Przejdź do zawartości

Drobin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drobin
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Rynek w Drobinie
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

płocki

Gmina

Drobin

Prawa miejskie

1511–1870, 1994

Burmistrz

Grzegorz Szykulski

Powierzchnia

9,65[1] km²

Populacja (31.12.2019)
• liczba ludności
• gęstość


2861[2]
296,5 os./km²

Strefa numeracyjna

24

Kod pocztowy

09-210

Tablice rejestracyjne

WPL

Położenie na mapie gminy Drobin
Mapa konturowa gminy Drobin, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Drobin”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Drobin”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Drobin”
Położenie na mapie powiatu płockiego
Mapa konturowa powiatu płockiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Drobin”
Ziemia52°44′17″N 19°59′25″E/52,738056 19,990278
TERC (TERYT)

1419054

SIMC

0563223

Urząd miejski
ul. Piłsudskiego 12
09-210 Drobin
Strona internetowa

Drobinmiasto w Polsce w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drobin.

Kościół pw. Matki Bożej Różańcowej
Rynek w Drobinie
Renesansowe nagrobki rodu Kryskich Kościół Matki Bożej Różańcowej i św. Stanisława Biskupa

Drobin uzyskał lokację miejską w 1511 roku, zdegradowany w 1869 roku, ponowne nadanie praw miejskich w 1994 roku[3]. Prywatne miasto szlacheckie Drobnin położone było w drugiej połowie XVI wieku w powiecie bielskim województwa płockiego[4]. Miasto prywatne Królestwa Kongresowego położone było w 1827 roku w powiecie płockim, obwodzie płockim województwa płockiego[5]. W latach 1954–1972 jako wieś Drobin należał i był siedzibą władz gromady Drobin. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa płockiego.

Obok miejscowości przepływa rzeczka Karsówka, dopływ Raciążnicy.

Miasto jest ważnym węzłem drogowym. Rozchodzą się tu drogi do Warszawy, Torunia, Płocka, Ciechanowa i Baboszewa.

Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto miało 2861 mieszkańców[2].

Przez Drobin przebiegają drogi krajowe nr 10 oraz nr 60.

Z Drobina pochodzi Jankiel Gutsztadt, polski kupiec, księgarz pochodzenia żydowskiego (zm. 1890).

Historia

[edytuj | edytuj kod]
  • XII w. pierwsze wzmianki,
  • 1333 - wzmianka o kanoniku płockim Hermanie, który był plebanem w Drobinie,
  • XV w. – budowa murowanego gotyckiego dworu rycerskiego[6],
  • 1410 – miejsce postoju wojsk Władysława Jagiełły w drodze pod Grunwald,
  • przed 1468 - budowa gotyckiego kościoła z fundacji Ninogniewa I Kryskiego, wojewody płockiego,
  • po 1477 - ukończenie budowy kościoła,
  • 1511 – osada otrzymuje prawa miejskie,
  • XVI w. – budowa nowego murowanego dworu w miejscu starego,
  • W tym czasie z Drobinem związany jest ród Kostków, herbu Dąbrowa. Dokładnie dr Andrzej Kostka[7], s. Jana i Elżbiety z Kraszewa, lekarz króla Zygmunta Starego, kanonik płocki, po śmierci Jakuba Kryskiego – proboszcza parafii Drobin, objął tę parafię w 1515 roku decyzją Piotra Kryskiego. Z pewnością miał wpływ by jego bratanek Jan, s. Nawoja, pojął za żonę Małgorzatę Kryską, która została matką św. Stanisława Kostki. W 1520 roku dr Andrzej Kostka został prepozytem kolegiaty w Wojniczu,
  • XVII–XVIII w. – spadek znaczenia miasta,
  • 1793 – w zaborze pruskim,
  • 1807 – w Księstwie Warszawskim,
  • 1815 – w zaborze rosyjskim (Królestwie Kongresowym),
  • 1863 – ośrodek ruchu powstańczego[8],
  • 12.08.1863 r. – potyczka powstania styczniowego[9],
  • 1869 – utrata praw miejskich,
  • XIX/XX w. – rozwój gospodarczy, wzrost liczby mieszkańców,
  • 1939-1945 – wcielony do III Rzeszy, obóz pracy przymusowej, eksterminacja ludności żydowskiej,
  • 1994 – ponowne przyznanie praw miejskich.

Demografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Piramida wieku mieszkańców Drobina w 2014 roku[10].


Polityka

[edytuj | edytuj kod]

Burmistrzowie Drobina:

  • Dariusz Ciarkowski (1992–1995)
  • Stanisław Wojtiuk (1998–2002)
  • Sławomir Wiśniewski (2002–2014)
  • Andrzej Samoraj (2014–2020)
  • Grzegorz Szykulski (2020)
  • Krzysztof Wielec (2021-)

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Ludzie związani z Drobinem‎

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Drobinem‎.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dane Głównego Urzędu Statystycznego: Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2008 r.). [dostęp 2009-10-01].
  2. a b Wyniki badań bieżących - Baza Demografia - Główny Urząd Statystyczny [online], demografia.stat.gov.pl [dostęp 2020-09-14].
  3. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 28-29.
  4. Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
  5. Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowéy Spraw Wewnętrznych i Policyi. T. 1 : A-Ł, Warszawa 1827, s. 106.
  6. http://www.mgodrobin.pl/niespodzianka-na-ruinach-dworu-w-drobinie/
  7. Jerzy Antoni Kostka, Kostkowie herbu Dąbrowa. Wyd. Z.P. POLIMER Koszalin 2010, ISBN 978-83-89976-40-6, s. 25, 28 i 29
  8. Krzysztof Zadrożny, Drobin i okolice w Powstaniu Styczniowym, "Nasze Korzenie", nr 3, 2012, s. 26-28.
  9. Daniel Krzanowski, Bitwy i potyczki 1863-1864 : na podstawie materiałów drukowanych i rękopiśmiennych Muzeum Narodowego w Rapperswilu, Szczecin: Volumina.pl Reprinty, 2012, ISBN 978-83-62905-53-9, OCLC 932217796 [dostęp 2020-09-19].
  10. Drobin w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  11. Aldona Andrzejewska, Aleksander Andrzejewski, Renesansowy dwór w Drobinie w świetle badań terenowych z lat 2012-2015, [w:] "Między architekturą nowoczesną a tradycyjną [...] między konstrukcją a formą - prace naukowe dedykowane Profesorowi Krzysztofowi Stefańskiemu", Wydawnictwo Uniw. Łódz., rok 2020, s. 278-291, ISBN 978-83-8220-238-0

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]