Przejdź do zawartości

Linia kolejowa nr 1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 31.183.135.99 (dyskusja) o 16:46, 31 maj 2015. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Linia kolejowa nr 1
Warszawa Centralna – Katowice
Mapa przebiegu linii kolejowej 1
Dane podstawowe
Zarządca

PKP PLK

Numer linii

1

Tabela SRJP

601, 102, 101

Długość

319,031 km

Rozstaw szyn

1435 mm

Sieć trakcyjna

3000 V DC

Prędkość maksymalna

50-140[1] km/h

ilustracja
Historia
Lata budowy

1840-1848*

Rok otwarcia

1844-1848*

Rok elektryfikacji

1937, 1953-57, 1967

Linia kolejowa nr 1 Warszawa CentralnaKatowice – zelektryfikowana, dwutorowa linia kolejowa o długości 319,031 km. W latach 1845-1847 otwarto odcinek Warszawa Zachodnia - Dąbrowa Górnicza Ząbkowice (Kolej Warszawsko-Wiedeńska), a w roku 1859 odcinek Dąbrowa Górnicza Ząbkowice - Katowice.

Historia

Projekt budowy linii kolejowej z Warszawy (znajdującej się wówczas w zaborze rosyjskim) do granicy z zaborem austriackim powstał już w 1835. Ponieważ ze stacji Granica w miejscowości Maczki (obecnie dzielnica Sosnowca), leżącej nad granicą zaborów, projektowany szlak miał się łączyć z linią kolejową przez Kraków do Wiednia, projektowana linia otrzymała nazwę: Droga Żelazna Warszawsko-Wiedeńska. Trasę przeprowadzono według projektu inż. Stanisława Wysockiego.

W 1839 utworzono Towarzystwo Akcyjne Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej i w 1840 rozpoczęto roboty na odcinku z Warszawy do Skierniewic. Początkowo rozważano wybór trakcji parowej lub powozów ciągniętych po szynach przez konie, lecz ostatecznie zdecydowano się na nowoczesną trakcję parową. Towarzystwo jednak zbankrutowało w 1842, co spowodowało wstrzymanie robót. Mimo to, 4 lipca 1843 rząd Królestwa powołał Zarząd Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej i podjął prace w 1844. W listopadzie tego roku ukończono pierwszy odcinek linii z Warszawy do Pruszkowa. 28 listopada 1844 przejechał nim pierwszy pociąg wiozący namiestnika Królestwa i zaproszonych gości. Droga zajęła 26 minut, a powrotna 20 minut.

Otwarcie do ruchu

14 czerwca 1845 ukończono odcinek do Grodziska Mazowieckiego i wówczas otwarto kolej do użytku. 15 października 1845 kolej doprowadzono do Skierniewic i Łowicza, 1 grudnia 1846 – do Częstochowy, 1 kwietnia 1848 do granicy w Maczkach. Cała linia miała długość 327,6 km i miała 27 stacji. Była to pierwsza linia kolejowa na ziemiach Królestwa Polskiego, a zarazem druga linia kolejowa w całym Imperium Rosyjskim (w skład którego wchodziły ziemie zaboru rosyjskiego), po zbudowanym wcześniej krótkim odcinku Carskosielskiej drogi. Jako wyjątek wśród kolei na obszarze Cesarstwa Rosyjskiego, miała ona szerokość toru 1435 mm (przyjętą za standard w większości państw Europy i współczesnych kolejach polskich), zamiast przyjętej od 1843 w Rosji szerokości 1524 mm.

W pierwszym roku funkcjonowania kolei (1845) przewieziono 143 600 pasażerów i 143 300 cetnarów towarów. Tabor kolejowy wówczas składał się z 8 lokomotyw parowych (opalanych drewnem), 58 wagonów osobowych i 62 towarowych. W 1848 liczba lokomotyw sięgnęła już 35, wagonów osobowych 87 i towarowych 312.

W latach 1859 i 1862 otwarto połączenia do granicy pruskiej: z Ząbkowic do stacji Sosnowiec i z Łowicza do Aleksandrowa Kujawskiego, łączące odpowiednio z Katowicami i Toruniem w zaborze pruskim. W 1866 wybudowano połączenie pomiędzy Koluszkami a Łodzią (dziś Łódź Fabryczna).

Rozbudowy i modernizacje

Kolej poddawana była stałej modernizacji technicznej, łącznie z rozwojem techniki kolejowej. Od 1859 parowozy opalano węglem. W latach od 1860 do 1880 ułożono drugi tor od Warszawy do Ząbkowic. W 1890 liczba lokomotyw sięgnęła 287, wagonów osobowych 432 i towarowych 8718; liczba przewiezionych pasażerów sięgnęła 2,5 miliona, a ładunków 2,7 miliona ton. Do 1901 lokomotywy dla kolei warszawsko-wiedeńskiej kupowano w fabrykach zachodnioeuropejskich, dopiero po tej dacie używano lokomotyw rosyjskich, jednakże różniących się rozstawem kół.

Łącznie z budową kolei, w Warszawie w 1845 zbudowano okazały gmach Dworca Wiedeńskiego, projektu arch. Henryka Marconiego. Dworzec nie zachował się do dzisiejszych czasów; w jego miejscu znajduje się obecnie stacja metra „Centrum”. W Warszawie umiejscowiono też Warsztaty Główne kolei. W 1875 otwarto Szkołę Techniczną Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.

W latach 1857-1864 kolej była dzierżawiona przez spółkę niemiecką, poza tym okresem pozostawała w polskich rękach. W 1912 Droga Żelazna Warszawsko-Wiedeńska została upaństwowiona przez rząd rosyjski. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, została włączona do systemu kolei polskich.

Elektryfikacja

Pierwsze elektryczne pociągi w Radomsku (tuż po 1957 r.). Na fotografii lokomotywa elektryczna ET21-45

Elektryfikację rozpoczęto w 1937 roku na odcinku Grodzisk Mazowiecki – Żyrardów, dalszą elektryfikację linii przerwała II wojna światowa. Dopiero w 1953 i w kolejnych latach sukcesywnie oddawano kolejne odcinki w kierunku do Katowic. Odcinek Grodzisk Mazowiecki – Warszawa Centralna został zelektryfikowany dopiero w 1967 roku[2]

Modernizacja szlaku Warszawa–Łódź

W latach 2006-2008 roku został przeprowadzony 1. etap modernizacji linii. Wyremontowano odcinek KoluszkiSkierniewice (Miedniewice) oraz fragment linii kolejowej nr 17 Łódź WidzewKoluszki, dzięki czemu umożliwiono pociągom rozwinięcie prędkości do 140 km/h, skrócenie czasu przejazdu na całym zmodernizowanym odcinku do 32 minut, zaś z Łodzi do Warszawy do 82 minut[3][4][5].

W marcu 2011 ruszył 2. etap modernizacji linii na odcinku Skierniewice (Miedniewice) – Warszawa Zachodnia. Po modernizacji prędkość pociągów wzrośnie do 160 km/h na odcinku Skierniewice (Miedniewice) – Warszawa Włochy oraz do 90 km/h na odcinku Warszawa WłochyWarszawa Zachodnia, dzięki czemu podróż pociągiem z Warszawy do Łodzi będzie trwała nie dłużej niż 70 minut[6].

Dalsza modernizacja szlaku

W 2014 roku zakończyła się modernizacja linii na odcinku Zawiercie - Dąbrowa Górnicza Ząbkowice. Wraz ze zmianą rozkładu jazdy w grudniu 2014 pociągi kursują tą trasą z prędkością 120 km/h. Wraz z modernizacją odnowiono perony w Łazach, Wiesiółce, Chruszczobrodzie, Dąbrowie Górniczej Sikorce oraz Dąbrowie Górniczej Ząbkowice. Na 2016 rok zaplanowano remont trasy łączącej Zawiercie z Częstochową, co pozwoli wykorzystać w pełni efekty odnowionej linii z Częstochowy do Koluszek[7][8].

Charakterystyka techniczna

Na linii znajdują się 32 stacje kolejowe i 43 przystanki kolejowe.

Wykaz maksymalnych prędkości[1]
(km/h)
Tor 1 odcinek linii Tor 2
pociągi
pasażerskie
szynobusy pociągi
towarowe
pociągi
pasażerskie
szynobusy pociągi
towarowe
km pocz. km końcowy
60 -0,345 0,704 60
70 0,704 6,997
6,997 7,050 120 80
120 80 7,050 30,000
130 30,000 57,700 130
160 120 57,700 61,350 160 120
140 100 61,350 63,600 140 100
100 63,600 68,000 100
140 68,000 75,500 140
130 75,500 78,000 130
140 78,000 84,000 140
130 84,000 86,300 130
140 86,300 103,450 140
100 103,450 106,100 100
120 106,100 143,600 120
100 143,600 146,500 90
120 146,500 155,000
155,000 174,000 70
174,000 195,500 50
80 70 195,500 229,200 80 70
100 80 229,200 229,250
229,250 246,550 100 80
120 246,550 299,200 120
100 299,200 300,700 90 70
90 300,700 307,000
307,000 314,700 90
70 314,700 318,686 70

Ważniejsze stacje

Ruch pociągów

Po linii kursują pociągi następujących przewoźników:

Linki zewnętrzne