tego samego dnia w Warszawie odbywa się uroczyste odsłonięcie pomnika Stefana Roweckiego. Tydzień później wydał zezwolenie na organizowaną przez Młodzież Wszechpolską Paradę Normalności. W 2006 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepis prawa o ruchu drogowym, na który prezydent stolicy powołał się, zabraniając demonstracji, jest niezgodny z Konstytucją RP w takim zakresie, w jakim narusza on wolność do zgromadzeń[33]. 3 maja 2007 Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu wydał wyrok, uznając, że decyzja władz miasta była sprzeczna z kilkoma postanowieniami Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Środowisko polityczne Lecha Kaczyńskiego za jedno z osiągnięć jego prezydentury uznawało także rozbicie tzw. układu warszawskiego, istniejącej rzekomo sieci nieformalnych powiązań rządzącej miastem koalicji Platformy Obywatelskiej (wcześniej Unii Wolności) i Sojuszu Lewicy Demokratycznej z lokalnymi przedsiębiorcami, w ramach której miało dochodzić do ustawiania przetargów. Po zerwaniu koalicji z PO w radzie miejskiej wspierający prezydenta klub radnych PiS zawierał porozumienia z usuniętymi z Platformy Obywatelskiej radnymi kojarzonymi z Pawłem Piskorskim, kreowanym na lidera „układu warszawskiego”[34].

Wybory prezydenckie w 2005

 Osobny artykuł: Wybory prezydenckie w Polsce w 2005 roku.

19 marca 2005[35] jako pierwszy ogłosił swój zamiar ubiegania się z ramienia PiS o najwyższy urząd w wyborach prezydenckich, zajmując pierwsze miejsce w sondażach. Kampania wyborcza dała mu początkowo bardzo wysokie poparcie. Wyprzedził w rankingach m.in. kardiochirurga i senatora Zbigniewa Religę. Po wystartowaniu kampanii wyborczej marszałka Sejmu Włodzimierza Cimoszewicza Lech Kaczyński spadł w lipcu na drugie miejsce w badaniach opinii publicznej. Po rezygnacji marszałka Sejmu we wrześniu nie odzyskał pozycji lidera, którą zajął w sondażach wicemarszałek Sejmu, Donald Tusk, występujący z ramienia PO.

Jesienią jego notowania zaczęły ponownie rosnąć. Kandydat PO był przez PiS oskarżany o nadmierny liberalizm. Jego szanse zwiększyło zwycięstwo PiS w wyborach parlamentarnych. W pierwszej turze wyborów prezydenckich zajął drugie miejsce po Donaldzie Tusku, otrzymując 33% głosów. W drugiej turze głosowania Lech Kaczyński zdobył poparcie środowiska Radia Maryja, Samoobrony oraz Polskiego Stronnictwa Ludowego. W trakcie kampanii wyborczej działający w jego sztabie wyborczym (odpowiedzialny za kampanię telewizyjną) Jacek Kurski spekulował w piśmie „Angora” na temat rzekomego ochotniczego wstąpienia Józefa Tuska, dziadka Donalda Tuska, do Wehrmachtu[36].

W drugiej turze głosowania, w dniu 23 października 2005, Lech Kaczyński otrzymał 8 257 468 głosów, co stanowiło 54,04% głosujących[37].

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

 Osobne artykuły: Kalendarium prezydentury Lecha Kaczyńskiego i Skład Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego.
Zaprzysiężenie na urząd prezydenta RP w dniu 23 grudnia 2005
Przejęcie przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego zwierzchnictwa nad Siłami Zbrojnymi RP, 23 grudnia 2005
Lech Kaczyński podczas ceremonii otwarcia VIII Światowych Zimowych Igrzysk Polonijnych w Zakopanem, 6 marca 2010
Z prezydentem Francji Nicolasem Sarkozym w Sejmie, 28 maja 2008

Kadencja Prezydenta RP rozpoczęła się 23 grudnia 2005 i zakończyła się z chwilą śmierci w katastrofie lotniczej 10 kwietnia 2010. Obowiązki konstytucyjne Prezydenta RP przejął marszałek Sejmu Bronisław Komorowski.

Polityka zagraniczna

Wizyty zagraniczne prezydenta
 Osobny artykuł: Wizyty zagraniczne prezydenta Lecha Kaczyńskiego.
Wizyty zagranicznych głów państw w Polsce

Prezydent Lech Kaczyński podejmował w Polsce m.in. prezydenta Stanów Zjednoczonych George’a W. Busha (w czerwcu 2007), papieża Benedykta XVI (w maju 2006), prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego (w czerwcu 2007 i w maju 2008), prezydenta Pakistanu Perveza Musharrafa (w kwietniu 2007).

Polskie Kontyngenty Wojskowe w Iraku i Afganistanie

Podtrzymał politykę zagraniczną prowadzoną przez Aleksandra Kwaśniewskiego w zakresie utrzymywania wojskowej misji stabilizacyjno-szkoleniowej na terenie Iraku. Misja ta, trwająca od 3 września 2003, na mocy postanowienia prezydenta wydanego na wniosek premiera Donalda Tuska zakończyła się 31 października 2008. 29 października 2008 do Polski powrócili żołnierze z ostatniej dziesiątej zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego „Irak”[38].

Na mocy postanowienia prezydenta z 2006 wydanego na wniosek premiera Jarosława Kaczyńskiego, na przełomie kwietnia i maja 2007, stacjonujący na terenie Afganistanu Polski Kontyngent Wojskowy został powiększony do prawie 1200 żołnierzy i przeszedł pod dowództwo natowskiej misji Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF). Postanowienie to na wniosek premiera Donalda Tuska było przedłużane na kolejne okresy, w trakcie których kontyngent był stopniowo powiększany.

Gruzja i Ukraina

Deklarował poparcie starań Gruzji i Ukrainy w kwestii ich akcesji do Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego (NATO). Stanowisko to prezentował w trakcie spotkania szefów państw i rządów krajów członkowskich sojuszu, które odbyło się w Bukareszcie (59. szczyt NATO w dniach 2–4 kwietnia 2008)[39].

W 2006 Lech Kaczyński miał zostać ojcem chrzestnym syna prezydenta Gruzji, jednak wyjazd do Tbilisi odwołał z powodu wypadku w Kopalni Węgla Kamiennego Halemba[40].

12 sierpnia 2008 podczas wojny w Osetii Południowej poleciał do Gruzji z planowanym lądowaniem w Gandży. Pilot odmówił uwzględnienia sugestii prezydenta, aby wylądować w Tbilisi; incydent ten wywołał zainteresowanie mediów[41][42]. Ostatecznie Lech Kaczyński tego dnia wraz z prezydentami Ukrainy Wiktorem Juszczenką, Litwy Valdasem Adamkusem, Estonii Toomasem Ilvesem i premierem Łotwy Ivarsem Godmanisem pojawił się na wiecu politycznym w stolicy Gruzji, udzielając poparcia prezydentowi Gruzji Micheilowi Saakaszwilemu[43].

23 listopada 2008 podczas pobytu Lecha Kaczyńskiego i prezydenta Gruzji przy granicy gruzińsko-osetyjskiej w pobliżu wiozącej ich kolumny nieustaleni sprawcy oddali strzały ostrzegawcze z broni palnej[44]. W sprawie tego zdarzenia śledztwo wszczęto w ramach Prokuratury Okręgowej w Warszawie[45].

Polityka energetyczna

W ramach deklarowanych zamiarów stworzenia wspólnej polityki energetycznej łączącej kraje należące do Unii Europejskiej, Ukrainę i republiki kaukaskie, zorganizował tzw. szczyt energetyczny w Krakowie w dniach 11–12 maja 2007, w którym udział wzięli prezydenci Azerbejdżanu, Gruzji, Litwy i Ukrainy[46]. Na spotkaniu zadeklarowano porozumienie pomiędzy Polską i Litwą w sprawie tzw. mostu energetycznego i wstępnego międzyrządowego opracowania projektu budowy elektrowni atomowej dostarczającej energię na potrzeby krajów regionu[47][48].

Traktat lizboński
Lech Kaczyński i prezydent Litwy Valdas Adamkus, podczas uroczystości złożenia podpisów pod tekstem traktatu lizbońskiego; powyżej m.in. premier Donald Tusk. Lizbona, 13 grudnia 2007

Podczas szczytu negocjacyjnego Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 21–23 czerwca 2007, reprezentując rząd, zgłaszał postulaty w sprawie systemu głosowania w RE w ramach negocjowania treści przyszłego traktatu lizbońskiego. Propozycja rządowa, dla której poparcie zadeklarowała tylko strona czeska, dotycząca tzw. systemu pierwiastkowego, wobec proponowanego przez pozostałych 25 członków szczytu tzw. zasady podwójnej większości nie uzyskała poparcia przewodniczącej Rady Europejskiej kanclerz Niemiec Angeli Merkel. W rezultacie strona polska wynegocjowała utrzymanie „systemu nicejskiego” (z 2000) do 2014[49].

Prezydent był obecny w Lizbonie podczas uroczystości podpisania traktatu przez premiera Donalda Tuska i ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego. Z dniem 30 kwietnia 2008 został uprawniony do ratyfikacji traktatu lizbońskiego, który ratyfikował 10 października 2009.

Polityka krajowa

Nominacje i powołania

Podczas swojej kadencji prezydent desygnował dwóch Prezesów Rady Ministrów, odbierając przysięgę:

  • 14 lipca 2006 od rządu Jarosława Kaczyńskiego (desygnowany 10 lipca 2006)
  • 16 listopada 2007[50] od rządu Donalda Tuska (desygnowany 9 listopada 2007[51])
Lech Kaczyński z desygnowanym na urząd premiera Donaldem Tuskiem, 9 listopada 2007

Na stanowisko Prezesa Trybunału Konstytucyjnego powołał 4 listopada 2006 Jerzego Stępnia, a 25 czerwca 2008 Bohdana Zdziennickiego.

W ramach swoich uprawnień 31 stycznia 2006 powołał do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Elżbietę Kruk i Wojciecha Dziomdziorę, a po ich rezygnacji z zajmowanych funkcji nominował Piotra Boronia (18 września 2007) i Barbarę Bubulę (26 września 2007). 6 stycznia 2006 na swojego przedstawiciela w Krajowej Radzie Sądownictwa wyznaczył Ewę Stryczyńską. W styczniu 2007 wskazał kandydata na prezesa Narodowego Banku Polskiego w osobie Sławomira Skrzypka.

Postanowieniem z 3 stycznia 2008[52] jako pierwszy prezydent w III Rzeczypospolitej odmówił nominacji na stanowiska sędziowskie dziewięciu kandydatom przedstawionym mu do powołania przez Krajową Radę Sądownictwa. Powołał się na art. 179 Konstytucji RP (posługującym się wyłącznie terminem „powołuje”). Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego Lech Gardocki wystąpił o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, jednak Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie z wniosku wobec braku przesłanek sporu kompetencyjnego[53].

Postanowieniem z 5 marca 2010 powołał na urząd prokuratora generalnego Andrzeja Seremeta, a na jego wniosek 31 marca 2010 trzech zastępców.

Rada Gabinetowa

Posiedzenia Rady Gabinetowej zwołane przez prezydenta Kaczyńskiego:

  • 23 lutego 2006 – poświęcone programowi prac rządu w 2006 i zasadom współpracy między rządem a prezydentem;
  • 9 czerwca 2006 – poświęcone sytuacji w służbie zdrowia, problemowi bezrobocia, koordynacji działań w polityce zagranicznej i rządowej, propozycji zmian w sposobie opodatkowania twórców;
  • 14 stycznia 2008 – poświęcone polityce ochrony zdrowia;
  • 28 października 2008 – poświęcone planom rządu odnośnie wprowadzenia euro w Polsce.
Relacje z parlamentem
Orędzie prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Sejmie RP; w tle premier Donald Tusk z ministrami, 22 maja 2009

Podczas trwającego sporu politycznego w Sejmie prezydent w orędziu telewizyjnym z 13 lutego 2006 zapowiedział, że nie skorzysta z prerogatywy skrócenia kadencji wobec uznania przez niego, że Sejm V kadencji nie uchwalił ustawy budżetowej w terminie konstytucyjnym[54].

Na skutek uchwały Sejmu z 7 września 2007 o skróceniu kadencji Sejmu V kadencji, postanowieniem z 8 września 2007 zarządził na dzień 21 października tego roku przedterminowe wybory parlamentarne[55].

W 2008 prezydent przesłał do Senatu projekt postanowienia w sprawie przeprowadzenia w dniach 10–11 stycznia 2009 referendum ogólnokrajowego w kwestii komercjalizacji i prywatyzacji służby zdrowia. Senat uchwałą z 29 października 2008 nie wyraził zgody na referendum[56].

22 maja 2009 zwrócił się z orędziem do Sejmu VI kadencji na temat kryzysu finansowego i stanu polskiej gospodarki[57].

Działalność legislacyjna

  • Wybrane prezydenckie inicjatywy ustawodawcze:
    • 2006 – projekt ustawy zmieniającej Konstytucję RP w zakresie dotyczącym ekstradycji i europejskiego nakazu aresztowania; ustawa została przyjęta, zmieniając Konstytucję RP w dniu 7 listopada 2006;
    • 2006 – projekt nowelizacji ustawy lustracyjnej;
    • 2007 – złożenie w Sejmie projektu ustawy zmieniającej Konstytucję RP w zakresie dotyczącym ochrony życia poczętego człowieka; ustawa w głosowaniu z 13 kwietnia 2007 nie została przyjęta przez Sejm kwalifikowaną większością głosów.
  • Ratyfikacje ważniejszych umów międzynarodowych:
    • 27 grudnia 2006 ratyfikował Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisaną w Londynie 20 lipca 2006;
    • 28 marca 2007 ratyfikował umowę międzynarodową o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, tzw. konwencję rzymską;
    • 10 października 2009 ratyfikował tzw. traktat lizboński.
  • Weta prezydenckie:
    • Sejm V kadencji (rządy Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego): jednokrotnie;
    • Sejm VI kadencji (rząd Donalda Tuska): siedemnastokrotnie.
  • Wybrane weta prezydenckie:
    • 10 sierpnia 2006 zawetował ustawę zmieniającą kodeks cywilny w zakresie zrzeczenia się prawa własności nieruchomości;
    • 16 maja 2008 zawetował ustawę z 25 kwietnia 2008 o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji;
    • 25 listopada 2008 zawetował nowelizację ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a dzień później trzy ustawy z pakietu reformy służby zdrowia;
    • 30 grudnia 2008 zawetował ustawę o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury.
  • W ramach swoich uprawnień prezydent sześciokrotnie wydawał rozporządzenia o ogłoszeniu żałoby narodowej.

Polityka odznaczeń

Lech Kaczyński z żoną Marią

Najwyższe polskie odznaczenie, Order Orła Białego, otrzymali od niego hierarchowie Kościoła katolickiego (Andrzej Maria Deskur, Ignacy Tokarczuk, Kazimierz Majdański, Henryk Gulbinowicz, Józef Glemp), działacze opozycji antykomunistycznej w PRL: Jan Józef Lipski (pośmiertnie), Andrzej Gwiazda i Anna Walentynowicz, były rzecznik interesu publicznego Bogusław Nizieński, kardiochirurg i polityk Zbigniew Religa, były premier Jan Olszewski, pośmiertnie: aktor Gustaw Holoubek, pierwszy marszałek senatu III RP Andrzej Stelmachowski oraz bohaterowie okresu II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej, skazani na karę śmierci lub represjonowani w okresie stalinowskim (generał Emil Fieldorf, rotmistrz Witold Pilecki, Łukasz Ciepliński, Franciszek Niepokólczycki, Wincenty Kwieciński). Order Orła Białego otrzymał również król Arabii Saudyjskiej Abdullah bin Abdulaziz al Saud, prezydenci m.in. Czech i Słowacji, Václav Klaus i Ivan Gašparovič. Pośmiertnie prezydent przyznał go również Ronaldowi Reaganowi. Lech Kaczyński przekazał także nadane pośmiertnie w drugiej połowie lat 90. Ordery Orła Białego rodzinom Kazimierza Pużaka i Zbigniewa Herberta[58][59].

W sierpniu 2006 prezydent pozbawił Helenę Wolińską-Brus Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, nadanego uchwałą Rady Państwa z 1954, oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, nadanego uchwałą Krajowej Rady Narodowej z 1945. W marcu 2006 odznaczył Krzyżem Zesłańców Sybiru generała Wojciecha Jaruzelskiego. Po ujawnieniu tego faktu przez TVN minister Andrzej Urbański z Kancelarii Prezydenta RP oświadczył, że został on odznaczony przez pomyłkę, gdyż „prezydent akceptował tylko postanowienia, nie zaś listy osób” i nie zdawał sobie sprawy, że na liście występuje Wojciech Jaruzelski[60]. Po tym oświadczeniu Wojciech Jaruzelski odesłał otrzymane odznaczenie.

Pod koniec 2005, po swoim wyborze, odnosząc się do Orderu Orła Białego, krytycznie ocenił nominacje dokonywane przez Aleksandra Kwaśniewskiego, co skutkowało ustąpieniem z funkcji kanclerza kapituły przez Barbarę Skargę[61]. Wiosną 2007 uznał, iż wobec niezłożenia oświadczeń lustracyjnych wymaganych ustawą wygasło członkostwo w kapitule Tadeusza Mazowieckiego i Bronisława Geremka, wkrótce z członkostwa zrezygnował Władysław Bartoszewski. Do kapituły w trakcie swojej kadencji powołał Andrzeja Gwiazdę, Wiesława Chrzanowskiego, Ignacego Tokarczuka oraz Bogusława Nizieńskiego.

W 2007 awansował pośmiertnie na stopnie generalskie 88 żołnierzy i 2 duchownych zamordowanych w 1940 w Katyniu i Charkowie w ramach zbrodni katyńskiej[62].

Inne

Lech Kaczyński podczas wizyty w Katyniu 17 września 2007 (po prawej m.in. Roman Indrzejczyk, Miron (Chodakowski) i Tadeusz Płoski)
Lech Kaczyński podczas uroczystości pogrzebowych Andrzeja Stelmachowskiego w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie, 15 kwietnia 2009

Lech Kaczyński ułaskawił 202 osoby[63], w 2006 odmówił prawa łaski 550 osobom. Wbrew wcześniejszym zapowiedziom (związanym z krytyką działań Aleksandra Kwaśniewskiego) zrezygnował z publikacji listy osób ułaskawionych[64]. W 2009 ułaskawił m.in. trzech braci skazanych za zabójstwo w ramach tzw. linczu we Włodowie, warunkowo zawieszając wykonanie orzeczonych wobec nich kar pozbawienia wolności[65]. W tym samym roku w tzw. trybie szczególnym (wybieranym decyzją prezydenta i pomijającym zasięganie opinii sądów orzekających w danej sprawie) i przy negatywnej opinii prokuratora generalnego poprzez skrócenie o połowę okresu próby i zarządzenie zatarcia skazania ułaskawił przedsiębiorcę z Kwidzyna, skazanego za oszustwa i przestępstwa przeciwko dokumentom. Według doniesień medialnych w swoim procesie karnym skazany był broniony przez adwokata Marka Dubienieckiego, zaś kilka tygodni przed decyzją o ułaskawieniu założył z jego synem, Marcinem Dubienieckim (będącym jednocześnie zięciem Lecha Kaczyńskiego), pierwszą z kilku wspólnych spółek[66].

Postanowieniem z 16 lutego 2007 opublikował w Monitorze Polskim tekst raportu autorstwa likwidatora WSI Antoniego Macierewicza w sprawie działalności służb wojskowych w Polsce[67]. W związku z zapadłym w tej sprawie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego zdecydował natomiast nie ujawniać treści aneksu do raportu przedłożonego mu w listopadzie 2007[68].

W 68. rocznicę agresji ZSRR na Polskę z 1939 Lech Kaczyński 17 września 2007 wraz z delegacją polskich urzędników, przedstawicieli rodzin katyńskich i ludzi kultury wziął udział w uroczystościach w Katyniu i Smoleńsku upamiętniających zbrodnię katyńską[69].

Z inicjatyw Lecha Kaczyńskiego zostały ustanowione ustawą Narodowy Dzień Pamięci Powstania Warszawskiego w 2009 i Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” w 2011.

Lech Kaczyński był także pierwszym urzędującym prezydentem Polski, który po II wojnie światowej odwiedził synagogę[70].

Śmierć i pogrzeb

 Osobne artykuły: Katastrofa polskiego Tu-154 w Smoleńsku i Pogrzeb Lecha i Marii Kaczyńskich.
Znicze i kwiaty przed Pałacem Prezydenckim w Warszawie
Trumna z ciałem Lecha Kaczyńskiego w Sali Kolumnowej Pałacu Prezydenckiego
Grobowiec Lecha i Marii Kaczyńskich w krypcie pod Wieżą Srebrnych Dzwonów w katedrze na Wawelu (2010)
Nowy sarkofag z marmuru karraryjskiego (2016)
Symboliczny grób Lecha i Marii Kaczyńskich na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
Pomnik Lecha Kaczyńskiego w Skórczu

10 kwietnia 2010 Lech Kaczyński wyleciał z Warszawy rządowym samolotem tupolew Tu-154M nr 101, by udać się na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Zginął wraz z żoną i wszystkimi członkami delegacji w katastrofie lotniczej w Smoleńsku w pobliżu lotniska Smoleńsk-Siewiernyj[71]. Jego ciało zostało odnalezione 10 kwietnia 2010, a wieczorem tegoż dnia zidentyfikował je Jarosław Kaczyński[72]. Z chwilą śmierci prezydenta jego konstytucyjne obowiązki zaczął tymczasowo wykonywać Marszałek Sejmu Bronisław Komorowski, który zarządził żałobę narodową, trwającą w Polsce w dniach 10–18 kwietnia 2010[73].

Po przeprowadzeniu sekcji zwłok 11 kwietnia trumnę z ciałem Lecha Kaczyńskiego przewieziono samolotem CASA ze Smoleńska do Warszawy[74]. 13 kwietnia, po przetransportowaniu z Rosji do Polski trumny z ciałem małżonki prezydenta[75], obie wystawiono na widok publiczny w Sali Kolumnowej Pałacu Prezydenckiego[76]. Według szacunków urzędników Kancelarii Prezydenta w dniach 13–17 kwietnia przed trumnami przeszło około 180 tys. ludzi[77]. Następnie trumny przewieziono do bazyliki archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie[78].

18 kwietnia trumny z ciałami Lecha Kaczyńskiego i Marii Kaczyńskiej przewieziono drogą powietrzną do Krakowa. Para prezydencka została pochowana z honorami wojskowymi[79] w krypcie pod Wieżą Srebrnych Dzwonów bazyliki archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława na Wawelu[80]. W 2010 z inicjatywy Jarosława Kaczyńskiego w kwaterze 92. Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie powstał kenotaf Lecha Kaczyńskiego i jego żony Marii[81].

Szczątki pary prezydenckiej zostały ekshumowane 15 listopada 2016 w ramach zaplanowanych przez Prokuraturę Generalną ekshumacji ofiar katastrofy smoleńskiej, a następnie przebadane w Zakładzie Medycyny Sądowej Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego[82]. Ponowny pochówek w tym samym miejscu miał miejsce trzy dni później z udziałem prezydenta Andrzeja Dudy i premier Beaty Szydło. Trumny pary prezydenckiej zostały umieszczone w nowym sarkofagu wykonanym z marmuru karraryjskiego[83].

Ordery, odznaczenia i nagrody

Otrzymane z urzędu

Z tytułu objęcia urzędu prezydenta RP Lech Kaczyński został kawalerem Orderu Orła Białego, Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczącym jego Kapituły, a także kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I klasy, Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczącym jego Kapituły[84].

Wybrane ordery i odznaczenia zagraniczne

Honorowe obywatelstwa

Inne wyróżnienia

Doktoraty honoris causa

Odebrał doktoraty honoris causa gruzińskiego Państwowego Uniwersytetu im. Iwane Dżawachiszwilego (2007), Narodowej Akademii Administracji Państwowej przy prezydencie Ukrainy (2007), Państwowego Uniwersytetu Mongolskiego (2008), Uniwersytetu Studiów Zagranicznych Hankuk w Seulu (2008), Uniwersytetu Słowiańskiego w Baku (2009)[107], Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II (2009)[108].

Upamiętnienie

Pośmiertne odznaczenia i wyróżnienia

Lech Kaczyński w 2010 pośmiertnie został odznaczony Medalem „Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości – Bene Merentibus Iustitiae”[109], Krzyżem Honorowym Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej – AD AMICUM[110] oraz Odznaką honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”[111], a w 2011 Krzyżem Semper Fidelis przyznawanym przez Związek Solidarności Polskich Kombatantów[112].

W 2017 pośmiertnie wyróżniono go nagrodą Kustosz Pamięci Narodowej przyznawaną przez Instytut Pamięci Narodowej[113].

Lechowi Kaczyńskiemu pośmiertnie przyznano tytuły honorowego obywatela: w 2010 Bogatyni[114], Warszawy, Leszna[115], Dolnego Śląska[116], Turku[117], Tarnobrzega[118], Wadowic[119], Skórcza[120], w 2011 Radomia[121], a w 2013 Jastrzębia-Zdroju[122].

Patronaty

Uchwałami rad miejskich imieniem Lecha Kaczyńskiego nazwano m.in. w 2010 park w Sopocie[123], ulicę w Kielcach, największe (według stanu na datę nadania) rondo w Sieradzu[124], skwer w Świdnicy[125], park w Gdyni[126], skwer w Ostrołęce[127], rondo w Pułtusku[128], Salę Balkonową ratusza w Głogowie[129], rondo w Zgierzu[130], rondo w Rumi[131], w 2011 plac w Lublinie[132], park w Zakopanem[133], rondo w Starachowicach[134], w 2012 ulicę w Siedlcach[135], w 2017 ulicę w Warszawie[136], w 2013 nazwano imieniem Marii i Lecha Kaczyńskich bulwar we Wrocławiu[137].

Poza granicami Polski imieniem zmarłego prezydenta nazwano w 2010 na Ukrainie część ul. Polskiej w Odessie[138] (jednocześnie zamontowano tablicę pamiątkową[139]) oraz ulicę w Mukaczewie[140]. W tymże roku w Gruzji imię Lecha i Marii Kaczyńskich otrzymały ulica Czarnomorska w dzielnicy Isani w Tbilisi[141], ulica w Batumi[142] i szpital w Essassa w rejonie Libreville w Gabonie[143]. Również w 2010 imię Lecha Kaczyńskiego otrzymała ulica w Kiszyniowie w Mołdawii[144], ulica w Chicago w Stanach Zjednoczonych[145] oraz skwer w Tbilisi w Gruzji (gdzie umieszczono pomnik w postaci popiersia)[146]. W 2016 jego imię otrzymała ulica w Żytomierzu na Ukrainie[147]. Natomiast w 2017 imię byłego prezydenta otrzymały ulice w Elmwood Park[148] oraz we Franklin Park w Stanach Zjednoczonych[149].

W 2010 szkole podstawowej w Chełchach pod Ełkiem (jako pierwszej w Polsce) nadane zostało imię Lecha Kaczyńskiego[150]. W 2011 szkole podstawowej w miejscowości Podsarnie w województwie małopolskim nadano imię Lecha i Marii Kaczyńskich[151]. W 2016 terminal LNG w Świnoujściu oraz Krajowa Szkoła Administracji Publicznej otrzymały imię prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego[152][153]. W 2017 jego imię otrzymała Biblioteka Główna Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni[154].

W grudniu 2016 w Gdańsku został zorganizowany turniej rangi reprezentacyjnej w hokeju na lodzie o Puchar im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, wchodzący w skład cyklu EIHC[155].

Pomniki i obeliski

 Osobne artykuły: Pomniki i tablice pamiątkowe po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku (2010–2011) i Pomniki i tablice pamiątkowe po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku (od 2012).

Pierwszy obelisk upamiętniający Lecha Kaczyńskiego postawiono w 2010 w Skórczu[120]. W 2012 w Panteonie Bohaterów na Cmentarzu Poległych w Bitwie Warszawskiej w Ossowie odsłonięto pomnik w postaci popiersia upamiętniającego prezydenta Lecha Kaczyńskiego[156], w 2013 w Radomiu pomnik zmarłej pary prezydenckiej[157], a w 2014 pomnik Lecha Kaczyńskiego w Siedlcach[158]. W 2015 odsłonięto popiersia Lecha Kaczyńskiego w Grudziądzu[159] oraz w Mińsku Mazowieckim[160].

10 kwietnia 2018 wmurowano kamień węgielny pod Pomnik Lecha Kaczyńskiego na placu marsz. Józefa Piłsudskiego w Warszawie[161].

Pozostałe

W 2011 Narodowy Bank Polski wprowadził do obiegu złotą monetę o nominale 100 zł z wizerunkiem Lecha Kaczyńskiego i Marii Kaczyńskiej w nakładzie 5 tys. egzemplarzy[162].

Wizerunki Lecha i Marii Kaczyńskich znalazły się na znaczkach pocztowych wydanych przez poczty Mozambiku, Togo, Gwinei Bissau, Liberii oraz Wysp Świętego Tomasza i Książęcej, a także Saint Vincent i Grenadyny[163].

W 2011 rozpoczęło działalność stowarzyszenie Ruch Społeczny im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego[164], którego zarząd ustanowił Nagrodę im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego[165]. Ponadto od 2011 kongres „Polska Wielki Projekt” przyznaje Nagrodę im. Lecha Kaczyńskiego[166].

Po śmierci Lecha Kaczyńskiego były wydawane liczne publikacje książkowe opisujące jego osobę autorstwa m.in. Piotra Semki[167], Łukasza Warzechy[168], Michała Karnowskiego[169] i innych. Poświęcono mu także filmy dokumentalne m.in. Gorycz i chwała Ewy Świecińskiej (2010)[170] oraz Prezydent Joanny Lichockiej i Jarosława Rybickiego (2013)[171].

Wyniki wyborcze

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1989 Senat I kadencji woj. gdańskie 423 640 (67,76%)T[172]
1991 Porozumienie Obywatelskie Centrum Sejm I kadencji nr 32 15 813 (6,71%)T[173]
1993 Porozumienie Centrum Sejm II kadencji nr 28 8096 (3,26%)N[174]
2001 Prawo i Sprawiedliwość Sejm IV kadencji nr 25 53 236 (14,72%)T[175]
2002 Prawo i Sprawiedliwość Prezydent m. st. Warszawy – 265 994 (49,58%)[176]
335 262 (70,54%)T[26]
2005 KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej Lecha Aleksandra Kaczyńskiego 		Prezydent RP – 4 947 927 (33,10%)[177]
8 257 468 (54,04%)T[37]

Życie prywatne

Lech Kaczyński był mężem Marii Kaczyńskiej, z którą związek małżeński zawarł w 1978. Miał jedno dziecko – córkę Martę[178]. Był katolikiem[179].

Przypisy

  1. ↑ a b Lech Kaczyński. Portret. Michał Karnowski (red.). Kraków: Wydawnictwo M, 2010, s. 76. ISBN 978-83-7595-202-5.
  2. ↑ Tomasz Gołąb: Tu urodził się prezydent. gosc.pl, 15 maja 2015. [dostęp 17 maja 2015].
  3. ↑ Marek J. Minakowski: Ci wielcy Polacy to nasza rodzina. Wyd. 3. Kraków: Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne, 2008. ISBN 83-918058-5-9.
  4. ↑ Drzewo genealogiczne rodu Kaczyńskich z Kaczyna herbu Pomian. szlachta.org.pl. [dostęp 3 sierpnia 2010].
  5. ↑ Cień generała. „Newsweek Polska”. nr 9, 2 marca 2008. 
  6. ↑ Anna Poppek: Obrączki. Opowieść o rodzinie Marii i Lecha Kaczyńskich. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska, 2010, s. 57. ISBN 978-83-623-43-08-9.
  7. ↑ Sławomir Cenckiewicz, Anna Piekarska, Adam Chmielecki, Janusz Kowalski: Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. Poznań: Zysk i S-ka, 2013, s. 26. ISBN 978-83-7785-229-3.
  8. ↑ Lech Kaczyński w bazie filmpolski.pl. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  9. ↑ Alina Kielarska, Danuta Walksberg, Henryka Kapuśniak, Grażyna Goss, Zbigniew Zemka, Sławomir Ignasiak: 40 lat mojego „DWL-otu”. Warszawa: 2003, s. 118. ISBN 83-11-0967-5.
  10. ↑ a b W niedzielę pogrzeb prof. dr. hab. Lecha Kaczyńskiego. lex.pl, 17 kwietnia 2010. [dostęp 26 kwietnia 2010].
  11. ↑ a b {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB). [dostęp 10 kwietnia 2010].
  12. ↑ Ocena nowelizacji kodeksu pracy. worldcat.org. [dostęp 24 lipca 2014].
  13. ↑ Przewodnik do nauki prawa pracy. worldcat.org. [dostęp 24 lipca 2014].
  14. ↑ Lech Kaczyński. wp.pl, 27 lipca 2005. [dostęp 28 kwietnia 2013].
  15. ↑ Mariusz Muskat: Lech Kaczyński. Portret. Kraków: Wydawnictwo M, 2010, s. 84. ISBN 978-83-7595-202-5.
  16. ↑ Dane osoby z katalogu osób rozpracowywanych. ipn.gov.pl. [dostęp 30 grudnia 2013].
  17. ↑ Sławomir Cenckiewicz, Anna Piekarska, Adam Chmielecki, Janusz Kowalski: Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. Poznań: Zysk i S-ka, 2013, s. 339–359. ISBN 978-83-7785-229-3.
  18. ↑ Sławomir Cenckiewicz, Anna Piekarska, Adam Chmielecki, Janusz Kowalski: Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. Poznań: Zysk i S-ka, 2013, s. 396–403. ISBN 978-83-7785-229-3.
  19. ↑ SKOK na ustawę. polityka.pl, 29 maja 2008. [dostęp 19 czerwca 2016].
  20. ↑ M.P. z 1992 r. nr 7, poz. 45.
  21. ↑ M.P. z 1995 r. nr 52, poz. 576.
  22. ↑ Strasburg: Polska szafuje aresztami. wyborcza.pl, 11 grudnia 2007. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  23. ↑ Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 19 sierpnia 2012].
  24. ↑ Lech Kaczyński skazany w procesie o zniesławienie. wp.pl, 24 czerwca 2005. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  25. ↑ Kaczyński vs Wachowski wraca na wokandę. wprost.pl, 14 grudnia 2005. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  26. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 17 marca 2016].
  27. ↑ Michał Karnowski, Piotr Zaremba: Alfabet braci Kaczyńskich. Kraków: Wydawnictwo M, 2010, s. 32. ISBN 978-83-7595-292-6.
  28. ↑ Lechowi Kaczyńskiemu podczas spotkania z wyborcami puściły nerwy. gazeta.pl, 5 listopada 2002. [dostęp 27 kwietnia 2011].
  29. ↑ Jan Ołdakowski: Lech Kaczyński. Portret. Kraków: Wydawnictwo M, 2010, s. 137. ISBN 978-83-7595-202-5.
  30. ↑ Przetarg na pociągi szybkiej kolei miejskiej. um.warszawa.pl, 16 września 2004. [dostęp 16 sierpnia 2012].
  31. ↑ O muzeum. jewishmuseum.org.pl. [dostęp 6 lipca 2012].
  32. ↑ Anna Poppek: Obrączki. Opowieść o rodzinie Marii i Lecha Kaczyńskich. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska, 2010, s. 100. ISBN 978-83-623-43-08-9.
  33. ↑ Dz.U. z 2006 r. nr 17, poz. 141.
  34. ↑ Iwona Szpala, Jan Fusiecki: Warszawa PiS-u: Cztery lata skorpiona. gazeta.pl, 25 września 2006. [dostęp 16 sierpnia 2012].
  35. ↑ Kaczyńscy atakują. interia.pl, 19 marca 2005. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  36. ↑ Katarzyna Pastuszko: Komuna poparła Tuska. angora.com.pl, 16 października 2005. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  37. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 17 marca 2016].
  38. ↑ Uroczyste powitanie X zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego „Irak”. bbn.gov.pl, 29 października 2008. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  39. ↑ Rozpoczął się szczyt NATO w Bukareszcie. rp.pl, 4 kwietnia 2008. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  40. ↑ Lech Kaczyński spotkał się z Saakaszwilim. interia.pl, 23 listopada 2007. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  41. ↑ Agnieszka Kublik: Medal dla pilota, co Lecha Kaczyńskiego się nie bał. wyborcza.pl, 17 sierpnia 2008. [dostęp 21 kwietnia 2010].
  42. ↑ Agnieszka Kublik, Wojciech Czuchnowski: Wszystkie naciski przed Tbilisi. wyborcza.pl, 3 marca 2011. [dostęp 11 kwietnia 2013].
  43. ↑ Lech Kaczyński: jesteśmy tu po to, by podjąć walkę. rp.pl, 12 sierpnia 2008. [dostęp 6 października 2011].
  44. ↑ W Gruzji ostrzelano konwój z Lechem Kaczyńskim. gazeta.pl, 23 listopada 2008. [dostęp 18 stycznia 2010].
  45. ↑ Incydent gruziński: polscy śledczy proszą Tbilisi o pomoc. rmf.pl, 7 stycznia 2011. [dostęp 6 października 2011].
  46. ↑ Udany szczyt energetyczny w Krakowie. money.pl, 12 maja 2007. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  47. ↑ Most energetyczny Polska-Litwa i budowa elektrowni atomowej w Ignalinie. mojaenergia.pl, 10 stycznia 2007. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  48. ↑ Most energetyczny połączy nas z Litwą. money.pl, 12 lutego 2008. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  49. ↑ System pierwiastkowy lepszy, ale.... wprost.pl, 13 czerwca 2007. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  50. ↑ M.P. z 2007 r. nr 87, poz. 945 oraz M.P. z 2007 r. nr 87, poz. 947.
  51. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 902.
  52. ↑ M.P. z 2008 r. nr 4, poz. 38.
  53. ↑ Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 czerwca 2008 r. w sprawie o sygn. akt Kpt 1/08 na stronie KRS. [dostęp 28 kwietnia 2013].
  54. ↑ Na podstawie art. 225 Konstytucji RP.
  55. ↑ Na podstawie art. 98 ust. 3–5 Konstytucji RP.
  56. ↑ Uchwała Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 października 2008 r. w sprawie wyrażenia zgody na zarządzenie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ogólnokrajowego referendum w sprawie kierunku reformy służby zdrowia. senat.pl. [dostęp 15 listopada 2013].
  57. ↑ Orędzie sejmowe Prezydenta RP. prezydent.pl, 22 maja 2009. [dostęp 25 kwietnia 2018].
  58. ↑ Order Orła Białego dla Kazimierza Pużaka. prezydent.pl, 7 lipca 2009. [dostęp 30 listopada 2016].
  59. ↑ Pozostał do końca wierny sobie. prezydent.pl, 18 lutego 2008. [dostęp 30 listopada 2016].
  60. ↑ Nie wiedział, że odznacza. interia.pl, 29 marca 2006. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  61. ↑ Prof. Skarga rezygnuje z kapituły Orderu Orła Białego. wyborcza.pl, 15 listopada 2005. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  62. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
  63. ↑ Prawo łaski jak wentyl bezpieczeństwa. rp.pl, 6 kwietnia 2010. [dostęp 8 marca 2011].
  64. ↑ „Polityka” nr 43 z października 2007, s. 7.
  65. ↑ Dorota Kołakowska: Skazani za lincz we Włodowie ułaskawieni. rp.pl, 19 grudnia 2009. [dostęp 5 marca 2011].
  66. ↑ Tomasz Słomczyński, Łukasz Kłos: Łaska prezydenta Kaczyńskiego dla wspólnika zięcia. naszemiasto.pl, 5 marca 2011. [dostęp 5 marca 2011].
  67. ↑ M.P. z 2007 r. nr 11, poz. 110.
  68. ↑ Prezydent nie opublikuje aneksu do raportu o WSI. gazeta.pl, 25 lutego 2010. [dostęp 29 września 2010].
  69. ↑ Uroczystości w Katyniu. prezydent.pl, 17 września 2007. [dostęp 27 lipca 2014].
  70. ↑ Nabożeństwo żałobne w warszawskiej synagodze. rp.pl, 11 kwietnia 2010. [dostęp 12 kwietnia 2010].
  71. ↑ Lista pasażerów i załogi samolotu TU-154. mswia.gov.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 6 września 2012].
  72. ↑ Jarosław Kaczyński zidentyfikował ciało Lecha Kaczyńskiego. gazeta.pl, 11 kwietnia 2010. [dostęp 29 kwietnia 2010].
  73. ↑ Dz.U. z 2010 r. nr 58, poz. 368 i Dz.U. z 2010 r. nr 61, poz. 376.
  74. ↑ CASA z trumną prezydenta Kaczyńskiego już nad Polską. rmf24.pl, 11 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
  75. ↑ Trumna z ciałem prezydentowej jest już w Pałacu. gazeta.pl, 13 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
  76. ↑ Trumny pary prezydenckiej w Sali Kolumnowej. gazeta.pl, 13 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
  77. ↑ Ok. 180 tys. osób oddało hołd Parze Prezydenckiej. prezydent.pl, 17 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
  78. ↑ Trumny z ciałami Lecha i Marii Kaczyńskich opuściły Pałac Prezydencki. wnp.pl, 17 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
  79. ↑ Pogrzeb z elementami ceremoniału wojskowego. interia.pl, 18 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
  80. ↑ Para Prezydencka spoczęła na Wawelu. interia.pl, 18 kwietnia 2010. [dostęp 25 kwietnia 2010].
  81. ↑ Lech i Maria Kaczyńscy mają grób na Powązkach. gazeta.pl, 10 grudnia 2010. [dostęp 2 marca 2011].
  82. ↑ Para prezydencka spocznie na Wawelu. W nocy zamontowano nowy sarkofag. tvn24.pl, 18 listopada 2016. [dostęp 12 lipca 2017].
  83. ↑ Kraków: nowy sarkofag pary prezydenckiej. niedziela.pl, 18 listopada 2016. [dostęp 12 lipca 2017].
  84. ↑ Art. 23 ust. 2 i art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach (Dz.U. z 1992 r. nr 90, poz. 450).
  85. ↑ a b c d e Wykaz orderów i odznaczeń państw obcych nadanych Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej Lechowi Kaczyńskiemu. prezydent.pl. [dostęp 24 lutego 2011].
  86. ↑ Odluka o odlikovanju Lecha Kaczynskog, predsjednika Republike Poljske Veleredom kralja Tomislava s lentom i Velikom Danicom. narodne-novine.nn.hr, 21 marca 2008. [dostęp 8 października 2011]. (chorw.).
  87. ↑ Portugalia jest naszym podwójnym sojusznikiem. prezydent.pl, 2 września 2008. [dostęp 10 maja 2010].
  88. ↑ Presidente Cavaco Silva reuniu-se com homólogo polaco Lech Kaczynski. presidencia.pt, 2 września 2008. [dostęp 9 maja 2010]. (port.).
  89. ↑ Chancelaria das Ordens Honoríficas Portuguesas. dre.pt. [dostęp 17 marca 2010]. (port.).
  90. ↑ Gazzetta tal-Gvern ta’ Malta / The Malta Government Gazette Nru./No. 18,545. doi-archived.gov.mt, 9 lutego 2010. s. 1310. [dostęp 19 listopada 2013]. (malt. • ang.).
  91. ↑ Rad Bieleho dvojkríža, I. trieda. prezident.sk. [dostęp 12 września 2010]. (słow.).
  92. ↑ Jolanta Flach: Prezydenckie głowy na Orawie. tygodnikpodhalanski.pl, 21 lutego 2009. [dostęp 10 kwietnia 2010].
  93. ↑ 44/2009. (III. 28.) KE határozata, kitüntetés adományozásáról. kozlonyok.hu, 28 marca 2009. [dostęp 12 kwietnia 2012]. (węg.).
  94. ↑ A Magyar Köztársasági Érdemrend Nagykeresztje a Lánccal kitüntetettjei. solyomlaszlo.hu. [dostęp 23 lutego 2012]. (węg.).
  95. ↑ Prezydent na Litwie: partnerstwo strategiczne jest sprawą podstawową. prezydent.pl, 16 kwietnia 2009. [dostęp 10 maja 2010].
  96. ↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė. president.lt. [dostęp 13 grudnia 2010]. (lit.).
  97. ↑ Lex Kaçınskiyə „Heydər Əliyev” ordeni verilib. azadliq.org, 26 kwietnia 2014. [dostęp 3 maja 2014]. (azer.).
  98. ↑ Prezident udělil Řád bílého lva Lechu Kaczyńskému. hrad.cz, 21 stycznia 2010. [dostęp 10 kwietnia 2010]. (cz.).
  99. ↑ Lech Kaczyński narodowym bohaterem Gruzji. dziennik.pl, 12 lipca 2010. [dostęp 11 kwietnia 2010].
  100. ↑ Wizyta Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego w Czyżewie. umczyzew.pl, 25 września 2014. [dostęp 12 grudnia 2014].
  101. ↑ Protokół LIV/2009 z posiedzenia LIV Uroczystej Sesji Rady Królewskiego Miasta Nowego Sącza zwołanej na dzień 9 listopada 2009 r.. nowysacz.pl. [dostęp 17 lutego 2011].
  102. ↑ Pierwsze nadanie Medalu Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej 8 kwietnia 2008 r. Warszawa: Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej, Polska Fundacja Katyńska, 2009, s. 253–255, 258, seria: „Zeszyty Katyńskie”. ISBN 83-917780-6-1.
  103. ↑ Wyróżnienia. imir.pl. [dostęp 12 marca 2018].
  104. ↑ Inauguracja roku akademickiego 2009/2010 na UKSW. uksw.edu.pl. [dostęp 26 kwietnia 2010].
  105. ↑ 90. rocznica Zaślubin Polski z morzem – uroczystości w Pucku. starostwo.puck.pl, 10 lutego 2010. [dostęp 19 października 2013].
  106. ↑ „Już nie dusi hydra”. Zaślubiny Polski z morzem. tvp.info, 10 lutego 2010. [dostęp 19 października 2013].
  107. ↑ Polşa Prezidenti Lex Kaçinskiyə Bakı Slavyan Universitetinin fəxri doktoru diplomu təqdim edilib. muallim.edu.az. [dostęp 3 maja 2014]. (azer.).
  108. ↑ Doktor Honoris Causa KUL JE Lech Kaczyński. kul.pl. [dostęp 23 lutego 2011].
  109. ↑ Uchwała Nr 689/2010 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 16 kwietnia 2010 r.. krs.pl, 2010. [dostęp 23 marca 2018].
  110. ↑ Rozkaz Przewodniczącego ZHR L. 4/2010, 17 kwietnia 2010. zhr.pl, 17 kwietnia 2010. [dostęp 23 kwietnia 2010].
  111. ↑ „Zasłużony dla woj. podkarpackiego” dla L. Kaczyńskiego. polskalokalna.pl, 16 kwietnia 2010. [dostęp 18 kwietnia 2010].
  112. ↑ Marta Kaczyńska odebrała krzyż Semper Fidelis. wybrzeze24.pl, 14 stycznia 2011. [dostęp 23 marca 2018].
  113. ↑ Kustosze Pamięci Narodowej odebrali na Zamku Królewskim honorowe wyróżnienia Instytutu. ipn.gov.pl, 26 maja 2017. [dostęp 1 marca 2018].
  114. ↑ Prezydent Lech Kaczyński Honorowym Obywatelem Bogatyni. bogatynia.pl, 13 kwietnia 2010. [dostęp 19 lipca 2010].
  115. ↑ Lech Kaczyński Honorowym Obywatelem Leszna. polskalokalna.pl, 15 kwietnia 2010. [dostęp 19 lipca 2010].
  116. ↑ Protokół IX Sesji Sejmiku Województwa Dolnośląskiego. dolnyslask.pl, 20 kwietnia 2010. [dostęp 3 września 2012].
  117. ↑ Lech Kaczyński Honorowym Obywatelem Turku. turek.pl, 23 kwietnia 2010. [dostęp 19 lipca 2010].
  118. ↑ Prezydent honorowym obywatelem Tarnobrzega. twojregion24.pl, 29 kwietnia 2010. [dostęp 3 września 2012].
  119. ↑ Lech Kaczyński honorowym obywatelem Wadowic. prezydent.pl, 22 kwietnia 2010. [dostęp 23 kwietnia 2010].
  120. ↑ a b Pierwszy pomnik Lecha Kaczyńskiego stanął w Skórczu. wp.pl, 17 maja 2010. [dostęp 17 maja 2010].
  121. ↑ Lech Kaczyński honorowym obywatelem Radomia. rp.pl, 9 kwietnia 2011. [dostęp 9 kwietnia 2011].
  122. ↑ Lech Kaczyński honorowym obywatelem Jastrzębia Zdroju. rp.pl, 30 czerwca 2013. [dostęp 30 czerwca 2013].
  123. ↑ Park Kaczyńskich, skwer Arama, rondo Płażyńskiego. gazeta.pl, 16 kwietnia 2010. [dostęp 14 maja 2010].
  124. ↑ Rondo w Sieradzu i ulica w Kielcach imienia L. Kaczyńskiego. wp.pl, 22 kwietnia 2010. [dostęp 24 kwietnia 2010].
  125. ↑ Skwer imienia Lecha Kaczyńskiego już jest!. swidnica24.pl, 23 kwietnia 2010. [dostęp 12 lutego 2011].
  126. ↑ Gdynia: park Kaczyńskich i promenada Kaczorowskiego. trojmiasto.pl, 28 kwietnia 2010. [dostęp 15 listopada 2010].
  127. ↑ Radni zdecydowali: skwerek im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. Choć były i inne pomysły. Przeczytaj jakie. to.com.pl, 30 kwietnia 2010. [dostęp 1 maja 2010].
  128. ↑ Ruch Lecha Kaczyńskiego walczy o jego pamięć. wp.pl, 5 kwietnia 2012. [dostęp 3 września 2012].
  129. ↑ Zmiana nazwy z Balkonowej na Kaczyńskiego. miedziowe.pl, 5 maja 2010. [dostęp 9 maja 2010].
  130. ↑ W Zgierzu jest rondo Kaczyńskiego. naszemiasto.pl, 4 czerwca 2010. [dostęp 8 września 2011].
  131. ↑ Rondo im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. twojagazeta.pl, 16 sierpnia 2010. [dostęp 26 listopada 2010].
  132. ↑ Będzie plac Lecha Kaczyńskiego. rp.pl, 31 marca 2011. [dostęp 3 września 2012].
  133. ↑ Park Lecha Kaczyńskiego i skwer Ryszarda Kaczorowskiego. zakopane.eu, 8 kwietnia 2011. [dostęp 18 czerwca 2011].
  134. ↑ Rondo w Starachowicach – im. Lecha Kaczyńskiego. polskalokalna.pl, 27 maja 2011. [dostęp 27 maja 2011].
  135. ↑ Uroczyste otwarcie Obwodnicy Siedlec. siedlce.pl, 10 marca 2012. [dostęp 13 marca 2012].
  136. ↑ Zarządzenie zastępcze Wojewody Mazowieckiego z dnia 9 listopada 2017 r. w sprawie nadania nazwy ulicy, „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego”, Warszawa, dnia 10 listopada 2017 r., poz. 10139.
  137. ↑ Kaczyńscy patronami wrocławskiego bulwaru. tvn24.pl, 23 września 2013. [dostęp 23 września 2013].
  138. ↑ Ulica Lecha Kaczyńskiego w Odessie. dziennik.pl, 14 kwietnia 2010. [dostęp 12 lipca 2010].
  139. ↑ Ulica Lecha Kaczyńskiego w Odessie. prezydent, 28 maja 2010. [dostęp 31 maja 2010].
  140. ↑ Druga ulica Lecha Kaczyńskiego na Ukrainie. prezydent.pl, 30 kwietnia 2010. [dostęp 1 maja 2010].
  141. ↑ Będą ulice im. Lecha Kaczyńskiego. tvp.info.pl, 13 kwietnia 2010. [dostęp 28 kwietnia 2010].
  142. ↑ Ulica Lecha i Marii Kaczyńskich w Batumi. prezydent.pl, 25 maja 2010. [dostęp 26 maja 2010].
  143. ↑ Gabon będzie miał szpital im. Marii i Lecha Kaczyńskich. wprost.pl, 15 kwietnia 2010. [dostęp 15 maja 2010].
  144. ↑ Moldova Renames Street After Late Polish President. rferl.org, 10 listopada 2010. [dostęp 12 listopada 2010]. (ang.).
  145. ↑ Chicago: „Honorary Lech Kaczyński Way”. poland.us, 12 listopada 2010. [dostęp 12 listopada 2010].
  146. ↑ Popiersie i skwer imienia Lecha Kaczyńskiego w Tbilisi. gazeta.pl, 10 kwietnia 2012. [dostęp 12 kwietnia 2012].
  147. ↑ Сергій Сухомлин підписав розпорядження про перейменування вулиць у Житомирі. zt-rada.gov.ua, 19 lutego 2016. [dostęp 19 marca 2017]. (ukr.).
  148. ↑ Nowa ulica w Elmwood Park – Lecha i Marii Kaczyńskich. dziennikzwiazkowy.com, 9 kwietnia 2017. [dostęp 13 kwietnia 2017].
  149. ↑ Lech Kaczyński ma swoją ulicę we Franklin Park. dziennikzwiazkowy.com, 19 marca 2017. [dostęp 19 marca 2017].
  150. ↑ Pierwsza szkoła im. L. Kaczyńskiego. tvp.info, 19 października 2010. [dostęp 8 września 2011].
  151. ↑ Podsarnie: pierwsza szkoła im. Marii i Lecha Kaczyńskich. naszemiasto.pl, 15 grudnia 2011. [dostęp 15 grudnia 2011].
  152. ↑ Terminal LNG w Świnoujściu nosi od dziś imię Lecha Kaczyńskiego. polskieradio.pl, 18 czerwca 2016. [dostęp 18 czerwca 2016].
  153. ↑ Dz.U. z 2016 r. poz. 1807.
  154. ↑ Lech Kaczyński patronem Biblioteki Głównej Akademii Marynarki Wojennej. Macierewicz: „Dowództwo MW musi wrócić do Gdyni”. radiogdansk.pl, 12 marca 2017. [dostęp 12 marca 2017].
  155. ↑ Turniej w Gdańsku o Puchar im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. pzhl.tv, 2016-12-10. [dostęp 15 grudnia 2016].
  156. ↑ Wyraz hołdu czy zepsuta koncepcja?. „Moja Gazeta Regionalna”. nr 13 (157), s. 5, 5 lipca 201. ISSN 1731-013X. 
  157. ↑ Odsłonięcie pomnika Lecha i Marii Kaczyńskich w Radomiu. niezalezna.pl, 18 czerwca 2013. [dostęp 18 czerwca 2013].
  158. ↑ Pomnik prezydenta Kaczyńskiego odsłonięty. siedlce.pl, 28 września 2014. [dostęp 28 września 2014].
  159. ↑ Odsłonięcie popiersia Lecha Kaczyńskiego w Grudziądzu. pomorska.pl, 26 kwietnia 2015. [dostęp 14 czerwca 2015].
  160. ↑ Odsłonięcie popiersia śp. Prezydenta L. Kaczyńskiego – fotoreportaż. minskmaz.com, 15 czerwca 2015. [dostęp 20 czerwca 2015].
  161. ↑ Jest zgoda na budowę pomnika Lecha Kaczyńskiego. Ma być gotowy jesienią. wprost.pl, 12 marca 2018. [dostęp 11 kwietnia 2018].
  162. ↑ M.P. z 2011 r. nr 24, poz. 258.
  163. ↑ Wojciech Duch: Lech Kaczyński na znaczkach pocztowych. historia.org.pl, 14 listopada 2011. [dostęp 19 listopada 2011].
  164. ↑ Spotkanie Ruchu Społecznego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. 9 maja 2011. [dostęp 28 kwietnia 2013].
  165. ↑ Nagroda im. Lecha Kaczyńskiego. mypis.pl. [dostęp 28 kwietnia 2013].
  166. ↑ Nagroda im. Lecha Kaczyńskiego. polskawielkiprojekt.pl. [dostęp 28 kwietnia 2013].
  167. ↑ Opowieść arcypolska. czerwoneiczarne.pl. [dostęp 20 maja 2014].
  168. ↑ Lech Kaczyński – ostatni wywiad. proszynski.pl. [dostęp 20 maja 2014].
  169. ↑ Lech Kaczyński. Portret. mwydawnictwo.pl. [dostęp 20 maja 2014].
  170. ↑ Gorycz i chwała w bazie filmpolski.pl. [dostęp 11 kwietnia 2014].
  171. ↑ Prezydent w bazie filmpolski.pl. [dostęp 11 kwietnia 2014].
  172. ↑ M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 150.
  173. ↑ M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288.
  174. ↑ Poland – candidate data. University of Essex. [dostęp 17 marca 2016]. (ang.).
  175. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 17 marca 2016].
  176. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 17 marca 2016].
  177. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 17 marca 2016].
  178. ↑ Pierwsza Dama: Biografia. prezydent.pl. [dostęp 14 marca 2011].
  179. ↑ Religijność Lecha Kaczyńskiego. Wiara głęboka i dyskretna. fronda.pl, 10 kwietnia 2013. [dostęp 14 października 2015].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Prezydenci Polski
II Rzeczpospolita (1918–1939)
Rząd RP na Uchodźstwie (1939–1990)
Polska Ludowa (1944–1989)
Rzeczpospolita
Polska
(1944–1952)
Polska
Rzeczpospolita
Ludowa
(1952–1989)
III Rzeczpospolita (od 1989)
Pełniący obowiązki prezydenta RP
Zobacz też:

Proporzec Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej

Rząd Jerzego Buzka (1997–2001)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Ministrowie sprawiedliwości III Rzeczypospolitej

Godło Polski

Prokuratorzy generalni PRL i III RP
Polska Rzeczpospolita Ludowa
III Rzeczpospolita
Prezesi Najwyższej Izby Kontroli
II Rzeczpospolita
RP na Uchodźstwie
Polska Ludowa
III Rzeczpospolita

  • kursywa - osoba pełniąca obowiązki
Szefowie Biura Bezpieczeństwa Narodowego

kursywą – pełniący obowiązki Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego

Prezydenci Warszawy
Prezydenci Warszawy (1792–1863)
Komisarze Warszawy (1863–1915)
Prezydenci Warszawy (1916–1939)
Burmistrz komisaryczny Warszawy
(1939–1944)
Komisaryczni prezydenci Warszawy
(1939–1941)
Prezydenci Warszawy (1944–1950)
Przewodniczący Prezydium Rady
Narodowej Warszawy (1950–1973)
Prezydenci Warszawy (od 1973)

Herb Warszawy

  • kursywa – pełniący funkcję Prezydenta Warszawy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lech_Kaczyński&oldid=53297228”